20 Μαΐ 2009

Περί εργασίας ή μάλλον ανεργίας



Καμιά φορά, ανεβάζοντας αναρτήσεις για ζητήματα γενικότερης επικαιρότητας, ξεχνάω να αναφερθώ σε κάποια κοντύτερα σ’ εμένα αλλά και με ευρύτερη νομίζω σημασία. Ένα τέτοιο, μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζω τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια, θα έλεγα ότι έχει αποδειχθεί το εργασιακό. Σε παλιότερο ποστ είχα μιλήσει εν συντομία γι’ αυτό, εκφράζοντας τότε την ετοιμότητά μου να ματαξαναφύγω απ’ την Ελλάδα - το λέω αυτό γιατί έχω ήδη φύγει δυο φορές και επέστρεψα. Από την τελευταία φορά που επέστρεψα και ύστερα - και πάνε αρκετά χρόνια από τότε -, δεν κατάφερα δυστυχώς να ριζώσω εργασιακά κάπου. Και αυτό το αποδίδω σε διάφορους λόγους. Πρώτον και κυριότερο, στην παντελή έλλειψη γνωριμιών, διασυνδέσεων, γνωστών και καλοθελητών που σε άλλες περιπτώσεις φαντάζομαι ότι παίζουν το ρόλο τους, τόσο για να βρει κάποιος δουλειά όσο και για να την κρατήσει (ιδίως όταν τη διεκδικούν και άλλοι). Δεύτερον, σε μια ευρύτερη επιφυλακτικότητα που έχω αντιληφθεί ότι υπάρχει στην αγορά εργασίας απέναντι σε ανθρώπους με πολυετείς σπουδές αλλά και ποικιλία προηγούμενων εργασιών. Όσον αφορά στο δεύτερο, είδα ότι ενώ σε κάποιες χώρες του εξωτερικού η συχνή αλλαγή εργασίας δεν ενοχλεί, αντιθέτως θεωρείται δείγμα ανήσυχου και δραστήριου ανθρώπου, στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται κάποιες φορές σαν ‘κουσούρι’. Ένα ‘κουσούρι’ το οποίο, συνδυασμένο με ένα άλλο ‘κουσούρι’, τις μακροχρόνιες σπουδές και μάλιστα ως επί το πλείστον στο εξωτερικό, επιδρά απ’ ό, τι είδα καταλυτικά. Τρίτον, νομίζω ότι η γενικότερη κακή κατάσταση της οικονομίας μας, που έχει περάσει, τα τελευταία χρόνια, σε μια φάση κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρα, συντελεί κι αυτή ώστε στην αγορά εργασίας τόσο εργοδότες όσο και εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με βαθιά καχυποψία, αρνητισμό και ψυχική τσιγκουνιά. Θα μπορούσα να παραθέσω κι άλλους λόγους για την εργασιακή μου κακοδαιμονία - τη δική μου και πολλών άλλων νομίζω -, αλλά οι τρεις αυτοί θα έλεγα ότι επαρκούν για να ‘εξηγήσουν’ πολλά απ’ όσα έχω δει. Συνεπεία όλων αυτών, βρίσκομαι σε ένα δίλημμα: δεδομένου ότι επέλεξα να μην ξαναεγκαταλείψω την Ελλάδα, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω - πέραν βεβαίως της καθημερινής προσπάθειας - προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα; Και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα, κάπως παλιομοδίτικο και πολυφορεμένο: υπομονή, αν και ομολογουμένως με τα χρόνια κάπως εξαντλείται. Και μια και τα λέω όλα αυτά από το blog μου, να πω ότι υπάρχει και κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση. Δυο χρόνια τώρα στο blogging, δεν έχω δει παρά πολύ σπανίως να ανεβαίνουν αναρτήσεις στα διάφορα blogs γύρω από αυτό το ζήτημα, της δύσκολης επαγγελματικής αποκατάστασης. Και δεν ξέρω πραγματικά που να το αποδώσω. Άραγε όσοι ασχολούνται με το blogging έχουν λύσει τα βιοποριστικά, εργασιακά τους ζητήματα και έτσι το έριξαν στο χόμπι αυτό; Ή μήπως επέλεξαν να μη μιλάνε γι’ αυτά, προτιμώντας πιο ευχάριστα πράγματα; Ελπίζω ειλικρινά να ισχύει το πρώτο, παρότι πιθανότερο φαίνεται το δεύτερο!

