Μια φωνή τόσο μακρινή, αλλά και τόσο οικεία

Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, παρότι μόλις 28 ετών, έχει ήδη καταφέρει πολλά και αξιοσημείωτα ως νέος επιστήμονας. Απόφοιτος του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Berkeley, ο Κωνσταντίνος θεωρείται, σύμφωνα με δημοσίευμα των Νέων, ένα από τα πιο λαμπρά μυαλά διεθνώς. Σε έναν περίπου μήνα θα μπει στις αίθουσες του Πανεπιστημίου ΜΙΤ της Βοστώνης για να διδάξει και, επιπλέον, πριν από μερικές εβδομάδες κατάφερε να ξεδιαλύνει έναν δύσκολο γρίφο της πληροφορικής, που έμενε άλυτος από το 1950. Δε θα πω περισσότερα γύρω από τα επιστημονικά επιτεύγματα του αξιοθαύμαστου Κωνσταντίνου, τα λέει άλλωστε το δημοσίευμα. Θα σταθώ όμως στο ερώτημα που του τέθηκε αν σκέφτεται κάποια στιγμή να γυρίσει στην Ελλάδα. Απάντησε λέγοντας ότι αν ερχόταν στην Ελλάδα πιθανότατα δε θα μπορούσε να συνεχίσει τις έρευνές του. Είπε ότι δε θα υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες, ενδεχομένως ούτε η απαραίτητη υποστήριξη στο ερευνητικό του έργο και δεν παρέλειψε να εκφράσει τους φόβους του ότι μπορεί να χανόταν στην ελληνική γραφειοκρατία. Οι φόβοι του αυτοί φαίνονται δυστυχώς δικαιολογημένοι. Με τα δημόσια πανεπιστήμιά μας να βρίσκονται στην κατάσταση που βρίσκονται, με ερευνητικά εργαστήρια - στα οποία υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα ανεμπόδιστη, ρηξικέλευθη επιστημονική έρευνα - να λεηλατούνται κάθε λίγο και λιγάκι από νεαρούς καταληψίες με τη σιγανή αλλά ανυποχώρητη υποστήριξη κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, με τα μη δημόσια πανεπιστήμια να παραμένουν περιθωριοποιημένα και μη αναγνωρισμένα λόγω, μεταξύ άλλων, του φόβου του ανταγωνισμού που δύσκολα θα άντεχαν τα παραπαίοντα κρατικά, δε μου φαίνονται παράλογοι οι δισταγμοί του Κωνσταντίνου.
Η παρούσα κυβέρνηση ξεκίνησε μια ευρέως προβεβλημένη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος που φαίνεται όμως τελματωμένη. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με προεξάρχον το ΠΑΣΟΚ, δε φαίνονται διατεθειμένα να συνεργαστούν ούτε μεταξύ τους ούτε με το κυβερνών για να μπορέσει να βρεθεί μια διέξοδος από τα αδιέξοδα στα οποία έχει εγκλωβιστεί η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αποτέλεσμα αυτής της ατολμίας, της αδιαφορίας, της αδράνειας, της αναλγησίας θα έλεγα, ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι που έχουν πράγματα να δώσουν, όπως ο Κωνσταντίνος, νιώθουν ότι η Ελλάδα δεν τους θέλει, ότι αν κατάφερναν κάτι στη χώρα αυτή θα το κατάφερναν παρά και όχι χάρη στις συνθήκες που επικρατούν, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει σε άλλες χώρες όπως οι ΗΠΑ. Άραγε θα υπάρξουν ποτέ και στην Ελλάδα πολιτικοί και κόμματα που θα τολμήσουν το μέχρι σήμερα ακατόρθωτο; Δηλαδή την έξοδο από τη στείρα, δημαγωγική μεταξύ τους αντιπαράθεση, τη δημιουργική, ανυστερόβουλη σύμπραξη - και όχι συμπαιγνία - για να βρεθούν λύσεις και προοπτικές, τη ρήξη με τα κάθε λογής μικροσυμφέροντα ή και μεγαλοσυμφέροντα που βασιλεύουν στο χώρο της παιδείας, με πρώτες και καλύτερες τις κομματικές νεολαίες;