H παρεξήγηση

Αυτό τον καιρό ψάχνω για δουλειά. Μια και στο παρελθόν είχα εργαστεί ως λογογράφος σε μια εταιρεία πολιτικής επικοινωνίας (αναλάμβανα δηλαδή τη συγγραφή ομιλιών, χαιρετισμών, συνεντεύξεων διαφόρων πολιτικών) και ήταν μια δουλειά που μου είχε φανεί ενδιαφέρουσα, έστειλα το βιογραφικό μου στο πολιτικό γραφείο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη που τυγχάνει και υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, προτείνοντάς τους συνεργασία. Μετά από λίγες μέρες μου τηλεφώνησαν και κανονίσαμε να περάσω από εκεί για να μιλήσω με τον, απ' ό, τι φάνηκε, υπεύθυνο του πολιτικού γραφείου. Χάρηκα η αλήθεια, μια και δεν περίμενα μια τόσο άμεση ανταπόκριση σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία. (Αλλά και τόσο ευγενική ανταπόκριση: όταν δεν τον έβρισκα τον υπεύθυνο στο τηλέφωνο, πάντα έμπαινε στον κόπο να με καλέσει αυτός.) Σήμερα το πρωί λοιπόν πήγα. Και βρέθηκα μπροστά σε έναν ηλικιωμένο κύριο, που ήταν όντως ο υπεύθυνος, απ' όσο μπόρεσα να δω, του πολιτικού γραφείου του βουλευτή και υπουργού. Ο ηλικιωμένος αυτός κύριος είχε μπροστά του δυο τεφτέρια. Ένα με τηλέφωνα το οποίο συνεχώς εμπλούτιζε όσο ήμουν εκεί και ένα άλλο, ένα ντοσιέ με βιογραφικά και άλλα διάφορα, όπως εκτυπωμένο το e-mail που τους είχα στείλει με συνημμένο το βιογραφικό. Δεν μιλήσαμε πάνω από δέκα λεπτά, καθώς ήταν απασχολημένος να παίρνει τηλέφωνα ή να σημειώνει άλλα τηλέφωνα που του έδινε ένας νεαρός από ένα γραφειάκι λίγο πιο πέρα. Αλλά στα δέκα αυτά λεπτά κατάλαβα ότι δεν με είχε καλέσει εκεί για συνέντευξη, όπως νόμιζα. Με είχε καλέσει, όπως είπε, 'για να με βοηθήσει'. Θα έδειχνε, μου είπε, το βιογραφικό μου στον υπουργό για να δει αν θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να βρω μια δουλειά όπως αυτή που φάνηκε ότι έψαχνα σε μια εταιρεία όπως αυτή στην οποία είχα εργαστεί. Παρότι δυο ή και τρεις φορές προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει ότι δεν είχα πάει εκεί 'για να με βοηθήσει' αλλά για να εργαστώ, με είχε σαφώς παρεξηγήσει. Και με είχε ήδη εντάξει, πριν καν με δει, σε μια κατηγορία ανθρώπων που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε 'ευεργετηθέντες' ή 'δυνάμει ευεργετηθέντες' από τον βουλευτή και υπουργό, που στην κατάλληλη στιγμή θα θυμόντουσαν, ευγνώμονες, πόσο ζεστά τους είχε φερθεί ο ηλικιωμένος κύριος και θα έριχναν το σωστό ψηφοδέλτιο στην κάλπη - η οποία κάλπη, αν κρίνω από τη ζέση με την οποία μάζευε και έκανε τηλέφωνα, δεν πρέπει να αργεί. Φαίνεται τελικά ότι παρά τα όσα ζούμε σαν χώρα και σαν πολιτικό σύστημα, μερικοί μηχανισμοί αυτού του συστήματος δεν θα αλλάξουν ποτέ.