Πώς να μπείτε στο πνεύμα των γιορτών

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα. Και θέλω να ευχηθώ σε όλους καλά Χριστούγεννα, όπως μου είπαν δυο χαριτωμένα κοριτσάκια που μόλις τους άνοιξα να πουν τα κάλαντα. Οι ευχές από το στόμα ενός παιδιού έχουν νομίζω άλλη γλυκύτητα, άλλη χάρη. Και πιστεύω ότι πιάνουν! Μάλλον, εύχομαι να πιάνουν. Διότι κάπως δυσκολεύομαι να μπω στο πνεύμα των ημερών. 'Ισως να φταίνε οι κακές μου συνήθειες. Δυο τέτοιες κακές συνήθειες, που θα σας συμβούλευα να αποφύγετε, είναι να βλέπετε τηλεόραση και να ταξιδεύετε, ιδίως στην εθνική οδό. Γιατί; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Πριν λίγες μέρες άνοιξα το πρωί την τηλεόραση και είδα τον εκπρόσωπο των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς - ξέρετε, αυτά που τόσες μέρες ταλαιπωρούν την Αθήνα και πολύ κοσμάκη με τις απεργίες. Τον πέτυχα να ωρύεται επειδή, λέει, η κυβέρνηση θέλει να τους μειώσει τους μισθούς από - όπως ακριβώς είπε - 1.500 ευρώ το μήνα σε 1.100. Και αναρωτιόταν: 'μα μπορεί κανείς να ζήσει με 1.100 ευρώ;'. Επειδή όλως τυχαίως με τόσα ακριβώς ζω, εκείνη τη στιγμή ομολογώ ότι κάτι με έπιασε. Κάτι όχι και τόσο ευχάριστο, όχι τόσο γιορτινό. Όχι τόσο επειδή αυτός ο τύπος παρότι λιγότερο μορφωμένος από μένα και πολλούς άλλους που ξέρω και που ζούνε ούτε καν με 1.100 ευρώ αλλά με λιγότερα, έβγαινε στην τηλεόραση πνιγμένος από ένα τέτοιο 'δίκιο' και φώναζε, ταλαιπωρώντας και χιλιάδες κακομοίρηδες με απεργίες που στηρίζονταν σε τέτοιου είδους αιτήματα. Περισσότερο έπαθα ό, τι έπαθα επειδή σα να συνειδητοποίησα ξαφνικά πολλά που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει. Ακούγοντάς τον σαν να μου αποκαλύφθηκε μια κατάσταση που μέχρι να τον ακούσω δεν με πολυενδιέφερε, ούτε με πολυαπασχολούσε. Και το χειρότερο; Παρόλα αυτά, παρόλη την 'αφύπνισή' μου, δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα! Ή μάλλον μπορούσα. Να φύγω. Την ίδια λοιπόν μέρα ταξίδευα, για Θεσσαλονίκη (και εδώ ερχόμαστε στην έταιρη κακή συνήθεια).

Αποφάσισα να πάω οδικώς. Υπολόγισα, όμως, χωρίς τους ληστές της εθνικής οδού. Αν πριν με την τηλεόραση είδα καλύτερα κάποια πράγματα, κινούμενος στην εθνική είδα γιατί ζω στη χώρα μυθικών ληστών όπως ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης, ο Σκίρωνας, ο Περιφήτης και άλλοι που βρήκαν το μπελά τους όταν ήρθαν αντιμέτωποι με το Θησέα. Δυστυχώς, την σήμερον ημέρα Θησέες δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως ο ληστής που λέγεται 'Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου ΑΕ', που έχει στήσει τις ενέδρες του όχι με ρόπαλα ή ρίχνοντας τους διαβάτες στο γκρεμό για να τους φάει μια γιγάντια χελώνα, αλλά με έναν λιγότερο ευφάνταστο πλην αποτελεσματικότατο τρόπο: στήνοντας κάτι τεράστιες ταμπέλες που λένε 'προσοχή μπάρες', και όντως τοποθετώντας μπάρες που δεν επιτρέπουν να περάσει οδηγός που δεν έχει πληρώσει. Και είναι και συχνές οι άτιμες. Σε διάστημα περίπου μιάμισης ώρας, από λίγο πριν τα Τέμπη μέχρι την Κατερίνη, είχα πληρώσει πέντε ή έξι φορές διόδια. Δηλαδή πλήρωνα κάθε δεκαπέντε ή είκοσι λεπτά. Από κάποια στιγμή και ύστερα ένιωθα, ανεβαίνοντας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, σαν Άγιος Βασίλης που μοίραζε δεξιά και αριστερά χρήματα, πότε στα πρατήρια που πουλούσαν 1.73 το λίτρο την αμόλυβδη και πότε στα ληστροδιόδια, που αυτά ήταν και υποχρεωτικά. Κάποια στιγμή μου σώθηκαν τα λεφτά και η υπάλληλος των τελευταίων διοδίων δέχτηκε κάτι λεπτά λιγότερα από όσα απαιτούνταν. Αν μη τι άλλο, σε αντίθεση με τους μυθικούς ληστές, που αν δεν έπαιρναν το ακριβές αντίτιμο μπορεί να σε έσχιζαν δένοντάς σε ανάμεσα σε δυο πεύκα, η 'Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου ΑΕ' δείχνει μια κάποια ελαστικότητα. Γι' αυτό σας λέω. 'Αλλαξαν οι καιροί! Μπορεί σ' αυτή τη μυθική χώρα να αλλάζουν κάπως αργά η αλήθεια, να παίρνει κάποιες χιλιάδες χρόνια, αλλά να μην είμαστε βιαστικοί. Καλές γιορτές!