Free sunbeds

Συγκλονισμένη λέει η Ζάκυνθος από τον θάνατο Άγγλου τουρίστα από μαχαίρι Έλληνα ταξιτζή, τον οποίο ο Άγγλος σημάδευε με λέιζερ. Όλα αυτά στο Λαγανά, ένα μέρος που πριν πολύ λίγα χρόνια που είχα βρεθεί για διακοπές στη Ζάκυνθο μου είχε φανεί, περνώντας ένα πρωί, σαν ένα μικρό Λας Βέγκας: έρημο τη μέρα που ζωντάνευε τη νύχτα. Η Ζάκυνθος δεν θα έπρεπε να είναι συγκλονισμένη από το θάνατο του παιδιού. Θα έπρεπε να είναι συγκλονισμένη από τον χαμηλού επιπέδου τουρισμό που επιζητά. Θα έπρεπε να είναι προβληματισμένη από τα πολύ χαμηλά στάνταρντς σε τουριστικές ατραξιόν όπως ο περιβόητος Λαγανάς. Και όχι μόνο η Ζάκυνθος. Η Χαλκιδική, στο πρώτο πόδι της οποίας βρισκόμουν μέχρι σήμερα, γεμάτη Σέρβους και Σκοπιανούς στοιβαγμένους σε δεκάδες, εκατοντάδες δωμάτια-κλουβιά σε ψαροχώρια που εν μια νυκτί μετατράπηκαν σε 'εύκολους' τουριστικούς προορισμούς: 'free sunbeds we serve on the beach' λένε οι ταμπέλες στις παραλίες με χοντρά γράμματα. Και προσελκύουν ανάλογου επιπέδου τουρίστες, που δεν 'αφήνουν' ούτε σεντ στα παραλιακά καφεστιατόρια, που κοιτάνε να εκμεταλλευτούν την ωραία θάλασσα μέχρι τελευταίας σταγόνας χωρίς να πληρώσουν το παραμικρό σ' αυτούς τους απελπισμένους χωριάτες που τους παρακαλάνε να γεμίσουν τις ξαπλώστρες τους. Τεράστια πούλμαν στριμώχνονται στα στενά δρομάκια των χωριών που δεν είναι πια χωριά για να μεταφέρουν τους τουρίστες από την πόρτα του ενοικιαζόμενου δωματίου τους στις παραλίες και πίσω. Ο τουρισμός, σαν επιχειρηματική δραστηριότητα, είναι ένα μπούμερανγκ: ό, τι επιπέδου υπηρεσίες προσφέρεις και κέρδη φιλοδοξείς να βγάλεις, τέτοιου και χαμηλότερου επιπέδου τουρίστες θα προσελκύσεις. Αλλά τότε, όταν το συνειδητοποιήσεις, θα 'ναι πια αργά. Όπως είναι πια αργά για τον Λαγανά και την συγκλονισμένη Ζάκυνθο, για τη Χαλκιδική στο πρώτο της πόδι και χίλια δυο άλλα μέρη στην Ελλάδα. Όπως είναι αργά και για τον δεκαεννιάχρονο Ρόμπερτ. Ήρθε στη χώρα που όλα επιτρέπονται, ακόμα και οι φόνοι για ένα λέιζερ. Και θυσιάστηκε στο βωμό του ό, τι να 'ναι τουρισμού.