Train stories

Σκηνή πρώτη: Σταθμός Λαρίσης, στα εκδοτήρια εισιτηρίων. Περιμένω τη σειρά μου για να κόψω ένα εισιτήριο για Θεσσαλονίκη. Δεύτερη ημέρα απαγόρευσης του καπνίσματος σήμερα και ως μη καπνιστής νιώθω έναν πρωτόγνωρο ενθουσιασμό, που όσο κι αν προσπαθώ δε λέει να κοπάσει: μοιάζω με μικρό παιδί σε ένα τεράστιο λούνα παρκ, που δεν ξέρει τι να πρωτοκοιτάξει. Αυτό που βλέπω όμως μου τα χαλάει μέσα σε μια και μόνη στιγμή όλα. Λίγο πριν έρθει η σειρά μου βλέπω την υπάλληλο στο γκισέ να ανάβει τσιγάρο, με χαρακτηριστική άνεση. Της λέω ότι απαγορεύεται το κάπνισμα. Δεν δείχνει να ακούει. Της το ξαναλέω. ‘Γι’ αυτό κάναμε το χώρο κλειστό’ λέει, αναφερόμενη στο εκδοτήριο με το διάφανο πλαστικό που υπάρχει εκεί από αμνημονεύτων χρόνων, ‘για να καπνίζουμε’. Μήπως εννοεί ότι βρίσκομαι σε κέντρο νυχτερινής διασκέδασης και το εκδοτήριο αποτελεί το δίμετρο γυάλινο διαχωριστικό μεταξύ καπνιστών και μη καπνιστών; Μήπως αντί να κατέβω από το μετρό στο Σταθμό Λαρίσης κατέβηκα στο Μεταξουργείο ή αλλού και μπήκα σε κάποιο μπουζουξίδικο; Κοιτάω γύρω μου, όχι, στο σταθμό βρίσκομαι και ακούω την κυρία αυτή να λέει επιπλέον ότι ‘δεν ενοχλείται κανείς’. Μια άλλη κυρία από την ουρά πίσω μου φωνάζει ότι βρίσκεται σε δημόσιο χώρο και δεν θα έπρεπε να καπνίζει. ('Η μήπως φωνάζει σε μένα ότι βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο και δε θα έπρεπε να διαμαρτύρομαι;) Για να κλείσω αυτή την καταδικασμένη σε ασυνεννοησία κουβέντα, της λέω ότι θα πάρω τηλέφωνο στο 1142 για να ρωτήσω αν όσα μου είπε στέκουν. ‘Πάρτε και ρωτήστε’ μου λέει ατάραχη, με ύφος ανθρώπου που δεν έχει τίποτα και κανέναν να φοβηθεί.

Σκηνή δεύτερη: με το εισιτήριο στο χέρι, στο Εverest του σταθμού. Ευχάριστη έκπληξη: κανείς δεν καπνίζει, παρότι πουθενά, όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα κάποιο ενημερωτικό αυτοκόλλητο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου μπορώ στον συγκεκριμένο χώρο να καθίσω σε ένα τραπεζάκι να φάω μια τυρόπιτα, να πιω έναν καφέ χωρίς να νιώθω να πνίγομαι. ‘Αχ καθαρός αέρας’: η φράση αυτή μου ξεφεύγει δυο-τρεις φορές, ο ενθουσιασμός μου ανίκητος. Καλώ και από το κινητό μου το 1142, γιατί δεν ξέχασα τη θρασύτατη υπάλληλο, αλλά μια φωνή με ενημερώνει ότι ο αριθμός αυτός δεν υπάρχει. Μόνο από σταθερό λοιπόν. Παρότι πουθενά δεν υπάρχουν ενημερωτικές ταμπελίτσες ή σήματα, όσοι βρίσκονται εντός του Everest μάλλον υπέθεσαν ότι απαγορεύεται το κάπνισμα – που μέχρι την προηγούμενη φορά έκανε αδύνατη την παραμονή ενός μη καπνιστή στο χώρο – και συμπεριφέρονται αναλόγως. Με καλή διάθεση ετοιμάζομαι για την άφιξη του τρένου μου και την επιβίβαση.

Σκηνή τρίτη: στο τρένο. Βρισκόμαστε αρκετές ώρες μέσα στο ταξίδι, πλησιάζουμε πια στη Λάρισα και ο ελεγκτής περνάει με ένα εργαλείο στα χέρια για να ανοίξει τα παράθυρα, εξηγώντας ότι λόγω των προβλημάτων του κλιματισμού όσοι επιβάτες επιθυμούν μπορούν να του ζητήσουν να τους τα ανοίξει. Όταν φτάνει στο κάθισμά μου, του ζητάω να ανοίξει το παράθυρό μου κι εκείνος με κοιτάζει κάπως δύσπιστα, λέγοντας εν τέλει: ‘να το ανοίξω αν ζεσταίνεστε, όχι για…’ αφήνοντας ημιτελή τη φράση του. ‘Όχι για…’; Κάπως μου έκατσε αυτό το ‘όχι για…’. Υπονοούσε ότι υπό αυτές τις άθλιες συνθήκες, σε ένα τρένο παμπάλαιο, βρώμικο, με τις αναμενόμενες αναπάντεχες καθυστερήσεις, τον ανύπαρκτο κλιματισμό, τους αγενείς ελεγκτές θα απολάμβανα τόσο το ταξίδι που έτσι, χωρίς λόγο, for some extra fun, θα του ζητούσα να ανοίξει και το παράθυρο για να ικανοποιήσω κάποιο καπρίτσιο μου, ο κακομαθημένος επιβάτης; Δεν του λέω τίποτα, μόνο ότι ζεσταίνομαι και αποφασίζει να μου κάνει τη χάρη και να ανοίξει το παράθυρο. Κι έτσι συνεχίζεται το ταξίδι προς Θεσσαλονίκη, μια πόλη στην οποία, όπως είδα στις εφημερίδες στο ίντερνετ το πρωί πριν ξεκινήσω για το σταθμό, μόνο πέντε από τα εκατοντάδες καφεστιατόρια και μπαρ της μέχρι 70 τ.μ. ζήτησαν να συμπεριληφθούν στην απαγόρευση του καπνίσματος…