Από τα 18 μέχρι περίπου τα 22 μου - δε θυμάμαι ακριβώς πια, πάνε και αρκετά χρόνια - σερνόμασταν με τους 2-3 κολλητούς μου αρκετά βράδια στα μπιλιάρδα. Γαλλικό, ρώσικο ή αμερικάνικο, ανάλογα τη διάθεση της παρέας και τη διαθεσιμότητα τραπεζιών. Από τότε έμεινα με την εντύπωση ότι τα μπιλιάρδα είναι ένας χαρακτηριστικός ανδρικός χώρος: κάτι σαν ανδρικές τουαλέτες αλλά, επιπλέον, με τραπέζια με τσόχες στο ντεκόρ. Ποτέ δε βλέπαμε γυναίκες, θα ήταν άλλωστε κάτι σαν παραφωνία. Όποτε τύχαινε, μια στο τόσο, να εμφανιστεί καμιά κοπέλα, που ποιος ξέρει πώς ξεβράστηκε στο περίεργο αυτό νησί με τις στέκες, τα τεμπεσίρια, τις καραμπόλες, τα "κορδόνια", το ημίφως, τα μεγάλα φώτα με τα χαρακτηριστικά κρόσια πάνω από τα τραπέζια και τους καπνούς από τα τσιγάρα, σίγουρα θα ένιωθε λαιμούς να γυρίζουν και μάτια να τη σκανάρουν ανελέητα μέσ' από όλη την αίθουσα. Μιλάω βέβαια για τέλη της δεκαετίας του '80 και αρχές αυτής του '90, δε μπορώ να γνωρίζω πώς έχουν σήμερα τα πράγματα. Συνήθως βάζαμε στοίχημα για το ποιος θα κερδίσει και ο πιο χαμένος όλο και κάπως θα την πλήρωνε. Οι βραδιές αυτές μου άφηναν ένα αίσθημα ευγενούς μπιλιαρδικής άμιλλας, ας πούμε, αλλά και μια αίσθηση χαμένου χρόνου, ιδίως όταν κατέληγα και χαμένος της αναμέτρησης. Τελευταία φορά έπαιξα μπιλιάρδο πριν πολύ λίγα χρόνια με τη γυναίκα μου, στο "play room" ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στα Γρεβενά. Και θυμάμαι ότι η αίσθηση που μου άφησε εκείνο το "play room" ήταν φτηνής - αν και σε τόσο ακριβό ξενοδοχείο - απομίμησης των χαμένων μπιλιαρδικών βραδιών της νεότητάς μου.
16 σχόλια:
Εκεί που έπαιζα εγώ μπιλιάρδο φιλε μου, και να ήθελε γυναίκα να μπει δεν μπορούσε... (ή, μάλλον, δεν τολμούσε!)
Τώρα όμως φλώρεψα και παίζω στην Καστέλλα μπόουλιγκ παρέα με μινιφορούσες!
Όμως το μυαλό μου είναι κολλημένο στα υπόγεια ... κάπου στα Ταμπούρια!
ασκαρδαμυκτί αυτή τη φάση του μπιλιάρδου την περνάει ο καθένας πιστεύω...συνήθως στην ηλικία που μάλιστα ψάχνει για γυναίκα, συχνάζει στο μοναδικό μέρος που ΔΕΝ συχνάζουν γυναίκες. Μήπως τελικά οι άντρες είμεθα ολίγον περίεργα πλάσματα;
Ε, ναι, αυτά τα μπιλιαρδάδικα ήταν μόνο για άντρες!
Στη γειτονιά μου στην Αθήνα είχαμε ένα τέτοιο, όπου φυσικά δεν πάταγε γυναίκα. Για τον ιδιοκτήτη του μόνο ακουστά είχα, αν και πάντα είχα την περιέργεια να τον δω.
Το καλοκαίρι που ήμουν στην Αθήνα μπήκα σ' ένα ταξί κι ο οδηγός με ρώτησε πού μένω. Όταν του είπα, με ρώτησε: "Τόσα χρόνια στην ίδια περιοχή και να μη σ' έχω δει ποτέ, και να τρέχω στη Νάξο να βρω γυναίκα;" "Ε", του λέω, "τι να κάνουμε..."
Τελικά μου αποκάλυψε πως ήταν ο ιδιοκτήτης του μπιλιαρδάδικου. Να που τον είδα τελικά (ανακαλύπτοντας πως δεν είχα χάσει και τίποτα όλ' αυτά τα χρόνια...:)
Μυθικιά μέρη τα μπιλιαρδάδικα.
Μυθικά πλάσματα οι άντρες (η καλύτερα τα αγόρια).
Υστερα καταρρίφθηκαν οι μύθοι.
Και ήρθαμε αντιμέτωποι με την πραγματική διάσταση του Αλλου.
Ολα αλλάζουν,
κι όλα τα ίδια μένουν.
Καλημέρες.
3pad ε και στο μπιλιαρδάδικο κομματάκι χλωμό το κόβω να σε έβλεπε. Άλλωστε δε φαίνεται να του βγήκε και σε κακό που δε σε γνώρισε, ωραιότατη και η Νάξος απ' ό,τι έχω ακούσει.
