Ξένος σε δυο πόλεις

Άρτι αφιχθείς από ένα τριήμερο στην Αθήνα, έμεινα με την εντύπωση ότι αν και δεν πάνε ούτε τέσσερα χρόνια από τότε που την άφησα, αυτή η πόλη ήδη τρέχει με ρυθμούς που με ξεπερνούν και με αφήνουν να τρέχω λαχανιασμένος ξοπίσω της. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: στεκόμουν μπροστά στο αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων στο μετρό, και ώσπου να σκεφτώ αν ήταν το εισιτήριο των 80 λεπτών που ήθελα και αν μπορούσα να πάρω και ρέστα, είχαν ήδη χρησιμοποιήσει το ίδιο μηχάνημα - ενοχλημένοι από τη στατική παρουσία μου εμπρός του - ένας-δυο βιαστικοί Αθηναίοι πρώην συμπολίτες μου. Να βγάλω το συμπέρασμα ότι από το 2004 η Θεσσαλονίκη επιβράδυνε τους ρυθμούς μου; Ή ότι απλά με το που πατάει κανείς το πόδι του στα πεζοδρόμια της Αθήνας αυτόματα πατάει και γκάζι - είτε πεζός είτε οδηγός - έτσι, απλά για να μη μένει πίσω και θεωρηθεί καθυστερημένος; Η Αθήνα - στα 34 χρόνια που την έζησα - πάντα μου άφηνε την εντύπωση ότι κατοικούνταν από ανθρώπους που βιάζονταν χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζουν γιατί, απλά από κεκτημένη ταχύτητα. Από αυτή την άποψη ίσως προτιμώ τη Θεσσαλονίκη, μια που οι Θεσσαλονικείς φαίνονται λιγάκι πιο υπομονετικοί όταν, επί παραδείγματι, οδηγώντας σε μια διασταύρωση και ήδη χαμένος, δε μπορώ να αποφασίσω αν θα ήταν λάθος να στρίψω αριστερά ή ακόμη πιο λάθος αν έστριβα δεξιά.