Ζουν ανάμεσά μας

Αυτές τις μέρες η Ελλάδα πήρε μια μεγάλη ανάσα. Όχι μόνο γιατί φύσηξε ένα αεράκι που έδιωξε τις μεγάλες ζέστες, αλλά και γιατί εξασφαλίστηκαν μερικά ακόμα δισεκατομμύρια ευρώ για να μη χρεοκοπήσουμε (φέτος). Όσα κι αν πάρουμε σαν χώρα όμως, δεν θα μας σώσουν από τον κακό μας εαυτό, τους κατοίκους της χώρας αυτής. Δεν θα μας γλιτώσουν από το μικρόβιο υποκρισίας, πονηριάς, μιζέριας, που κουβαλά ο Έλληνας και το οποίο, σαν μικρόβιο, δεν αντιμετωπίζεται με ενέσεις ρευστού από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να δούμε που βρίσκεται το πρόβλημα, δεν χρειάζεται να ανοίξουμε την τηλεόραση. Ούτε τις εφημερίδες. Ούτε το internet. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας. Αρκεί να δούμε τους γείτονες, όπως αυτοί που έχουμε σε ένα μικρό εξοχικό που πηγαίνουμε με τη γυναίκα μου, κάπου στη Χαλκιδική. Ο ένας γείτονας, συνταξιούχος εργολάβος, με υπερπολυτελές αυτοκίνητο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς ένας άνθρωπος αμόρφωτος μπορεί στην Ελλάδα να κάνει τόσα λεφτά που να θεωρείται (τουλάχιστον) παράδειγμα προς μίμηση. Λίγο πιο πέρα η γυναίκα ενός μηχανικού αυτοκινήτων που η ίδια έχει την πολυτέλεια να μην εργάζεται, με τα παιδιά τους. Άραγε ο άντρας της κόβει όλες τις αποδείξεις που οφείλει στους πελάτες του; Κάτι μου λέει, κάτι δείχνει, πως όχι, τραγικά όχι. Παραπέρα, ένας πενηντάρης συνταξιούχος του ΟΤΕ που αγόρασε με το πολύ μεγάλο εφάπαξ που πήρε το εξοχικό, μαζί με τη γυναίκα του, το γιο του και την οικογένειά του. Ο γιος, επίσης υπάλληλος του ΟΤΕ (κάτι συμπτώσεις βρε παιδί μου). Και, λίγο πιο δίπλα, μια εμφανώς ευκατάστατη κυρία, διοικητική υπάλληλος σε επαρχιακό νοσοκομείο, της οποίας η άδεια, άγνωστο πώς, φαίνεται να διαρκεί ολόκληρο το καλοκαίρι. Μια μέρα άκουσα κάποιους απ' αυτούς να συζητάνε για το 'μαζί τα φάγαμε', βρίζοντας τους πολιτικούς και αγανακτώντας. Το πρόβλημα, ότι δεν βρίσκεται κανείς να αγανακτήσει μαζί τους, με τους αγανακτισμένους της διπλανής πόρτας, που μ' αυτή την ηχηρή αγανάκτηση νομίζουν ότι καλύπτουν τα δικά τους ελλείμματα, τις δικές τους 'λαδιές', τη δική τους παρακμιακή ευμάρεια.