Ναι ρε, ΠΑΟΚ

Πριν πω οτιδήποτε άλλο να διευκρινίσω ότι οι σχέσεις μου με το ποδόσφαιρο από τότε που σταμάτησα να φορώ ο ίδιος κοντά παντελονάκια και να παίζω τερματοφύλακας στη γειτονιά (λόγω τεμπελιάς η πιο ταιριαστή μου θέση) 'πάγωσαν' και δεν ασχολήθηκα ξανά. Ο μοναδικός αγώνας που παρακολούθησα στη ζωή μου, για λόγους κοινωνικής ενσωμάτωσης, ήταν, θυμάμαι, μεταξύ του Παναθηναϊκού και της ουγγρικής Χόνβεντ στο Ολυμπιακό Στάδιο μέσα προς τέλη δεκαετίας του '80. Άσχετος καθώς ήμουν, όταν πετάχτηκα όπως έκαναν κι οι άλλοι για να πανηγυρίσω ένα γκολ, σκάλωσαν τα πόδια μου στο κάθισμα και παραλίγο να αυτοτραυματιστώ σοβαρά! Αποφάσισα λοιπόν (το ήξερα ήδη αλλά ήρθε κι έκατσε το πράγμα) ότι το ποδόσφαιρο δεν ήταν για μένα και προτίμησα άλλα σπορ: βιβλία, ταξίδια, ταινίες.

Τα όσα βγαίνουν στην επιφάνεια αυτή την εποχή για τον χώρο του ποδοσφαίρου νομίζω δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Όλοι, άσχετοι και σχετικοί με τη στρογγυλή θεά, μυρίζονταν ότι δεν ήταν όλα παστρικά στον χώρο. Δεν χρειάζεται παρά να δει κανείς τους ανθρώπους του (ιδίως αυτούς που κινούνται με άξονα το χρήμα, ιδιοκτήτες ομάδων, μεγαλοπαράγοντες): εγκληματικές φυσιογνωμίες, τύποι που θα μπορούσαν να έχουν βγει από κάποιον κινηματογραφικό 'Νονό'. Η παρακμή, η διαφθορά, αναμενόμενη. Σε μια χώρα που έχει πάρει την κατιούσα από άποψης ηθικής, πολιτιστικής, αξιακής, το ποδόσφαιρο βρισκόταν στην πρωτοπορία αυτής της κατηφόρας. Χαμηλού επιπέδου οπαδοί που δύσκολα πια μπορούν να ονομαστούν 'φίλαθλοι' γεμίζουν τα γήπεδα. Νεαροί κυρίως που έχουν αποφασίσει ή αποδεχτεί ότι δεν έχουν άλλες φιλοδοξίες στη ζωή τους πέραν του να αποτελούν μέλος μιας κόκκινης, πράσινης, κίτρινης, μαυρόασπρης αγέλης που θα ζει για την ομάδα και τις νίκες της. Να σημειώσω εδώ ότι ζω πολύ κοντά στο γήπεδο του ΠΑΟΚ. Και κάθε φορά που έχει αγώνα, όσοι ζουν γύρω από το γήπεδο φροντίζουν να έχουν τελειώσει τις δουλειές τους νωρίτερα. Τα λεωφορεία που περνούν από εκεί αλλάζουν δρομολόγια, τα αυτοκίνητα το ίδιο, η ζωή πέριξ του γηπέδου σταματά για όσο διαρκεί ο αγώνας. Κατά τραγική ειρωνεία, το γήπεδο βρίσκεται δίπλα και στο 'Κέντρο Πολιτισμού' του δήμου Θεσσαλονίκης, το οποίο οι οπαδοί φρόντισαν να στολίσουν με συνθήματα, έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε. Από αυτά εντύπωση μου κάνει αυτό με το οποίο βάφτισα την ανάρτηση αυτή, το οποίο εκφράζει θα έλεγα μια συνειδητοποίηση. Ναι, ξέρουμε ότι το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό, ναι, ξέρουμε ότι δεν παίζεται και κανένα σπουδαίο ποδόσφαιρο, ναι, ξέρουμε ότι σαν οπαδοί θα μπορούσαμε να έχουμε χίλια δυο άλλα ενδιαφέροντα λιγότερο ισοπεδωτικά. Αλλά επιλέγουμε, συνειδητά, την παρακμή. Αυτή η συνειδητή επιλογή νομίζω χαρακτηρίζει όλους όσους εμπλέκονται με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Ξέρουν που μπαίνουν, ξέρουν πώς έχουν τα πράγματα, ξέρουν τι γίνεται. Οι αποκαλύψεις για τα στημένα παιχνίδια, οι σπαρταριστοί διάλογοι μεταξύ των πρωταγωνιστών του 'σκανδάλου' που θυμίζουν εγκληματίες, η αμηχανία ποδοσφαιριστών και άλλων που ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν, ήταν πάντα εκεί.

Θυμάμαι έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης ότι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο σαν πολιτική (με τη σοβαρότητα, τον φανατισμό, την προσήλωση που θα άρμοζαν στην πολιτική) και την πολιτική (δηλαδή το ντέρμπι μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) σαν ποδόσφαιρο. Πλέον και η πολιτική και το ποδόσφαιρο, σαν ξαδερφάκια, έχουν βρεθεί παρέα στην πρωτοπορία της συνολικότερης παρακμής της χώρας.