Για τον locus publicus

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές νιώθω συγκλονισμένος. Είχε καιρό που δεν έγραφε στο blog του. Δεν απόρησα. Απαυδισμένος από τις εξελίξεις στην ελληνική πραγματικότητα που διορατικά, προφητικά, είχε περιγράψει πολύ πριν συμβούν στο blog του, από την ηρεμία της μακρινής Βοστώνης που του επέτρεπε μια πιο ψύχραιμη, πιο διεισδυτική ματιά στα πράγματα, σκέφτηκα, θα σταμάτησε να ασχολείται. Τα posts του πάντα αξιόλογα, πάντα ενδιαφέροντα, με βάθος σκέψης και χαρακτηριστικά πολυεπίπεδα, λόγω του απίστευτου πλούτου των εμπειριών, των ενδιαφερόντων του. Ήταν ένα blog, αυτό του φίλου locus publicus – κατά κόσμον Μάκη Πανταζή –, πραγματικό στολίδι για την ελληνική μπλογκόσφαιρα.

 

Ήταν ένας homo universalis ο Μάκης, ένας παντογνώστης αναγεννησιακός άνθρωπος διακτινισμένος στην εποχή μας που τον ενδιέφεραν τα πάντα, από τη μουσική – που έπαιζε – και την επιστήμη των ηλεκτρονικών υπολογιστών μέχρι κοινωνική ανθρωπολογία, από οικονομικά μέχρι ιστορία και πολιτικές επιστήμες, από όλους είχε κάτι να μάθει και σε όλους κάτι να πει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Και με την χαρακτηριστική του ευγένεια, σε κάθε περίπτωση.

 

Αυτός ο άνθρωπος, που είχα την τύχη να τον γνωρίσω κι από κοντά σε μια συνάντηση bloggers που είχε διοργανώσει ο ίδιος στην Αθήνα σε ένα από τα ταξίδια του στην Ελλάδα – σαν να τον βλέπω ακόμα, στο καφέ του «Ιανού», να μας περιμένει με ένα αυτοσχέδιο καρτελάκι με το διαδικτυακό όνομά του που είχε φτιάξει πάνω στο τραπέζι, χαμογελαστός – έφυγε από τη ζωή, μαθαίνω. Και δεν μπορώ να το πιστέψω. Ένας άνθρωπος νέος, γεμάτος ζωή, ενδιαφέροντα, εμπειρίες και γνώσεις να μοιραστεί με τους άλλους, τους διαδικτυακούς του και όχι μόνο φίλους. Αιωνία σου η μνήμη, φίλε μου. Ήσουν ένα από τα απρόσμενα θαύματα του internet, ένας πραγματικά σπάνιος άνθρωπος με τον οποίο ένιωσα μια μοναδική ψυχική συγγένεια, και ως τέτοιο θα σε θυμάμαι.