μαρω δεν ξέρω, νομίζω ότι στα 80ς διατηρούνταν ακόμη μια κάποια υποψία μύθων...από τις αρχές της δεκαετίας του '90 άρχισαν να απομυθοποιούνται τα πάντα.
Παλιά ήμουν πολύ καλός παίχτης.
Τώρα βέβαια έχω να παίξω κάτι χρόνια...
Ομως στα δικά μας λημέρια παίζανε και γυναίκες. Μια συγκεκριμένη μάλιστα ήταν και αξιόλογη αντίπαλος
giasafox μάλλον δε μιλάς για παρακμιακά νεφελώδη (από τους καπνούς των τσιγάρων) συνοικιακά μπιλιαρδάδικα της δεκαετίας του '80 αλλά για new age καταστάσεις.
Πάντως θυμάμαι κι εγώ ένα μεγάλο μπιλιαρδάδικο στη Γλυφάδα (μάλιστα αυτό έρχεται πρώτο στη μνήμη) που έβλεπε κανείς καμιά φορά κοπέλες, κυρίως όμως σε διακοσμητικό ρόλο.
Και στα μπιλιαρδαδικα και στα μαγαζια με ηλεκτρονικα δεν πατουσε γυναικειο ποδαρακι...ενταξει γερασιμε στα μπιλιαρδαδικα δεν πας για να βρεις γυναικα,οπως ουτε στο γηπεδο πας για να βρεις γυναικα....ασε που πολλοι νεαροι αντρες και ισως και λιγο μεγαλυτεροι αισθανονται σιγουρια και ασφαλεια με την αγελη τους οποτε η παρουσια τους/μας σε ενα αποκλειστικα αντρικο χωρο σε αυτο ακριβως αποσκοπει
guerrero 7,62 ναι, ίσως αυτό να είναι ένας λόγος που πολλοί νεαροί προτιμούν τέτοια μέρη.
Η μόνη αλλαγή που βλέπω απο τα παλιά "ομιχλώδη" μπιλιαρδάρικα είναι ότι εδω και κάποια χρόνια οι γυναίκες εισέβαλαν σε αυτά...
Το κακό είναι οτι παραμένουν ομιχλώδη (απο τα τσιγάρα)..
τακις ναι, άλλωστε όχι μόνο εισέβαλαν οι γυναίκες αλλά επιπλέον καπνίζουν και σαν τσιμινιέρες.
"The color of money" με Πωλ Νιούμαν, Τομ Κρουζ και την Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο.. το θυμάστε;
Άλλαξε ο χώρος του μπιλιάρδου, έπρεπε να μπουν και ρωσίδες στη μπάρα για να κυλήσει η δουλειά.
Πάντως στα μεγάλα της γειτονιάς μου στη Γλυφάδα κορίτσια δεν βλέπεις εκτός αν έχει και bowling.
εχω παιξει κι εγω μπιλιαρδο αλλα ενω παντα μαρεσε ποτε δν ετυχε να παω πολλες φορες συνεχομενα ωστε να πω οτι 'ξερω'.Μαλλον γιαυτο,γιατι τα μπιλιαρδαδικα ειναι ανδροκρατουμενος χωρος..Αλλα η αληθεια ειναι οτι τα σημερινα παιδια δν το συνηθιζουν πολυ.Αγορια-κοριτσια
so-far Γλυφάδα ε; εγώ πριν μετοικήσω στη Θεσαλονίκη ζούσα στη γενέτειρά μου Νέα Σμύρνη, και εκείνη την εποχή των μπιλιάρδων παίρναμε το λεωφορείο και πηγαίναμε στη Γλυφάδα, για καφέ στα Όσκαρ και άλλα μέρη που δε θυμάμαι πια...;-)
ηλιαχτίδα τα σημερινά παιδιά πώς σκοτώνουν άραγε τον νεανικό τους χρόνο, αναρωτιέμαι. Η αλήθεια είναι ότι εμείς τότε δεν ήμασταν και τόσο εφευρετικοί ως προς αυτό: μπιλιάρδα, κανα ηλεκτρονικό, καμάκι κοκ.
Να στα θυμήσω λοιπόν: εκτός από το Oscar, μπιλιάρδο στη Divina, καφεδάκι στο Corte απέναντι από το Oscar , bowilnig & μπιλιάρδο στο "Blanos" στην παραλιακή & μπιλιάρδο στο "Number One" ακριβώς κάτω από τον "Ελευθερουδάκη"
Νέα Σμύρνη, μπιλιάρδο στο Βασσάλο, στον όροφο. Έχει και γιο παγκόσμιο πρωταθλητή στο Αμερικάνικο που είναι ένας από τους 3 Έλληνες ( μετά από Σάκη και Ρέμο ) που σπονσοράρει η Vodafone.
Θεσσαλονίκη τώρα; Εκεί σπούδασα. Τα μπιλιαρδάδικα δεν τα ξέρω βέβαια.
Τώρα θα μου πεις πού ξέρω τα υπόλοιπα που σου έγραψα.. μεγάλη ιστορία. Πάντως σίγουρα μπιλιάρδο δεν ξέρω, ούτε παίζω, άσε που το βαριέμαι κιόλας.
so_far thanx for refreshing my memory!
Δημοσίευση σχολίου