8 σχόλια:

Stefanos Max είπε...

ένα άλλο ‘κουσούρι’, τις μακροχρόνιες σπουδές και μάλιστα ως επί το πλείστον στο εξωτερικό

Αυτο γιατι θεωρειται κουσουρι;

Locus Publicus είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Rufus είπε...

Διάβασα και το προηγούμενο ποστ και τις απαντήσεις σου. Βλέπω ότι επιμένεις πολύ στα προσόντα σου. Το αναφέρεις τόσο συχνά ώστε καταλήγω στο συμπέρασμα ότι συμπεριφέρεσαι αφ υψηλού. Έχεις μια συνεχή γκρίνια για όσα δεν κατάφερες. Αντί να γκρινιάζεις, γιατί δεν γίνεσαι δημιουργικός; Τα πτυχία από μόνα τους δεν λένε τίποτα. Αφομοιώνεις τη γνώση και προχωράς. Κάνε αυτοκριτική αντί να βλέπεις παντού μικροκομματικά συμφέροντα και άλλες συνομωσιολογίες.

gerasimos είπε...

Λόκους πολύ ενδιαφέροντα τα όσα είπες. Σε ευχαριστώ πολύ. :-)

Ρούφους δε θα διαφωνήσω με όσα είπες, εκτός από το ότι αναφέρομαι πολύ συχνά στα προσόντα μου. Άν το έκανα έγινε ασυναίσθητα διότι είδα να μετράνε λιγότερο τα προσόντα απ' όσο άλλοι παράγοντες όπως γνωριμίες, το φύλο (άνδρες εργοδότες προτιμούν πολλές φορές γυναίκες υπαλλήλους), προθυμία για εμπλοκή σε βρωμοδουλειές και άλλα παρόμοια.

gerasimos είπε...

blogo δεν ξέρω, αλλά μια τέτοια εντύπωση έχω. Ιδίως όσον αφορά την αντιμετώπιση από εργοδότες χωρίς μεγάλη μόρφωση.

crispy είπε...

Καλησπέρα. Άργησα λίγο να απαντήσω , συγγνώμη. Είμαι άνεργη -επισήμως τουλάχιστον - δεν θυμάμαι κι εγώ από πότε. Απλά θέλω να πω ότι η όλη ιστορία μού στοίχισε πολύ ψυχολογικά και σταδιακά οδηγήθηκα σε μια -ηθελημένη- κοινωνική απομόνωση. Αυτό μέχρι πριν 3-4 χρόνια περίπου όταν βρέθηκα με την πλάτη στον τοίχο. Ή συνερχόμουν ή θα συνέχιζα να βούλιαζω. Έπιασα να μελετώ πάλι ξένες γλώσσες στις οποίες είχα έφεση , έδειξα ενδιαφέρον στον εαυτό μου που είχα παραμελήσει , γυμναζόμουν και τέλος αυτό που έκανα για χαρτζιλίκι - ιδιαίτερα μαθήματα - το κυνήγησα, το επέκτεινα κι έγινε έστω κατ'ανάγκη πηγή εισοδήματος. Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές από μία blogger που μπλογκάρει από ...την ανάγκη να αισθάνεται ότι εργάζεται...

gerasimos είπε...

Γεια σου... συνάδελφε!

crispy είπε...

Nα'στε καλά , μού φτιάξατε τη μέρα με τους ...συναδελφικούς χαιρετισμούς!!! Μ 'έχει πιάσει ένα γέλιο, δε μπορώ να σταματήσω!!!