ΜΑΚΙΣΤ-ΣΟΣ

Μερικά νέα παιδιά από το πυρόπληκτο χωριό Μάκιστος της Ηλείας ξεκίνησαν blog για χάρη του πληγωμένου χωριού τους, αλλά και της ευρύτερης περιοχής όπως λένε.

Γράφουν ότι o 'λόγος ύπαρξης αυτού του ιστολογίου είναι για να μην ξεχάσουμε τι έγινε και να προσπαθούμε να μην επαναληφθεί!'.

Μας δείχνουν ότι μέσα στη χειρότερη γι' αυτούς συγκυρία κατάφεραν να σηκωθούν και να πετάξουν ανοίγοντας τα δικά τους φτερά, που γλίτωσαν από τις φλόγες. Μας παραδειγματίζουν. Μακάρι όλοι μας να αφήναμε καθημερινά, στις μικρές και δύσβατες στιγμές μας, στις στιγμές της εύκολης αλλοτρίωσης, τα φτερά που κρύβουμε καμιά φορά κι απ' τους ίδιους μας τους εαυτούς να μας σηκώσουν ψηλότερα, στο ύψος της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας που ποτέ δεν μας ξεχνά. Χωρίς να περιμένουμε πρώτα να δούμε τις φλόγες γύρω μας.

Απόσπασμα από το blog των παιδιών: 'Καλώς ορίσατε στη Μάκιστο,γράφει η ταμπέλα μας. Τώρα πια δεν είναι στη θέση της, στην είσοδο του χωριού, έπεσε κι αυτή όπως έπεσαν και τα υπεραιωνόβια πλατάνια που δέσποζαν στο έμπα του χωριού πάνω απο 200 χρόνια. Την τοποθετήσαμε λίγο πιο πέρα όπως οι φαντάροι που κρατάνε ψηλά την σημαία τους στον πολέμο, διότι κι εδώ πόλεμο είχαμε, δεν ήταν φωτιά αυτο, βόμβα νετρονίου ήταν! Την βάλαμε εκεί για να δείχνει πως εμείς δεν λυγίσαμε και δεν έσβησε η ελπίδα απο μέσα μας, θα πολεμήσουμε, θα αγωνιστούμε, θα τρέξουμε τον μαραθώνιο μας (όπως σωστά είπε πρώτα ο Διονύσης) για να καταφέρουμε να αναστηλώσουμε σπίτια και ψυχές, δάση και καλλιέργειες, μα και τους ίδιους μας τους εαυτούς και όλη την περιοχή στην οποία ανήκουμε.Μπορεί να έσπασε η αλυσίδα, αλλά εμείς θα ξανακολλήσουμε τους κρίκους έναν έναν, σιγά σιγά.Εις μνήμην των νεκρών που χάθηκαν άδικα και που είναι οι οδηγοί της ελπίδας!Δεν θα τους ξεχάσουμε για να μην ξεχαστούμε και εμείς οι ίδιοι!'

Εδώ μπαίνετε στο blog (απ' όπου και η φωτογραφία του post).