Λίγη ησυχία, παρακαλώ, για καλή χρονιά

Δεν θα ήθελα αυτή η χρονιά να κλείσει με βόμβες. Ούτε με κρίση. Το χειρότερο δεν ήταν καν η κρίση αυτή καθαυτή, αλλά η αντίδραση σ’ αυτή, από όλους όσους ήθελαν να περάσει αλλά να μην τους ακουμπήσει. Από τους οδηγούς της ΕΘΕΛ μέχρι τους φαρμακοποιούς, από τους δημόσιους υπαλλήλους μέχρι τους συμβολαιογράφους. Όλοι αυτοί και πολλοί περισσότεροι θεωρούν εαυτούς θύματα κάποιων άλλων που ‘τα έφαγαν’ (όσο οι ίδιοι έκαναν τι άραγε..;) και κάποιων πολιτικών που οι ίδιοι ψήφισαν. Η φωνακλάδικη ένοχη συνείδηση σύσσωμου του πολιτικού κατεστημένου, που ακούει στο όνομα Θεόδωρος Πάγκαλος, μίλησε σήμερα για τους ‘κοπρίτες’ δημόσιους υπάλληλους που μπήκαν στο δημόσιο με ‘μέσο’. Και είχε δίκιο. Όσο δίκιο θα είχε και ο οιοσδήποτε εκ των κοπριτών να αποκαλέσει τους πολιτικούς ή σωστότερα πολιτικάντηδες, που προκειμένου να φτάσουν στην εξουσία έταζαν και τάζουν, σε ένα ατέρμονο παιχνίδι δημοσίων σχέσεων και υποσχέσεων, λωποδύτες. Και ούτω καθ’ εξής, ad infinitum. Και ad absurdum. Δεν θα ήθελα αυτή η χρονιά να κλείσει με δυσοίωνες προβλέψεις. Ούτε με μαύρα σύννεφα να σκιάζουν τον ορίζοντά μας. Γιατί αυτοί που υποφέρουν περισσότερο, όπως συμβαίνει με τους ασθενείς σε έναν θάλαμο νοσοκομείου, είναι αυτοί που δεν ζητάνε βοήθεια, που δεν ακούγονται, που δεν τους πνίγει το συνδικαλιστικό τους ‘δίκιο’ στα τηλεπαράθυρα, που δεν ανταλλάσουν απειλές και ύβρεις, που δεν κλείνουν το κέντρο της Αθήνας δίνοντας το ‘αγωνιστικό παρόν’. Όσοι βαθιά μέσα τους νιώθουν ένοχοι – πολιτικοί, εργατοπατέρες, ‘κοπρίτες’ του ανωτέρω είδους, ψηφοφόροι και ψηφοθήρες, τηλεδημοσιογράφοι που με γουρλωμένα μάτια ανεβάζουν τη δική τους παράσταση – είναι αυτοί που αναγκάζονται να φωνάξουν, να απειλήσουν, να βρίσουν, νομίζοντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο και ως δια μαγείας θα ξορκίσουν τις συλλογικές και ατομικές τους ενοχές. Ας κάνουν, με τη νέα χρονιά, λίγη ησυχία, να αφήσουν όσους σιωπηρά, με αξιοπρέπεια, με την γαλήνη και την ψυχραιμία που χαρίζει μια καθαρή συνείδηση, σπουδάζουν, μεγαλώνουν παιδιά, κάνουν όνειρα, να ζήσουν πιο ανθρώπινα, όπως επιτέλους τους αξίζει. Εύχομαι σε όλους μια καλή και κυρίως χωρίς φωνές, βρυχηθμούς, απειλές, χρονιά.