Παλιότερα στην Ελλάδα οι άνθρωποι έπασχαν από έλλειψη βιταμινών. Με τα χρόνια, περνώντας οι δεκαετίες, το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε, η διατροφή των λίγων έγινε των πολλών, στερήσεις και δυσκολίες πήραν τη θέση τους στα βιβλία ιστορίας από τα οποία μαθαίνουμε για τον Β' Παγκόσμιο, τον Εμφύλιο, τη φτώχεια και τις δυστυχίες περασμένων γενιών. Σήμερα τις παίρνουμε τις βιταμίνες μας, μέχρι και από τα φαρμακεία. Πάσχουμε, όμως, από κάποια άλλη έλλειψη, που δε μπορεί να μας την καλύψει με χαπάκια το φαρμακείο. Πάσχουμε από έλλειψη βιωμένων εμπειριών. Όταν ένας άνθρωπος περνά τη ζωή του καθηλωμένος μπροστά από οθόνες συνομιλώντας με άλλους καθηλωμένους, κάνοντας μόνο μερικά διαλείμματα για να πάρει ερεθίσματα, ‘τζούρες’ από την έξω ζωή τις οποίες εν συνεχεία θα σπεύσει να στίψει μέχρι τελευταίας σταγόνας από την καρέκλα του για να τις σερβίρει σαν χυμό γεμάτο βιταμίνες ζωής στο ίντερνετ, βάζει ένα μεγάλο ερώτημα. Αν αυτό μετράει σαν ζωή. Αν η εμπειρία της οθόνης μετράει σαν εμπειρία. Παλιά, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να τραφούν σωστά, να πάρουν όσες βιταμίνες έπρεπε, βολεύονταν όπως-όπως με υποκατάστατα. Φλούδες από πατάτες, χαρουπάλευρο, σφαγμένους γαϊδάρους και γάτες. Έτρωγαν ό, τι μπορούσε να βρεθεί για να μην πεθάνουν. Το ίδιο, όταν ένας άνθρωπος στερείται τα στοιχειώδη της ζωής, της ανθρώπινης εμπειρίας, θα βολευτεί με ένα λάπτοπ. Θα ταξιδεύει μέσα από τις αφηγήσεις των ταξιδιών άλλων. Θα συγκινείται μέσα από τις μπαγιατεμένες συγκινήσεις άλλων. Θα τσαντίζεται με όσα κάποτε τσάντισαν κάποιους άλλους. Και θα περιμένει το ίδιο και από αυτούς. Όλα αυτά, χωρίς να κουνηθεί από την καρέκλα του. Καθηλωμένος, όπως και αυτοί οι άλλοι. Σε πρόωρη συνταξιοδότηση από την υπόλοιπη ζωή. Και με μια μεγάλη διαφορά από τους πάσχοντες από αβιταμίνωση παππούδες του. Αυτός το επέλεξε.
8 σχόλια:
!!!
Προς αναδημοσίευση στο άμεσο μέλλον.
Υ.Γ. Έξω έχει μια λιακάδα κι εγώ κάθομαι εδώ μέσα (για λίγο μόνο ακόμα...) αντί να ρουφώ τη ζωή εκεί έξω!... ;-)
Πάνω που είπες για τη λιακάδα συννέφιασε! Αλλά ακόμα και η συννεφιά καμιά φορά αξίζει περισσότερο από την οθόνη...:)
Προχθές, όπως σου είχα γράψει ήδη, βγήκα και περπάτησα μέσα στον κόσμο, κάτω από τη συννεφιά. Και χθες, υπό βροχή, περπάτησα, με παρέα, στο τόσο κοντινό και τόσο μακρινό δάσος. Αυτή η τελευταία κι αν ήταν εμπειρία!...
Η οθόνη ενός υπολογιστή δεν μας πληγώνει ίσως για αυτό και την προτιμούμε. Προφανώς αποζητούμε δίχτυ προστασίας και ασφάλειας(στα συναισθήματα αλλά και παντού).... σε ένα κόσμο που κάνεις δεν μας εγγύτατε αν θα υπάρχουμε την άλλη στιγμή.
SeaGulL όμρφα θα ήταν, στο δάσος με τη βροχούλα.:)
Ξένη δεν το είχα σκεφτεί αλλά όπως το λες μου φαίνεται πολύ πιθανό...
Σωστός,όπως και το σχόλιο της Ξένης.
Προσθέστε όμως την ευκολία ανεύρεσης ανθρώπων 'στο ίδιο μήκος κύματος" ανεξάρτητα από χρονικούς-γεωγραφικούς περιορισμούς,που στην πραγματική ζωή είναι πολύ πιο δύσκολο να συμπέσουν.
Μπορώ πχ.την χρονική στιγμή που βολεύει εμένα να επικοινωνήσω με τον Γεράσιμο(χωρίς να είναι ο ίδιος διαθέσιμος) που είναι στη Θεσ/νίκη ενώ εγώ είμαι στην Αθήνα ή το Λονδίνο.
Σταματώ εδώ γιατί..έχει μια υπέροχη λιακάδα έξω!
εγω παλι το μονο που χανω λογω του ιντερνετ, το οποιο χρησιμοποιω ως αναγνωστης, ειναι χρονο απο την αναγνωση βιβλιων
Πόσο δίκιο έχετε...Η ζωή που "επιλέγουμε" να κάνουμε μοιάζει πολύ με τα "φυτά" του matrix, ανθρωποειδή καλωδιωμένα 24 ώρες το 24ωρο με το δίκτυο (internet) ή το πρόγραμμα (της τηλεόρασης). Βέβαια ο καθένας μπορεί να επιλέξει αν θέλει να συνεχίσει να ζει έτσι ή αν θέλει να ζήσει διαφορετικά έξω από το πρόγραμμα!!!
Δημοσίευση σχολίου