Άκουγα προχτές με την κόρη μου το παραπάνω τραγουδάκι από τις προ Eurovision εποχές της ελληνικής ραδιοφωνίας, από τη μοναδική και θα έλεγα ανεπανάληπτη "Λιλιπούπολη". Και σκέφτηκα ότι, για να μεγαλώσεις τη σήμερον ημέρα ένα παιδί, αναγκάζεσαι, κάθε μέρα περισσότερο, να ζεις μια κρυφή ζωή. Nα ανοίγεις μια όαση πολιτισμού στην έρημο της περιρρέουσας ανοησίας. Και, για του λόγου ή της ανοησίας το αληθές, λίγο πριν βάλω να παίζουν τα τραγούδια της "Λιλιπούπολης", είχα ανοιχτή την τηλεόραση: έβλεπα – σε επανάληψη! – τον Πέτρο (Κωστόπουλο) να έχει καλεσμένη τη Τζένη (Μπαλατσινού) η οποία διηγείτο πώς τον έκλεισε ένα βράδυ έξω απ’ το σπίτι. Και την Αλίκη σύζυγο Πασχάλη να λέει διάφορα για τη γυναίκα-στιγμιαίο λάθος που ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι ο Πασχάλης της είναι ο πατέρας του παιδιού της.
Βλέποντας όλα αυτά, θυμήθηκα τη δεκαετία του ’70 και το ραδιόφωνο – τηλεόραση ακόμα δεν πολυβλέπαμε αλλά και αργότερα που είδαμε, μέχρι την έλευση της ιδιωτικής, δεν προσέβαλε τόσο βάναυσα το κοινό της – που ακούγαμε στις οικογενειακές εκδρομές στο αυτοκίνητο. Θυμήθηκα την "ηλεκτρική καρέκλα" της Μαρίας Ρεζάν, μια εκπομπή που οι γονείς μου δεν έχαναν και που κι εμένα ως παιδί με άγγιζε με έναν πολύ δικό της τρόπο. Αλλά και μουσικά προγράμματα με τραγούδια Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, που από τότε με συντροφεύουν σαν παλιοί, αγαπημένοι φίλοι. Και συνειδητοποίησα ότι τότε δεν ήταν αναγκαία αυτή η απομόνωση για μια οικογένεια, ότι έξω δεν έκανε τόση ανοησία όση σήμερα, τόση που να σε αναγκάζει να επιδίδεσαι σε μια καθημερινή λογοκρισία, σε έναν διαρκή αγώνα να κλείσεις απ’ έξω όση ασημαντότητα μπορείς και αντέχεις, προκειμένου να διατηρήσεις την προσωπική και οικογενειακή σου αξιοπρέπεια. Εγωιστικά ίσως σκεπτόμενος, ένιωσα τυχερός που μεγάλωσα σε μια ανθρώπινη εποχή, την οποία προσπαθώ όσο μπορώ να διατηρήσω σε μια κιβωτό ακουσμάτων, μηνυμάτων, ιδεών, για τα δικά μου παιδιά. Αγώνας μάταιος, αλλά που νομίζω αξίζει να δοθεί.
12 σχόλια:
Έχεις απόλυτως δίκιο!
Τις ελάχιστες φορές που έχω ανοίξει την τηλεόραση τις μεσημεριανές ώρες που οι περισσότερες οικογένειες με παιδιά την έχουν ανοικτή,μου φάνηκε αδιανόητο με τι θέματα ασχολούνται και το τι λένε.
Πριν δε από καν δυό μήνες έκανα ολόκληρη βουτιά μέσα στον κάδο ανακύκλωσης χαρτιού που είχα παει να πετάξω εφημερίδες,για να πιάσω όταν είδα μέσα πεταμένο το βιβλίο της Ρεζάν- Με νοσταλγία ..για μια ζωή χωρίς πρόγραμμα (Πατάκης), που κάποιος βάρβαρος το είχε πετάξει για πολτοποίηση αδιάβαστο!
'Μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα' νομίζω λεγόταν η εκπομπή της. Σα να ακούω ακόμα τη χαρακτηριστική της φωνή...
Πολύ όμορφο κείμενο και τραγούδι Γεράσιμε. Μια τέτοια κιβωτό κουβαλάω και εγώ μέσα μου. Αλλα αισθάνομαι άκομψα, άβολα και ξένα μέσα στον καινούργιο κόσμο. Τελευταία και μοναδική μου εκκρεμότητα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου. Οσο γίνεται πιο νορμάλ. Νάσαι καλά.
