Η νίκη του εφήμερου
Ξεκίνησα αυτό το blog, πριν κάτι περισσότερο από δυο χρόνια, με έναν ουτοπικό στόχο. Ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου με ανθρώπους που θα έκαναν τον κόπο να καθίσουν και να προβληματιστούν με όσα έλεγα, ανεξαρτήτως του πόσο θα ξένιζαν ή θα ‘δυσκόλευαν’ κάποια απ’ αυτά. Με τον καιρό, όμως, διαπίστωσα ότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει προσεγμένη αντιμετώπιση και σε βάθος επικοινωνία από τους επισκέπτες ενός blog. Τι εννοώ; Ότι έχουμε, δυστυχώς, συνηθίσει να επιτρέπουμε μόνο σε ‘επώνυμους’, συγγραφείς ή επιφυλλιδογράφους εφημερίδων, να μας προβληματίζουν και να μας βάζουν να σκεφτούμε. Και ότι, εν αντιθέσει, τα blogs και όσα γράφονται σ’ αυτά αντιμετωπίζονται στο σύνολό τους από τους επισκέπτες τους με την προχειρότητα και την ελαφράδα που ξεφυλλίζει κανείς ένα life-style περιοδικό. Βρέθηκα, λοιπόν, προ ενός διλήμματος: είτε θα προσποιούμουν το παιδί της διπλανής πόρτας δημοσιεύοντας εύπεπτες αναρτήσεις προκειμένου να μπορώ να μιλάω με κάποιους, είτε θα παρέμενα πιστός στην αρχική μου πρόθεση να μοιραστώ κάποιες βαθύτερες σκέψεις μου, με το τίμημα μιας κάποιας απομόνωσης. Στην πορεία, διαπίστωσα ότι το δώρο της επικοινωνίας, της επικοινωνίας που από την αρχή επιζητούσα, μου προσφερόταν μόνο στην πρώτη περίπτωση, αυτή των ‘εύκολων’ αναρτήσεων. Στη δεύτερη περίπτωση, τα λεγόμενά μου έμοιαζαν μπουκάλια ριγμένα σ’ έναν αμίλητο, απρόσωπο, παγωμένο ωκεανό. Έμεναν ως επί το πλείστον ασχολίαστα, στερώντας μου τη δυνατότητα να επικοινωνήσω, να κουβεντιάσω πάνω στους προβληματισμούς μου. Τι να έφταιξε άραγε; Δε νομίζω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που επίσης προβληματίζονται στο internet. Όμως δεν διαθέτουν ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση, όπως έλεγα στην αρχή, να βυθιστούν σε μια ‘δύσκολη’ ανάρτηση όπως θα βυθίζονταν σε ένα βιβλίο ή σε ένα άρθρο μιας εφημερίδας. Αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω τον μάταιο αυτό αγώνα. Γιατί δεν θεωρώ τίμιο το να υποδύομαι το παιδί της διπλανής πόρτας με εύπεπτες αναρτήσεις προκειμένου να επικοινωνώ, ούτε και κατάφερα να ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο της επιφανειακής ματιάς στην οποία έχουν καταδικαστεί τα blogs και οι αναρτήσεις τους. Ευχαριστώ όσους με συντρόφευσαν σε αυτό το εξαρχής ιδιόμορφο αλλά και αποκαλυπτικό ταξίδι. Δυστυχώς, ηττήθηκα. Ηττήθηκα από το εφήμερο και την επικράτησή του ως νόρμας στα blogs. Αλλά δεν πειράζει. Κάθε ήττα μας κάνει νομίζω σοφότερους, ωριμότερους, ανθεκτικότερους. Έτσι κι εγώ, βγαίνω με διδάγματα απ’ αυτό που λέμε blogging. ;-)
Ξεκίνησα αυτό το blog, πριν κάτι περισσότερο από δυο χρόνια, με έναν ουτοπικό στόχο. Ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου με ανθρώπους που θα έκαναν τον κόπο να καθίσουν και να προβληματιστούν με όσα έλεγα, ανεξαρτήτως του πόσο θα ξένιζαν ή θα ‘δυσκόλευαν’ κάποια απ’ αυτά. Με τον καιρό, όμως, διαπίστωσα ότι δεν μπορεί κανείς να περιμένει προσεγμένη αντιμετώπιση και σε βάθος επικοινωνία από τους επισκέπτες ενός blog. Τι εννοώ; Ότι έχουμε, δυστυχώς, συνηθίσει να επιτρέπουμε μόνο σε ‘επώνυμους’, συγγραφείς ή επιφυλλιδογράφους εφημερίδων, να μας προβληματίζουν και να μας βάζουν να σκεφτούμε. Και ότι, εν αντιθέσει, τα blogs και όσα γράφονται σ’ αυτά αντιμετωπίζονται στο σύνολό τους από τους επισκέπτες τους με την προχειρότητα και την ελαφράδα που ξεφυλλίζει κανείς ένα life-style περιοδικό. Βρέθηκα, λοιπόν, προ ενός διλήμματος: είτε θα προσποιούμουν το παιδί της διπλανής πόρτας δημοσιεύοντας εύπεπτες αναρτήσεις προκειμένου να μπορώ να μιλάω με κάποιους, είτε θα παρέμενα πιστός στην αρχική μου πρόθεση να μοιραστώ κάποιες βαθύτερες σκέψεις μου, με το τίμημα μιας κάποιας απομόνωσης. Στην πορεία, διαπίστωσα ότι το δώρο της επικοινωνίας, της επικοινωνίας που από την αρχή επιζητούσα, μου προσφερόταν μόνο στην πρώτη περίπτωση, αυτή των ‘εύκολων’ αναρτήσεων. Στη δεύτερη περίπτωση, τα λεγόμενά μου έμοιαζαν μπουκάλια ριγμένα σ’ έναν αμίλητο, απρόσωπο, παγωμένο ωκεανό. Έμεναν ως επί το πλείστον ασχολίαστα, στερώντας μου τη δυνατότητα να επικοινωνήσω, να κουβεντιάσω πάνω στους προβληματισμούς μου. Τι να έφταιξε άραγε; Δε νομίζω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που επίσης προβληματίζονται στο internet. Όμως δεν διαθέτουν ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση, όπως έλεγα στην αρχή, να βυθιστούν σε μια ‘δύσκολη’ ανάρτηση όπως θα βυθίζονταν σε ένα βιβλίο ή σε ένα άρθρο μιας εφημερίδας. Αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω τον μάταιο αυτό αγώνα. Γιατί δεν θεωρώ τίμιο το να υποδύομαι το παιδί της διπλανής πόρτας με εύπεπτες αναρτήσεις προκειμένου να επικοινωνώ, ούτε και κατάφερα να ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο της επιφανειακής ματιάς στην οποία έχουν καταδικαστεί τα blogs και οι αναρτήσεις τους. Ευχαριστώ όσους με συντρόφευσαν σε αυτό το εξαρχής ιδιόμορφο αλλά και αποκαλυπτικό ταξίδι. Δυστυχώς, ηττήθηκα. Ηττήθηκα από το εφήμερο και την επικράτησή του ως νόρμας στα blogs. Αλλά δεν πειράζει. Κάθε ήττα μας κάνει νομίζω σοφότερους, ωριμότερους, ανθεκτικότερους. Έτσι κι εγώ, βγαίνω με διδάγματα απ’ αυτό που λέμε blogging. ;-)