Μικροκλίμακα

Στη φωτογραφία βλέπετε μια από τις λεμονιές που έχω φυτέψει στο μπαλκόνι. Είπα ελλείψει άλλων, πιο φαντασμαγορικών φιλοδοξιών αλλά και λόγω του σεμνού και ταπεινού χαρακτήρος μου, να γίνω μικροκαλλιεργητής. Και ξεκίνησα την ελάχιστα υποσχόμενη λόγω απειρίας, μαλθακότητας και εγγενούς τεμπελιάς μικροκαλλιεργητική μου καριέρα με λεμονιές. Με λέω μικροκαλλιεργητή όχι μόνο λόγω του περιορισμένου αριθμού των φυτών που ανέλαβα να φροντίζω (δυο είναι όλα κι όλα, αλλά το 'περιορισμένος αριθμός καλλιεργούμενων φυτών' γράφει καλύτερα), αλλά και λόγω τους μεγέθους τους. Οι λεμονιές μου δεν είναι συνηθισμένες λεμονιές. Είναι λεμονιές νάνοι. Δεν παίρνουν πάνω από ένα με ενάμισι μέτρο ύψος και κάνουν μικρά λεμονάκια που, αν περιμένεις (χμμ...) υπομονετικά, μεγαλώνουν και μπορείς να τα κόψεις για να κάνεις λεμονάδες, γλυκά του κουταλιού, ηδύποτα. Κάθομαι λοιπόν κι εγώ και περιμένω. Παρότι η αναμονή κρατάει ήδη καιρό και τα λεμονάκια παραμένουν πεισματικά στην εφηβεία τους, με όλα τα προβλήματα της εφηβείας, αρνούμενα να μεγαλώσουν (ίσως έχουν 'διαβάσει' τις προθέσεις μου), προτιμώ να περιμένω να δείξουν αυτά τα διαβολάκια το πραγματικό τους μπόι, παρά να βγει η Ελλάδα από την πιστωτική της κρίση. Έχω λοιπόν επικεντρωθεί στις λεμονίτσες. Και απολαμβάνω αυτή την επιστροφή στη μικροκλίμακα. Ανέκαθεν την προτιμούσα από τη μεγαλοκλίμακα πέρα από το μπαλκόνι και τις δικές της αναμονές.