Όπως όταν κλείνει ένα θέατρο, έτσι κι όταν 'κατεβάζει ρολά' μια εφημερίδα ή ένας ραδιοφωνικός σταθμός σβήνει ένας πομπός πολιτισμού. Μια εφημερίδα, σε αντίθεση με την τηλεόραση που δραματοποιεί ακόμη και τα πιο 'ξερά' γεγονότα, προσφέρει ψύχραιμη, απαλλαγμένη από μελοδραματισμούς, αξιολογότερη ενημέρωση. Ζούμε, όμως, στην εποχή των εικόνων, μια εποχή εικονολατρίας. Γιατί; Ίσως διότι μας αρέσει, επιδιώκουμε να ξεχνάμε και να ξεχνιόμαστε. Και δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος να ξεχαστούμε από το ν' ανοίξουμε μια τηλεόραση, για να δεχτούμε καταιγισμό εικόνων. Απόψε το βράδυ θα δούμε στα δελτία ειδήσεων για τους απολυμένους του Ελεύθερου Τύπου, αύριο κάτι άλλο που θα τους κάνει να μοιάζουν μακρινό, κακό όνειρο, μεθαύριο μπορεί να παρουσιαστούν ως φταίχτες. Όπως όλες οι εφημερίδες, έτσι και η δική τους για να επιβιώσει εκδοτικά προσέφερε πλήθος δωράκια: ταινίες, cd, dvd εκπομπών του Λάκη Λαζόπουλου και άλλα διάφορα. Aλλά η κρίση αυτή των εφημερίδων και εν γένει του γραπτού λόγου δεν καταπολεμάται ούτε με δωράκια, ούτε με χαρμόσυνες, αστόχαστες παραπομπές στα blogs ως 'δημοσιογραφίας των πολιτών'. Η κρίση αυτή ήρθε για να μείνει. Και αν στα 'παραδοσιακά' ΜΜΕ η εικόνα ως εκφραστικό μέσο καταπίνει αργά-αργά τον γραπτό λόγο σαν φίδι που χωνεύει απολαυστικά, με τις ώρες, το θήραμά του, στα 'νέα μέσα' του internet ο γραπτός λόγος επιβιώνει, αλλά με θλιβερά ταπεινές φιλοδοξίες - τις ταπεινότερες ίσως στη μακραίωνη ιστορία του. Γι' αυτό και η διάσωση της γραφής ως μέσου επικοινωνίας και ενημέρωσης, μόρφωσης και καλλιέργειας από ένα προδιαγεγραμμένο ναυάγιο μπορεί να αποδειχθεί πολύ δύσκολη υπόθεση.
23 Ιουν 2009
Για το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου
Όπως όταν κλείνει ένα θέατρο, έτσι κι όταν 'κατεβάζει ρολά' μια εφημερίδα ή ένας ραδιοφωνικός σταθμός σβήνει ένας πομπός πολιτισμού. Μια εφημερίδα, σε αντίθεση με την τηλεόραση που δραματοποιεί ακόμη και τα πιο 'ξερά' γεγονότα, προσφέρει ψύχραιμη, απαλλαγμένη από μελοδραματισμούς, αξιολογότερη ενημέρωση. Ζούμε, όμως, στην εποχή των εικόνων, μια εποχή εικονολατρίας. Γιατί; Ίσως διότι μας αρέσει, επιδιώκουμε να ξεχνάμε και να ξεχνιόμαστε. Και δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος να ξεχαστούμε από το ν' ανοίξουμε μια τηλεόραση, για να δεχτούμε καταιγισμό εικόνων. Απόψε το βράδυ θα δούμε στα δελτία ειδήσεων για τους απολυμένους του Ελεύθερου Τύπου, αύριο κάτι άλλο που θα τους κάνει να μοιάζουν μακρινό, κακό όνειρο, μεθαύριο μπορεί να παρουσιαστούν ως φταίχτες. Όπως όλες οι εφημερίδες, έτσι και η δική τους για να επιβιώσει εκδοτικά προσέφερε πλήθος δωράκια: ταινίες, cd, dvd εκπομπών του Λάκη Λαζόπουλου και άλλα διάφορα. Aλλά η κρίση αυτή των εφημερίδων και εν γένει του γραπτού λόγου δεν καταπολεμάται ούτε με δωράκια, ούτε με χαρμόσυνες, αστόχαστες παραπομπές στα blogs ως 'δημοσιογραφίας των πολιτών'. Η κρίση αυτή ήρθε για να μείνει. Και αν στα 'παραδοσιακά' ΜΜΕ η εικόνα ως εκφραστικό μέσο καταπίνει αργά-αργά τον γραπτό λόγο σαν φίδι που χωνεύει απολαυστικά, με τις ώρες, το θήραμά του, στα 'νέα μέσα' του internet ο γραπτός λόγος επιβιώνει, αλλά με θλιβερά ταπεινές φιλοδοξίες - τις ταπεινότερες ίσως στη μακραίωνη ιστορία του. Γι' αυτό και η διάσωση της γραφής ως μέσου επικοινωνίας και ενημέρωσης, μόρφωσης και καλλιέργειας από ένα προδιαγεγραμμένο ναυάγιο μπορεί να αποδειχθεί πολύ δύσκολη υπόθεση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Την εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ" δεν τη διάβασα ποτέ στην έντυπη μορφή της. Τη διάβαζα πού και πού, τώρα τελευταία, στην ηλεκτρονική της μορφή, Δεν ήταν άσχημη.
