Βlogging: μια από τα ίδια;

Θέλω να ευχαριστήσω αυτόν που δημιούργησε το Διαδίκτυο κι αυτόν που δημιούργησε τα μπλογκ. Έδωσαν σε όλους μας την ευκαιρία να αποδείξουμε πως είμαστε εξίσου ανόητοι με αυτούς τους οποίους κατηγορούμε.

Τάδε έφη πιτσιρίκος με την αφορμή των τέταρτων γενεθλίων του (ως blogger). Και θέλω με τη σειρά μου να τον ευχαριστήσω για τη μεγάλη αυτή αλήθεια. Όσα βλέπουμε και κατακρίνουμε στην έξω ζωή, συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα – με ένα επίχρισμα διαδικτυακού εξυπνακισμού – στη μπλογκόσφαιρα.

Θέλουμε διαπλοκή, παρεούλες, κυκλωματάκια; Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στα μεγάλα μπλογκομάγαζα ή στο buzz, τον διαδικτυακό αυτό τόπο υποτιθέμενης συγκέντρωσης και επιβράβευσης των καλύτερων posts από όλα τα ελληνικά blogs. Ο οποίος έχει αποικιστεί από παρεούλες που ψηφίζουν ο ένας τον άλλο, 'τσακώνονται', τα ξαναβρίσκουν και 'ξανατσακώνονται', αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια θέματα: η βαναυσότητα της αστυνομίας, η καταπάτηση των δικαιωμάτων μεταναστών, η κακοποίηση κρατουμένων, οι γραφικότητες ακροδεξιών πολιτικών, αποτελούν αγαπημένα ζητήματα προς ανάδειξη και συζήτηση ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι τελικής… πτώσεως της κεφαλής επί του πληκτρολογίου από ανία. Βλέπετε, δεν έχει περάσει από το μυαλό όλων αυτών των κολοσσών της σκέψης ότι μπορεί να μην έχουν και τόσο ενδιαφέρον όσα τους απασχολούν σε καθημερινή, ανελέητη επανάληψη.

Θέλουμε χαλάρωση ύστερα από μια κουραστική μέρα, λίγο βρισίδι να έρθουμε στα ίσια μας, ποδοσφαιροκουβέντα για να μην ξεχνιόμαστε, αριστεροσύνη της ευκολίας και των τσιτάτων, κάλπικο, α λα Google ξερολισμό; Στη μπλογκόσφαιρα όλα αυτά και πολλά περισσότερα μας βοηθούν να γίνουμε ακόμη χειρότεροι απ’ ό, τι ήμασταν πριν μπούμε στο internet. Μπορούμε να εκτονωθούμε ανωνύμως, να αποβλακωθούμε ανωνύμως, να χλευάσουμε ανωνύμως, να κοκορευτούμε ανωνύμως. Μπορούμε δηλαδή να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας εύκολα, γρήγορα, ανέξοδα και πάνω απ’ όλα ακίνδυνα.

Θέλουμε φίρμες, αστέρια της πίστας; Ονοματάρες που θα φέρουν κοσμάκη να σχολιάζει, να ποστάρει, να buzzάρει, να ασχολείται εν πάση περιπτώσει; Έχουμε τους επώνυμους bloggers. Όπως στην πολιτική εκεί έξω υπάρχουν οι λεγόμενοι δεινόσαυροι, στο blogging υπάρχουν οι κροκόδειλοι με τα κροκοδειλάκια τους. Επώνυμοι δηλαδή bloggers οι οποίοι, καιρό στο κουρμπέτι, απέκτησαν με τα χρόνια μια κουστωδία ανώνυμων θαυμαστών που τους ακολουθούν δαγκώνοντας όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει τον μάστερ. Χωρίς να ξεχνάμε και την άλλη κατηγορία πρώτων ονομάτων της πίστας: τους… προκάτ επώνυμους, που μας ήρθαν με ονοματεπώνυμο από την έξω ζωή και αμέσως απέκτησαν τους διαδικτυακούς τους πιστούς. Πιστούς, οι οποίοι μέχρι χτες μπορεί να τους έσερναν τα μύρια όσα από τα blogs τους, αλλά με το που οι real life επώνυμοι πάτησαν το πόδι τους στο καταγώγιο που λέγεται μπλογκόσφαιρα και τους καταδέχτηκαν, τα ξέχασαν όλα από τη συγκίνησή τους. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η εθνική οδός που λέγεται μπλογκόσφαιρα διαθέτει και τα άλφα ποιότητος μαγαζιά με τα μεγάλα ονόματα. Και με μαγαζάτορες που κάθε λίγο και λιγάκι παρουσιάζονται, οι ίδιοι και οι ίδιοι εδώ και χρόνια, στις εφημερίδες του έξω κόσμου ως οι 'bloggers'.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ευχαριστώ με τη σειρά μου τον Βρετανό εκείνο που δημιούργησε το world wide web και τη Google που μας χάρισε τα blogs. Πουθενά αλλού δε δίνεται η ευκαιρία να παρατηρήσει κανείς με την ησυχία του, εξάγοντας ό, τι είδους κοινωνιολογικά συμπεράσματα του κάνει κέφι, την παρανοϊκή ελληνική πραγματικότητα σε μια από τις αποκαλυπτικότερες εκφάνσεις της.