Ο κήπος

Όταν βλέπω καθημερινά να κατηγορούμε τους πολιτικούς για την κατάντια του πολιτικού μας συστήματος, τα σκάνδαλα που έχουν στιγματίσει τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού λόγου που αρθρώνεται σήμερα, την έλλειψη πολιτικής σκέψης και οραμάτων, μια εικόνα μου έρχεται στο νου. Σκέφτομαι ένα μικρό σπιτάκι με ένα μεγάλο κήπο. Στο σπιτάκι αυτό μας φαντάζομαι να ζούμε όλοι εμείς που έχουμε αγανακτήσει με τους πολιτικούς μας, που δεν αντέχουμε άλλο, που δεν ψηφίζουμε ή ψηφίζουμε εν γνώσει μας ότι δεν περιμένουμε αυτή η ψήφος να αλλάξει τίποτα. Όλη μας τη ζωή μας βλέπω να την περνάμε μέσα στο σπιτάκι μας, ασχολούμενοι με τις ιδιωτικές μας ζωές. Με τον μεγάλο κήπο δεν ασχολείται κανείς, έχει πολλή δουλειά βλέπετε η φροντίδα του και γι’ αυτό έχει μείνει απεριποίητος. Με τα χρόνια αφροντισιάς φύτρωσαν σε αυτόν άσχημα αγριόχορτα, που μέρα με τη μέρα ψηλώνουν και ξεφυτρώνουν παντού. Κι εμείς, αντί να αντιλαμβανόμαστε ότι τα αγριόχορτα εμφανίστηκαν ακριβώς λόγω της δικής μας, χρόνιας και αμείωτης απροθυμίας να ασχοληθούμε με τον κήπο μας, κατηγορούμε τα ίδια για την ύπαρξή τους. Δεν κουραζόμαστε, ολημερίς κι ολονυχτίς, να τους ρίχνουμε το φταίξιμο λέγοντας πόσο άσχημα έχουν γίνει, διαπιστώνοντας πως ξεφυτρώνουν παντού, διαμαρτυρόμενοι ο ένας στον άλλο πως δε θέλουμε πια να τα βλέπουμε μπροστά μας κάθε φορά που κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο, πως δεν πάει άλλο. Και όμως, εξακολουθούμε να μην κάνουμε τίποτα, να αφήνουμε τον κήπο μας στην τύχη του, παρότι κάθε πρωί βλέπουμε ότι η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει. Μάλιστα, όσο χειρότερη η εικόνα που παρουσιάζει, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε πόση δουλειά θα απαιτούνταν για να τον ομορφύνουμε, για να βάλουμε μια τάξη στο χάλι αυτό που βλέπουμε. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο κάθε μέρα γινόμαστε όλο και πιο αναβλητικοί, καθώς η απαιτούμενη για τη φροντίδα του δουλειά μοιάζει βουνό που ψηλώνει μαζί με τα αγριόχορτα. Έτσι και με τον κήπο που λέγεται πολιτική. Καθημερινά συνειδητοποιούμε ότι αποτελεί, η πολιτική, πολύ σημαντική υπόθεση για να την αφήσουμε στους πολιτικούς, αλλά αυτό ακριβώς κάνουμε. Αντί να ασχολούμαστε οι ίδιοι με τον κήπο αυτόν, τον αφήνουμε στην τύχη, στο έλεος των αγριόχορτων, με τις συνέπειες που αυτό έχει. Κι αντί να αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας, κατηγορούμε τους ίδιους τους πολιτικούς - τους κάθε λογής κομματανθρώπους, τους ‘αφήστε με να ολοκληρώσω’, τα κάθε καρυδιάς καρύδια που αφήσαμε να κυριαρχήσουν - που ξεφυτρώνουν παντού. Ξεχνώντας ότι δικός μας ήταν απ’ την αρχή ο κήπος, ότι εμείς τον αφήσαμε να ρημάξει, ότι δε φταίνε τα αγριόχορτα που κάνουν την εμφάνισή τους αφού εμείς δε βάλαμε ένα χεράκι για να τον κάνουμε λίγο ανθρώπινο. Μήπως όμως ήρθε ο καιρός να βγούμε σιγά-σιγά απ’ το σπιτάκι μας κι από την απραξία;