Ωραίο κείμενο Γεράσιμε, έτσι είναι όπως τα λες.
Πάρε και το CD της Τενεκεδούπολης, θα της αρέσει της μικρής.
Φιλιά,
Μάρα
Locus ήταν ένα νοσταλγικό θα έλεγα ποστ για μένα, το συγκεκριμένο. Και απ' αυτή την άποψη το απόλαυσα, βυθίστηκα μέσα του. Ποιος ξέρει, ίσως απλώς μεγαλώνουμε και γινόμαστε... ευσυγκίνητοι. Όπως και να 'χει, είναι γλυκιά η νοσταλγία μιας ανθρωπινότερης, όπως τη θυμάμαι και την κουβαλώ μέσα μου, εποχής.
Mάρα χαίρομαι που έχω και... αυτόπτες (εν προκειμένω... αυτήκοους) μάρτυρες της εποχής εκείνης και των ακουσμάτων της, όπως (επι)ζούν εντός μου.
Να συνεχίσεις έτσι Γεράσιμε. Κάποτε η κόρη σου θα σε ευγνωμωνεί. Αν θυμάσαι, είχα γράψει κι εγώ παλιότερα μια ανάρτηση για τις δυσκολίες της εναλλακτικής ανατροφής των παιδιών σήμερα.
Τον ίδιο άνισο αλλά απόλυτα αναγκαίο αγώνα δίνουμε αρκετοί γονείς Γεράσιμε.Και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά και θέλουν να εντάσσονται στην 'αγέλη" τους ,τόσο περισσότερο αντιδρούν στα "παλαιολιθικά" μας ερεθίσματα.
Αντιπαρέρχομαι τα σχετικά της πειράγματα και προσπαθώ να ενσταλλάξω μουσικές,ταινίες,ιστορίες στα μεσοδιαστήματα της ανοησίας.
Χρειάστηκε να νοικιάσω καμιά 10ριά κωμωδίες με νύφες για να καταφέρω να αγαπήσουν την οικογενειακή θέαση ταινιών και να τους σερβίρω κάποια στιγμή το 'Σινεμά,ο Παραδεισος" ή το Dead Poet Society.
Πιστεύω οτι αρκεί εμείς να σπείρουμε τους σπόρους,και κάποια στιγμή θα βλαστήσουν μόνοι τους.Τα παιδιά μας ΔΕΝ θα είναι ίδια με μας,θα είναι παιδιά του καιρού τους,αλλά ας έχουν μνήμες κι από εποχές λιγότερο επίπλαστες...
Θυμάμαι Πάνο. Αντί για κρυφή ζωή θα μπορούσαμε να πούμε ζωή στο περιθώριο (της κυρίαρχης ασημαντότητας). Όπως και να 'χει, πιστεύω κι εγώ μόνο κέρδος θα 'χουν τα παιδιά από μια τέτοια 'ουτοπική' ανατροφή. ;-)
squarelogic κάπως έτσι...
Το θέμα του ποστ είναι βέβαια το πολιτιστικό σκουπιδαριό της εποχής μας, αλλά εγώ θα προτείνω κάτι σύγχρονο: Ο Τεμπέλης Δράκος και η Επιστροφή του τεμπέλη δράκου, δύο υπέροχα cd του Γιώργου Χατζηπιερή με γνωστές, πολύ γνωστές φωνές σε γλυκύτατες μελωδίες.
Υπέροχη η Λιλιπούπολη, σπουδαία η Ντενεκεδούπολη, αλλά να που υπάρχει και κάτι καινούριο για τα παιδάκια μας, που είναι πολύ καλό κι ας μην το ακούγαμε εμείς τότε.
Άντε, να δω πόσο καιρό ακόμα θα αποφύγω την Εισβολή των Ζουζουνιών, του Gummy Bear και των Mazoo and the zoo στο σπίτι μου!
Μια απεγνωσμένη μαμά.
Απεγνωσμένη μαμά νομίζω αυτός που έφτιαξε το σποτάκι του 'αρκεί το παριζάκι μου να είναι Υφαντής' με το πράσινο ρομποτικό αρκουδάκι που τραγουδά τους βάζει όλους κάτω...:)
Δημοσίευση σχολίου