Με λύπησε είναι αλήθεια το κλείσιμο της εφημερίδας. Συνειδητοποιώ σιγά σιγά ότι το τέλος του έντυπου τύπου ζυγώνει. Λυπάμαι. Κρίμα...
Εμένα μια φορά έτυχε να πέσει στα χέρια μου, στο τρένο ως προσφορά στους επιβάτες της πρώτης θέσης και ελλείψει άλλων επιλογών. Θυμάμαι ότι είχα βρεθεί προ ευχάριστης έκπληξης με τις πολύ ενδιαφέρουσες - και καθόλου, όπως περίμενα, νεοδημοκρατικές - απόψεις των συντακτών της.
Όπως όταν κλείνει ένα θέατρο, έτσι κι όταν 'κατεβάζει ρολά' μια εφημερίδα ή ένας ραδιοφωνικός σταθμός σβήνει ένας πομπός πολιτισμού.
To ίδιο ισχύει και για την Αυριανή;
Αμπραβανέλ μίλησα για εφημερίδες, όχι φυλλάδες. Υπάρχει διαφορά (νομίζω). Βέβαια οι ίδιες μπορεί να αυτοαποκαλούνται εφημερίδες, όπως η Τατιάνα Στεφανίδου αυτοαποκαλείται δημοσιογράφος ή όπως τα ρομάντζα του προηγούμενου ποστ αυτοαποκαλούνται 'λογοτεχνία', αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. ;-)
Προφανέστατα η ερώτηση μου ήταν προβοκατόρικη :)
Με τι κριτήρια όμως εσύ ονομάζει την Αυριανή φυλλάδα; Προφανώς και οι δυο ξέρουμε το λόφο αλλά κάποιος άλλος μπορεί να θεωρήσει οτι και ο ΕΤ φυλλάδα ήταν, (Ισοκράτης, Συνάντηση Καραμανλή Ερντογκάν κτλ)
Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια που θα την αποκαλούσες κι εσύ φυλλάδα. Ο Ελεύθερος Τύπος δεν ήταν του γούστου μου ως 'βαμμένη' εφημερίδα αλλά ποτέ δεν τη θεώρησα την εφημερίδα αυτή φυλλάδα.
Είναι περισσότερο περίπλοκο - άλλοι θα μπορούσαν να ονομάσουν το Βήμα φυλλάδα και ξέρω πολλούς που ονομάζουν την Ελευθεροτυπία ως τέτοια. Πχ διάβασε αυτή την λαθροχειρία του Βήματος εδώ.
Δεν διαφωνώ μαζί σου προσπαθώ να θέσω την εκτίμηση μου του γεγονότος, σε στέρεες βάσεις.
Από τις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες φυλλάδα θα χαρακτήριζα το Πρώτο Θέμα. Αλλά μου φαίνεται τουλάχιστον υπερβολικός ο χαρακτηρισμός για το Βήμα, ακόμη και στη σημερινή του κατάντια (αν και φαίνεται να κάνει ό, τι μπορεί...). Όπως και για την Ελευθεροτυπία.
Συμφωνώ μαζί σου αλλά δυσκολεύομαι να φέρω μερικά παραδείγματα τα οποία δεν μπορούν να αναπαραχθούν ειδικά για την Ελευθεροτυπία της οποίας το ύφος επιτρέπει χοντράδες. Και για κάθε Ιό, έχει και από ένα Στάθη.
Πάντως το τέλος του έντυπου τύπου ίσως δεν είναι τόσο κοντά όσο νομίζουμε.
Δημοσίευση σχολίου