Μια χάρη μόνο σου ζητάν

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στην έξοδο για μια ακόμα φορά, σε μια ακόμη δουλειά. Είχα ξαναμιλήσει για τη δουλειά αυτή, για το κακό κλίμα μεταξύ των εργαζομένων, για το πολύ χαμηλό επίπεδο της εργοδοσίας, για όσα άλλα. Ήταν μια απ’ αυτές τις δουλειές στις οποίες καταλήγεις προσωρινά μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο και σιγά-σιγά σε καταπίνει, σε κάνει να αναβάλεις την επόμενη κίνηση, να βουλιάζεις νωχελικά στην αδράνεια με πρόσχημα τα 1.000 ή τα 700 ευρώ που σε βοηθάνε να πληρώνεις λογαριασμούς. Μέχρι μια μέρα να συνειδητοποιήσεις ότι όλον αυτό τον καιρό ήσουν – όπως και όλοι όσοι εκεί μέσα αρνήθηκαν να προσφέρουν ψυχική γη και ύδωρ – ένα ξένο σώμα. Ένα ξένο σώμα που πρέπει, που έπρεπε να αποβληθεί. Όμως πάντα καραδοκεί ο φόβος. Η αβεβαιότητα. Η πανταχού παρούσα και χωρίς εμφανή ημερομηνία λήξεως κρίση, που δαγκώνει τα πόδια των εργαζομένων και τα αγκυλώνει, τους περνάει αλυσίδες βαριές και τους εγκλωβίζει σε σύγχρονα μπουντρούμια που απέξω διατηρούν μια ωραιότατη βιτρίνα για τα κορόιδα που θα πιαστούν ‘πελάτες’. Το να αλλάζεις έξι δουλειές μέσα σε 5-6 χρόνια σου μαθαίνει πολλά. Καταρχάς μαθαίνεις πράγματα σε καθεμιά τους που σε βοηθάνε να πας παρακάτω. Γιατί κάθε δουλειά είναι ένα σχολείο. Το μόνο κακό, όταν αναγκάζεσαι να αλλάζεις συχνά σχολεία, έτσι και με τις δουλειές, ότι πρέπει απ’ την αρχή να εγκλιματιστείς, να κάνεις συναδέλφους – πώς λέμε κάνω φίλους, έτσι πρέπει να κάνεις και συναδέλφους σε κάθε καινούργια δουλειά, πράγμα καθόλου απλό –, να μάθεις κάποια καινούργια πράγματα για την καινούργια δουλειά, να πείσεις τον εαυτό σου ότι σε αυτή θα στεριώσεις (πράγμα αναγκαίο για να αποδώσεις τα στοιχειώδη). Και τα καταφέρνεις όλα αυτά. Εγκλιματίζεσαι, σε σημείο που παίρνεις εύσημα από δεξιά κι αριστερά, που ξεχωρίζεις για την εργατικότητα και το ήθος σου. Κάνεις και συναδέλφους, ανθρώπους που ξετρυπώνεις με κοινές ευαισθησίες και ανησυχίες, με παρόμοια αίσθηση του χιούμορ και του γελοίου (ιδίως στην τελευταία αυτή δουλειά η κοινή αίσθηση του γελοίου είχε κομβικό ρόλο). Και, βεβαίως, μαθαίνεις και τα καινούργια σου πράγματα, γνωρίζεις ανθρώπους, αποκτάς δεξιότητες και όλα όσα έχει να σου προσφέρει μια δουλειά πέραν του μηνιάτικου. Μέχρι που ανακαλύπτεις ή θυμάσαι ότι απ’ την αρχή ήταν αυτή η δουλειά μια απ’ αυτές που έλεγα πριν, τις προσωρινές της απελπισίας. Μέχρι τη στιγμή που κι αν το ’χες ξεχάσει έρχεται να στο θυμίσει, ξεχασιάρη, η εργοδοσία. Που όπως τόσες εργοδοσίες στην Ελλάδα έχει κάνει τα ωραία της λεφτάκια με τα οποία πληρώνεσαι μέσα από τρόπους και δρόμους που εσύ ποτέ δεν θα ακολουθούσες. Και γι’ αυτό της ήσουν από την αρχή ξένος. Και κάτι περισσότερο από ξένος όταν, αφελής καθώς είσαι, τους έδειχνες κατάμουτρα ποιοι είναι: αντιπαθής, απεχθής. Παρά τα όσα κατάφερες, παρά τις καλές σου προθέσεις. Και κάπως έτσι σου ζητάνε να παραιτηθείς, γιατί παρότι κοτζάμ ‘Όμιλος’ δεν έχουν, λέει, να σε αποζημιώσουν. Οπότε κάνε τους τη χάρη. Ξεχασιάρη.