Για το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου

Όπως όταν κλείνει ένα θέατρο, έτσι κι όταν 'κατεβάζει ρολά' μια εφημερίδα ή ένας ραδιοφωνικός σταθμός σβήνει ένας πομπός πολιτισμού. Μια εφημερίδα, σε αντίθεση με την τηλεόραση που δραματοποιεί ακόμη και τα πιο 'ξερά' γεγονότα, προσφέρει ψύχραιμη, απαλλαγμένη από μελοδραματισμούς, αξιολογότερη ενημέρωση. Ζούμε, όμως, στην εποχή των εικόνων, μια εποχή εικονολατρίας. Γιατί; Ίσως διότι μας αρέσει, επιδιώκουμε να ξεχνάμε και να ξεχνιόμαστε. Και δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος να ξεχαστούμε από το ν' ανοίξουμε μια τηλεόραση, για να δεχτούμε καταιγισμό εικόνων. Απόψε το βράδυ θα δούμε στα δελτία ειδήσεων για τους απολυμένους του Ελεύθερου Τύπου, αύριο κάτι άλλο που θα τους κάνει να μοιάζουν μακρινό, κακό όνειρο, μεθαύριο μπορεί να παρουσιαστούν ως φταίχτες. Όπως όλες οι εφημερίδες, έτσι και η δική τους για να επιβιώσει εκδοτικά προσέφερε πλήθος δωράκια: ταινίες, cd, dvd εκπομπών του Λάκη Λαζόπουλου και άλλα διάφορα. Aλλά η κρίση αυτή των εφημερίδων και εν γένει του γραπτού λόγου δεν καταπολεμάται ούτε με δωράκια, ούτε με χαρμόσυνες, αστόχαστες παραπομπές στα blogs ως 'δημοσιογραφίας των πολιτών'. Η κρίση αυτή ήρθε για να μείνει. Και αν στα 'παραδοσιακά' ΜΜΕ η εικόνα ως εκφραστικό μέσο καταπίνει αργά-αργά τον γραπτό λόγο σαν φίδι που χωνεύει απολαυστικά, με τις ώρες, το θήραμά του, στα 'νέα μέσα' του internet ο γραπτός λόγος επιβιώνει, αλλά με θλιβερά ταπεινές φιλοδοξίες - τις ταπεινότερες ίσως στη μακραίωνη ιστορία του. Γι' αυτό και η διάσωση της γραφής ως μέσου επικοινωνίας και ενημέρωσης, μόρφωσης και καλλιέργειας από ένα προδιαγεγραμμένο ναυάγιο μπορεί να αποδειχθεί πολύ δύσκολη υπόθεση.