22 Μαρ 2011

Μια χάρη μόνο σου ζητάν

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στην έξοδο για μια ακόμα φορά, σε μια ακόμη δουλειά. Είχα ξαναμιλήσει για τη δουλειά αυτή, για το κακό κλίμα μεταξύ των εργαζομένων, για το πολύ χαμηλό επίπεδο της εργοδοσίας, για όσα άλλα. Ήταν μια απ’ αυτές τις δουλειές στις οποίες καταλήγεις προσωρινά μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο και σιγά-σιγά σε καταπίνει, σε κάνει να αναβάλεις την επόμενη κίνηση, να βουλιάζεις νωχελικά στην αδράνεια με πρόσχημα τα 1.000 ή τα 700 ευρώ που σε βοηθάνε να πληρώνεις λογαριασμούς. Μέχρι μια μέρα να συνειδητοποιήσεις ότι όλον αυτό τον καιρό ήσουν – όπως και όλοι όσοι εκεί μέσα αρνήθηκαν να προσφέρουν ψυχική γη και ύδωρ – ένα ξένο σώμα. Ένα ξένο σώμα που πρέπει, που έπρεπε να αποβληθεί. Όμως πάντα καραδοκεί ο φόβος. Η αβεβαιότητα. Η πανταχού παρούσα και χωρίς εμφανή ημερομηνία λήξεως κρίση, που δαγκώνει τα πόδια των εργαζομένων και τα αγκυλώνει, τους περνάει αλυσίδες βαριές και τους εγκλωβίζει σε σύγχρονα μπουντρούμια που απέξω διατηρούν μια ωραιότατη βιτρίνα για τα κορόιδα που θα πιαστούν ‘πελάτες’. Το να αλλάζεις έξι δουλειές μέσα σε 5-6 χρόνια σου μαθαίνει πολλά. Καταρχάς μαθαίνεις πράγματα σε καθεμιά τους που σε βοηθάνε να πας παρακάτω. Γιατί κάθε δουλειά είναι ένα σχολείο. Το μόνο κακό, όταν αναγκάζεσαι να αλλάζεις συχνά σχολεία, έτσι και με τις δουλειές, ότι πρέπει απ’ την αρχή να εγκλιματιστείς, να κάνεις συναδέλφους – πώς λέμε κάνω φίλους, έτσι πρέπει να κάνεις και συναδέλφους σε κάθε καινούργια δουλειά, πράγμα καθόλου απλό –, να μάθεις κάποια καινούργια πράγματα για την καινούργια δουλειά, να πείσεις τον εαυτό σου ότι σε αυτή θα στεριώσεις (πράγμα αναγκαίο για να αποδώσεις τα στοιχειώδη). Και τα καταφέρνεις όλα αυτά. Εγκλιματίζεσαι, σε σημείο που παίρνεις εύσημα από δεξιά κι αριστερά, που ξεχωρίζεις για την εργατικότητα και το ήθος σου. Κάνεις και συναδέλφους, ανθρώπους που ξετρυπώνεις με κοινές ευαισθησίες και ανησυχίες, με παρόμοια αίσθηση του χιούμορ και του γελοίου (ιδίως στην τελευταία αυτή δουλειά η κοινή αίσθηση του γελοίου είχε κομβικό ρόλο). Και, βεβαίως, μαθαίνεις και τα καινούργια σου πράγματα, γνωρίζεις ανθρώπους, αποκτάς δεξιότητες και όλα όσα έχει να σου προσφέρει μια δουλειά πέραν του μηνιάτικου. Μέχρι που ανακαλύπτεις ή θυμάσαι ότι απ’ την αρχή ήταν αυτή η δουλειά μια απ’ αυτές που έλεγα πριν, τις προσωρινές της απελπισίας. Μέχρι τη στιγμή που κι αν το ’χες ξεχάσει έρχεται να στο θυμίσει, ξεχασιάρη, η εργοδοσία. Που όπως τόσες εργοδοσίες στην Ελλάδα έχει κάνει τα ωραία της λεφτάκια με τα οποία πληρώνεσαι μέσα από τρόπους και δρόμους που εσύ ποτέ δεν θα ακολουθούσες. Και γι’ αυτό της ήσουν από την αρχή ξένος. Και κάτι περισσότερο από ξένος όταν, αφελής καθώς είσαι, τους έδειχνες κατάμουτρα ποιοι είναι: αντιπαθής, απεχθής. Παρά τα όσα κατάφερες, παρά τις καλές σου προθέσεις. Και κάπως έτσι σου ζητάνε να παραιτηθείς, γιατί παρότι κοτζάμ ‘Όμιλος’ δεν έχουν, λέει, να σε αποζημιώσουν. Οπότε κάνε τους τη χάρη. Ξεχασιάρη.

9 σχόλια:

Meropi είπε...

Το "ξεχασιάρη" στο τέλος δεν το κατάλαβα. Αυτό που κατάλαβα όμως είναι ότι με τον τρόπο τους σε αναγκάζουν να παραιτηθείς, για να μην πληρώσουν αποζημίωση. Θα σου έλεγα να μην τους κάνεις τη χάρη, αλλά πάλι σκέφτομαι ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν αγοράζεται με καμιά αποζημίωση.

