Eπιτέλους τελείωσε (;)

Χθες βράδυ, ύστερα από μια μεγάλη μέρα, έπεσα να κοιμηθώ σχετικά νωρίς, αλλά δυσκολεύτηκα. Έφταναν στ’ αυτιά μου φωνές, μουσικές, κραυγές, από τηλεοράσεις και ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω απ’ αυτές σε ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους για να παρακολουθήσουν τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision και τον ακαταπόνητο εθνικό μας λικνιστή, τον Sakis. Ακούγοντάς τους φαντάστηκα - όπως μου έχει συμβεί κι εμένα στο παρελθόν - παρέες μαζεμένες, για την περίσταση, σε σπίτια, με φαγητά, αναψυκτικά και ποτά, στημένες μπροστά στην τηλεόραση για να ‘δουν τη Eurovision’. Παρέες από ανθρώπους που πιθανότατα τους απασχολούν διάφορα διογκούμενα προβλήματα γύρω από τις δουλειές τους, τα χρέη τους, τις οικογένειές τους, με δυο λόγια η διαρκώς πιο δύσκολη καθημερινότητά τους. Και οι οποίοι ένιωσαν παρ’ όλα αυτά υποχρεωμένοι να προσποιηθούν τους αμέριμνους προκειμένου να πάνε στον τάδε ή στο δείνα φίλο και να χαζοκουβεντιάσουν, χαμογελαστοί και αφήνοντας επιμελώς ασχολίαστα άλλα, δυσάρεστα αλλά σημαντικότερα ζητήματα, για πράγματα που ούτε τους ενδιαφέρουν, ούτε τους αφορούν. Απόφαση αυθόρμητη; Όχι, κάθε άλλο θα έλεγα. Απόφαση που πάρθηκε καταναγκαστικά, ύστερα από μεθοδευμένη, συστηματική, συντονισμένη, επαναλαμβανόμενη προβολή του διαγωνισμού αυτού από τα ΜΜΕ για μήνες τώρα και με χίλιους δυο τρόπους: με συζητήσεις γύρω από τα παρασκηνιακά δρώμενα, με ρεπορτάζ και αναλύσεις πάνω στα διάφορα trivia του διαγωνισμού που κι αυτά έχουν τη σημασία τους, με συνεντεύξεις και αντεγκλήσεις με περισπούδαστο ύφος γύρω από το ποιος και με ποιο τραγούδι θα έπρεπε να μας εκπροσωπήσει και άλλα τέτοια. Η εντύπωση που δίνουν όλα αυτά; Ότι όσο χειροτερεύουν οι πραγματικές συνθήκες ζωής του νεοέλληνα, τόσο γιγαντώνεται η συντονισμένη προσπάθεια από πολλά ΜΜΕ για… αντιπερισπασμό. Όσο μεγαλώνει δηλαδή η ανάγκη να τεθούν επί τάπητος πραγματικά ζητήματα που μας απασχολούν όλους, τόσο εντείνονται οι προσπάθειές τους να αποσπάσουν την προσοχή μας από όλα αυτά τα ζητήματα προκειμένου να μας παρασύρουν σε μια κατάσταση χαλαρής, απολαυστικής χαύνωσης. Τον ρόλο αυτόν τον έχει βεβαίως αναλάβει, και μάλιστα ενθουσιωδώς, το τηλεοπτικό κανάλι Star καθ’ όλη τη διάρκεια της τηλεοπτικής σεζόν. Και ανάλογα με τις αφορμές που δίνονται - όπως η μεγάλη αφορμή που λέγεται Eurovision - ‘τσοντάρουν’ και τα υπόλοιπα κανάλια (αλλά και ραδιοφωνικοί σταθμοί, εφημερίδες και περιοδικά) κάνοντας ό, τι μπορούν για να προβληματίζονται οι τηλεθεατές τους όχι γύρω από την κακή κατάσταση της οικονομίας μας, την αυξανόμενη ανεργία, ζητήματα επικαιρότητας όπως οι ευρωεκλογές και η σημασία τους και τόσα άλλα που θα άξιζε να μας απασχολήσουν, αλλά γύρω από το πώς θα ντυθεί ή θα γδυθεί ο Sakis όταν έρθει η μεγάλη η στιγμή που θα βγει στη σκηνή της Eurovision ή γύρω από το αν ‘κινδυνεύει’ περισσότερο από το ένα ή το άλλο αντίπαλο τραγούδι. Απ’ τη μια λοιπόν χαίρομαι που τελείωσε το πανηγυράκι αυτό και θα ησυχάσουν τ’ αυτιά μου από τους γιουροβιζιονολόγους και την ακατάσχετη φλυαρία τους πάνω σε διάφορα ασήμαντα που προβάλλονται ως σημαντικά - μέχρι και… exit polls εμφανίστηκαν χτες, γύρω από τη ‘μεγάλη νύχτα’ του τελικού. Απ’ την άλλη, όμως, συνειδητοποιώ διαρκώς περισσότερο ότι η συντονισμένη αυτή προώθηση της ασημαντότητας κάθε άλλο παρά παροδική ήταν. Και ότι έχει έρθει για να μείνει.