Η θυσία της ποίησης

Τελευταία έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ιδιότυπης παραφιλολογικής διαμάχης στη Βουλή, μεταξύ ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαφωνίες μαίνονται γύρω από τη λέξη ‘βία’ και το νόημά της στους στίχους ‘σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη’ του ‘Ύμνου εις την Ελευθερίαν’. Δεν μπορώ φυσικά να ξέρω πώς και γιατί τους ήρθε να εντάξουν τον εθνικό μας ύμνο στο μικροπολιτικό τους οπλοστάσιο. Βρίσκω όμως πολύ λάθος τη χρησιμοποίηση στίχων του εθνικού μας ύμνου για την εξυπηρέτηση πρόσκαιρων επιδιώξεων και συμφερόντων πολιτικών ή κομμάτων. Ιδίως όταν όλη αυτή η βίαιη, αυθαίρετη αρπαγή και οικειοποίηση λέξεων, στίχων, νοημάτων άλλων εποχών, αφορά στην υπεράσπιση της σύγχρονης, τυφλής αστικής βίας και στη δικαιολόγησή της. Νομίζω ότι δυστυχώς αυτή η διαμάχη αποτελεί ένα ακόμη χαρακτηριστικό σημάδι της παρακμής στην οποία έχει βυθιστεί το πολιτικό μας σύστημα και τα πολιτικά μας κόμματα, δια των εκπροσώπων τους. Παρακμή, στην οποία τους συντροφεύουν πιστά και οι δημοσιογράφοι-τηλεαστέρες των δελτίων ειδήσεων της ιδιωτικής τηλεόρασης, ως οι καθιερωμένοι συνοδοιπόροι τους στην ισοπέδωση. Έβλεπα χαρακτηριστικά χθες το βράδυ τους διάσημους τηλεσχολιαστές του δελτίου ειδήσεων του MEGA να χαριεντίζονται με την υπόθεση αυτή, λέγοντας αυτάρεσκα ότι καιρό είχαμε να δούμε στη Βουλή τέτοιου είδους ‘λόγιες’ συζητήσεις. Και μη διστάζοντας να αναφερθούν, μέσα στην απύθμενη ανευθυνότητα και αβυθομέτρητη σύγχυση που τους χαρακτηρίζει, σε ονόματα από το παρελθόν όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ‘αναπολώντας’ με την ευκαιρία αυτή τις κοινοβουλευτικές συζητήσεις μεγάλων πολιτικών του παρελθόντος όπως αυτοί οι δυο. Δε νομίζω, όμως, ότι άνθρωποι όπως ο Κανελλόπουλος ή ο Τσάτσος θα έπεφταν ποτέ τόσο χαμηλά, θα μπλέκονταν σε τέτοιου είδους καιροσκοπικές διαμάχες προσπαθώντας να ρίξουν νερό στο μύλο των κομματικών τους στοχεύσεων μέσα από την ποίηση. Παίρνοντας δηλαδή στίχους ποιητών του παρελθόντος για να αποδείξουν ότι να, καλά τα λέμε εμείς και το κόμμα μας, για να τεκμηριώσουν δηλαδή τα λεγόμενά τους. Διότι οι άνθρωποι αυτοί, με αξιόλογο και εκτενέστατο πνευματικό έργο οι ίδιοι, ως δημιουργοί δηλαδή και οι ίδιοι, σέβονταν – και δε θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς – το έργο άλλων δημιουργών του πνεύματος. Και δεν το (εξ)ευτέλιζαν κατ’ αυτόν τον τρόπο, όπως κάνουν αυτές τις μέρες με τον Διονύσιο Σολωμό Αλαβάνος και Καρατζαφέρης. Η σήψη όμως φαίνεται να μην αφήνει τίποτα αλώβητο στο πέρασμά της. Ούτε καν την ποίηση, την ευγενέστερη νομίζω έκφραση του ανθρωπίνου πνεύματος. Που τη βλέπουμε να θυσιάζεται κι αυτή στο βωμό της αδηφάγου ψηφοθηρίας των σημερινών εξαγριωμένων αλλά και εξαθλιωμένων πολιτικών και κομμάτων μας.