Prokopis Doukas είπε...

Ποτέ να μην παραιτηθείς, όταν δικαιούσαι αποζημίωση. Ποτέ...

ΞΕΝΗ είπε...

Μου είναι τόσο οικία όλα αυτά. Μα τόσο οικία. Καμιά φορά βλέπω ταινίες (ή νεοελληνικά σίριαλ) που δείχνουν τον χώρο εργασίας (πάντα ιδανικό) και λες εγώ που στον κόρακα ζω; Σε ποια χώρα και είναι τόσο χάλια τα πράγματα;Εγώ έχω πάθει ανοσία πλέον. Δεν με θλίβει τίποτα. Έχω φτάσει στην άλλη άκρη. Δεν ξέρω αν πρέπει να σου ευχηθώ το ίδιο; Το να μην αντιδράς και να αδιαφορείς δεν είναι καλό. Σίγουρα όμως έχει πάψει να σε απασχολεί συναισθηματικά.

gerasimos είπε...

Μερόπη το 'ξεχασιάρη' το είπα γιατί με τον καιρό ξέχασα πώς βρέθηκα σε αυτή τη δουλειά και τι δουλειά ήταν (της απελπισίας), μέχρι να μου το θυμίσει με τη συμπεριφορά της η εργοδοσία...

Προκόπη δε διαφωνώ αλλά όταν βλέπεις ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν και παίζουν το παιχνίδι αυτό με κάθε τους εργαζόμενο κάποια στιγμή σκέφτεσαι ότι καλύτερα είναι να κρατήσετε αμφότεροι ό, τι πολυτιμότερο έχετε και να πάτε παρακάτω: εσύ την αξιοπρέπειά σου κι εκείνοι τα λεφτά τους.

Ξένη από το λίγο που σε ξέρω δεν πιστεύω ότι όπως λες δε σε αγγίζει τίποτα. Απλά ο καθένας μας αποστασιοποιείται όταν βιώνει καταστάσεις τόσο αποξενωτικές, στρέφεται σε άλλα πράγματα και πάει παρακάτω.

Seagull είπε...

Αντιστέκομαι στον "πειρασμό" να σου "υποδείξω", να σε "συμβουλέψω" ή να σου προτείνω τί να κάνεις ως προς την αποζημίωσή σου (πειρασμός που αναδύεται σχεδόν αυτόματα, λες, στον καθένα μας), κρίνοντας πως μόνον εσύ μπορεί να αποφασίσεις "σωστἀ" τί θα πράξεις, πώς θα συμπεριφερθείς. Το μόνο που νιώθω είναι να σου ευχηθώ Καλή Νέα Αρχή στη νέα φάση της ζωής σου!...

αθεόφοβος είπε...

Προσωπικά πιστεύω ότι δεν παραιτείται κανείς από κάπου άν δεν έχει εξασφαλίσει μια νέα εργασία.
Η δική σου αξιοπρέπεια δεν χάνεται ανα κάνεις σωστά αυτό που που έχουν αναθέσει.
Βέβαια αν σε υποβαθμίζουν για να σε αναγκάσουν σε παραίτηση τότε είναι πλέον θέμα που σηκώνει συζήτηση.

gerasimos είπε...

SeaGulL σ’ ευχαριστώ…

Αθεόφοβε μιλάμε όπως λέω και στο ποστ για μια δουλειά της απελπισίας. Μια δουλειά δηλαδή που δεν περιμένεις η εργοδοσία να εκτιμήσει τις όποιες προσπάθειές σου (οπότε η υποβάθμιση για την οποία μίλησες αποτελεί κομμάτι της ίδιας της δουλειάς), ιδίως αν δεν παίζεις ‘βρώμικα’.

Γιώργος είπε...

Μετά από 7 χρόνια σε μια εταιρεία, τα τελευταία 4 χωρίς καμία αύξηση, μας ζήτησαν να υπογράψουμε μείωση μισθού. Εγώ δεν δέχτηκα και σε 2 βδομάδες με απέλυσαν. Με αποζημίωση κλπ, αλλά δεν προτίθεμαι να τους χαριστώ, θα φτάσω μέχρι και στα δικαστήρια για παράνομη απόλυση.

Μην τους χαριστείς κι εσύ... :-)

gerasimos είπε...

Γιώργο απλώς θεωρώ ότι το να μπαίνεις σε μια τέτοια αντιπαράθεση για μερικές χιλιάδες ευρώ από ένα σημείο και μετά δεν αξίζει τον κόπο. Ιδίως όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους όπως οι εργοδότες μου που κάπως έτσι ζουν. Έχοντας πει αυτό να πω και ότι εκτός από μια δουλειά part-time (που ούτε κι εκεί θα έλεγα παραιτήθηκα, απλά δίδασκα σε κάποιο κολέγιο και κάποια στιγμή αρνήθηκα να πάρω άλλα μαθήματα) ποτέ μέχρι τώρα δεν παραιτήθηκα από καμία δουλειά μου. ;-)