Όχι άλλο Αλέξη

Δεν ξέρω αν αυτό θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα: να κλείσει ολόκληρο το κέντρο της (χώρια οι συνδεόμενες με την επέτειο στάσεις εργασίας και άλλα παράλληλα παρατράγουδα) για την επέτειο δυο χρόνων από τον πυροβολισμό ενός 15χρονου από αστυνομικό που του κόστισε τη ζωή. Γιατί όλη αυτή η αναστάτωση σε μια ήδη αναστατωμένη πόλη, σε μια ήδη εξαντλημένη χώρα; Τι νόημα μπορεί να έχει, να ταλαιπωρούνται ήδη κουρασμένοι – όπως ο γράφων – εργαζόμενοι του κέντρου της Αθήνας και άλλων πόλεων για μια ακόμη φορά; Η απάντηση απλή: αυτές οι ρυθμίσεις έγιναν για να κατέβουν ανεμπόδιστα, με αφορμή τον ‘Αλέξη’, νέοι και νέες στους δρόμους της Αθήνας. Και ας πάνε δυο χρόνια από το Δεκέμβριο του 2008: σε αυτή τη χώρα σημασία δεν έχουν οι αφορμές και το πόσο πραγματικές είναι, όσο το να παραμένει ασυγκράτητη και ζωντανή η μαζική ψύχωση της αριστεροφροσύνης και αντισυμβατικότητας που μας διακατέχει ως λαό. Στον βωμό αυτής της μαζικής φαντασίωσης θυσιάζονται εργαζόμενοι, πόλεις, όλες οι άλλες προτεραιότητες που θα μπορούσαμε να βάλουμε ως χώρα. Και παραμένουμε όμηροι των ίδιων μας των συνδρόμων, αιχμάλωτοι των ίδιων των κακών, ανεξέλικτων εαυτών μας. Ο ‘Αλέξης’ έγινε σύμβολο, σύμβολο προσκόλλησης στην πεπατημένη του ‘μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι’, σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς που κληρονόμησε ατόφια τα στεγανά, τα ψευτοδιλήμματα, τα αδιέξοδα όλων των προηγούμενων. Είθε κάποια στιγμή αυτή η γενιά να βρει τον δρόμο της, απαλλαγμένη από τα φαντάσματα που καθήλωσαν τις προηγούμενες. Έναν δρόμο χωρίς οσιομάρτυρες, καταλήψεις και σπασίματα, έναν δρόμο διόλου ‘επαναστατικό’ αλλά απρόσμενα, αιφνιδιαστικά δημιουργικό.