Τραγωδίες και τραγωδίες

Βλέπω στις εφημερίδες, κάθε λεπτό που περνά, όλο και λεπτομερέστερα ρεπορτάζ γύρω από το αεροσκάφος της Air France που εξαφανίστηκε από τα ραντάρ χτυπημένο πιθανώς από κεραυνό: 'σενάρια' γύρω από το τι μπορεί να συνέβη, αναλύσεις, κρίσεις, εκτιμήσεις, δεήσεις. Και ταυτόχρονα σκέπτομαι ότι τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές σε εφημερίδες ανά την υφήλιο δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σε χώρες του 'Τρίτου Κόσμου' από βομβιστικές επιθέσεις, ανταλλαγές εμφύλιων πυρών, ατελείωτη πείνα, αρρώστιες οι οποίες στην 'πολιτισμένη' Δύση δε μας κοστίζουν παρά μια κακοδιαθεσία, έλλειψη πόσιμου νερού, μολύνσεις. Αλλά για μια στιγμή, σα να ξέχασα το σημαντικότερο: ξέχασα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δε μετράνε, δεν αξίζουν ούτε μια αράδα στις εφημερίδες. Γιατί; Διότι απλώς κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή πεθαίνουν. Όπως τα μοσχαράκια, τα γουρουνάκια ή τα ελάφια που γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν σε εκτροφεία προκειμένου κάποια στιγμή, σε κάποιο γκουρμέ εστιατόριο, να τα κατασπαράξουμε, πιθανότατα στη διάρκεια ενός ρομαντικού δείπνου υπό το φως κεριών, έτσι κι αυτοί: γεννιούνται και ζουν για να πεθάνουν. Και όταν πεθάνουν, έχοντας ολοκληρώσει τον σύντομο κύκλο ζωής που τους επιβλήθηκε από τον υπερβολικό, καταναλωτικό, ανάλγητο πολιτισμό μας, θα επιστρέψουν εκεί όπου έζησαν και τη ζωή τους: στην ανυπαρξία. Γι’ αυτό και δεν λογαριάζονται για άνθρωποι εξίσου ανθρώπινοι με αυτούς του γαλλικού Airbus. Οι τελευταίοι είχαν ένα προσδόκιμο ζωής γύρω στα ογδόντα, εξασφαλισμένη μια υψηλή ποιότητα ζωής απαλλαγμένη όσο το δυνατόν περισσότερο από ενοχλητικές ασθένειες, με γαστριμαργικές απολαύσεις, ταξίδια, αμέτρητα γκάτζετς, σπίτια, γρήγορα αυτοκίνητα που στερήθηκαν ξαφνικά. Τραγική η απώλειά τους, πάντα τραγική η απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Τραγικότερη όμως η διαβάθμιση της τραγικότητας, η προσεκτικά, με γεωμετρική ακρίβεια, ρεγουλαρισμένη ευαισθησία, που ξεχειλίζει για τους 'δικούς μας' αλλά απουσιάζει παντελώς για τους 'άλλους', αυτούς που γεννιούνται προορισμένοι να πεθάνουν.