28 Σεπ 2007

Ξένος σε δυο πόλεις



Άρτι αφιχθείς από ένα τριήμερο στην Αθήνα, έμεινα με την εντύπωση ότι αν και δεν πάνε ούτε τέσσερα χρόνια από τότε που την άφησα, αυτή η πόλη ήδη τρέχει με ρυθμούς που με ξεπερνούν και με αφήνουν να τρέχω λαχανιασμένος ξοπίσω της. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: στεκόμουν μπροστά στο αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων στο μετρό, και ώσπου να σκεφτώ αν ήταν το εισιτήριο των 80 λεπτών που ήθελα και αν μπορούσα να πάρω και ρέστα, είχαν ήδη χρησιμοποιήσει το ίδιο μηχάνημα - ενοχλημένοι από τη στατική παρουσία μου εμπρός του - ένας-δυο βιαστικοί Αθηναίοι πρώην συμπολίτες μου. Να βγάλω το συμπέρασμα ότι από το 2004 η Θεσσαλονίκη επιβράδυνε τους ρυθμούς μου; Ή ότι απλά με το που πατάει κανείς το πόδι του στα πεζοδρόμια της Αθήνας αυτόματα πατάει και γκάζι - είτε πεζός είτε οδηγός - έτσι, απλά για να μη μένει πίσω και θεωρηθεί καθυστερημένος; Η Αθήνα - στα 34 χρόνια που την έζησα - πάντα μου άφηνε την εντύπωση ότι κατοικούνταν από ανθρώπους που βιάζονταν χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζουν γιατί, απλά από κεκτημένη ταχύτητα. Από αυτή την άποψη ίσως προτιμώ τη Θεσσαλονίκη, μια που οι Θεσσαλονικείς φαίνονται λιγάκι πιο υπομονετικοί όταν, επί παραδείγματι, οδηγώντας σε μια διασταύρωση και ήδη χαμένος, δε μπορώ να αποφασίσω αν θα ήταν λάθος να στρίψω αριστερά ή ακόμη πιο λάθος αν έστριβα δεξιά.

8 σχόλια:

Μαρω_Κ είπε...

Καλημέρα.
Η γοητεία της (χαμένης) βραδύτητας.

Μπορεί και νάναι κι έτσι!

gerasimos είπε...

μαρω καλημέρα σου κι εσένα. Πάντα πίστευα ότι βιάζεται όποιος βιάζεται να ξεχάσει, να συγχωρέσει, να συμβιβαστεί. Οπότε κάποιες φορές η απώλεια της βραδύτητας ίσως εκφράζει την απώλεια του ίδιου μας του εαυτού.

Giasafox είπε...

Εχοντας συνηθήσει κι εγώ τη νωχελικότητα του Ηρακλείου, οποτε ανεβαίνω Αθήνα παίζουν τα νεύρα μου.
Αλλά άμα το καλοσκεφτείς έχει πλάκα να τους παρακολουθείς να τρέχουν.
Το αστείο είναι ότι ποτέ δεν σκοντάφτει κάποιος και όλοι ξέρουν προς τα που θα κινηθούν με ακρίβεια χιλιοστού.

Πάντως μην ανησυχείς, το φυσιολογικό είναι να περπατάει κανείς και όχι να τρέχει.

gerasimos είπε...

giasafox ναι, αυτό μου κάνει κι εμένα εντύπωση: το πως καταφέρνουν, σαν καλοκουρδισμένα παιχνίδια, να μην πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο σε τέτοιες ταχύτητες και να μη σκοντάφτουν. Αλλά και το πως καταφέρνουν να μην κοιτάζουν πουθενά, αποφεύγοντας τόσο επιδέξια το βλέμμα του άλλου, και παρ' όλα αυτά να βλέπουν εμπρός τους.

takis είπε...

Υπερβολές !
Σαν επαρχιώτες κάνετε !...
Στη πόλη του αρχαίου κάλλους..

Γιατί παρακαλώ κοροϊδεύατε,όλοι ανεξαιρέτως , στο προηγούμενο ποστ τις ηλεκτρονικές γνωριμίες ?

Αφου δεν μπορούμε μόνοι μας ας αφήσουμε τις μηχανές να κάνουν τη δουλειά...ή μήπως είναι ο μοναδικός τομέας που κάνουν τη δουλειά ?
οχι διακρίσεις παρακαλώ!
"Η τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου"...δεν λέμε ?

gerasimos είπε...

takis μια χαρά μέσα στο πνεύμα του προηγούμενου ποστ σε βρίσκω...νομίζω ότι η ίδια ακρίβεια χιλιοστού που έλεγε πριν ο giasafox χαρακτηρίζει και το ηλεκτρονικό match-making.

guerrero7,62 είπε...

Που να δεις στο Λονδινο γραβατωμενους γιαππηδες να κανουν σπριντ για να προλαβουν το μετρο...

gerasimos είπε...

guerrero 7,62 πέντε χρόνια έζησα στην Αγγλία και τους είδα...κάτι τέτοιους μιμούμαστε ανεπιτυχώς, γιατί αυτοί ως πρωτότυπα μπορεί να διαθέτουν και κάποια αξιοπρέπεια και στυλ, ενώ τα φτωχά τους εν Ελλάδι αντίγραφα δεν διαθέτουν ούτε το ένα ούτε το άλλο.