Ένα ταξίδι διαφορετικό από τ' άλλα

Επιστρέφω στην Αθήνα από Θεσσαλονίκη με το τρένο. Στη Λάρισα ή στον Παλαιοφάρσαλο ανεβαίνουν και κάθονται στο διπλανό μου και στα γύρω καθίσματα δυο μαντηλοφορεμένες γυναίκες με τρία παιδάκια, χωρίς εισιτήρια. Βολεύονται όπως όπως στο διπλανό μου κάθισμα πότε ένα από τα παιδάκια, πότε η μια γυναίκα με ένα άλλο παιδάκι αγκαλιά, πότε ένα άλλο παιδάκι μόνο του. Όσο περνά η ώρα ανεβαίνουν περισσότεροι όρθιοι. Μαζί τους κι ένας άνθρωπος που πουλάει, κρατώντας τα στα χέρια του για να τα βλέπουμε όλοι, τρία στυλό 'δημοσιογραφικά' μόνο ένα ευρώ. Ένας παππούς και μια γιαγιά με το εγγονάκι τους, ένα αγοράκι που παίζει μ' ένα αυτοκινητάκι ξαπλωμένο στο διάδρομο, αποφασίζουν να σταθούν κι αυτοί δίπλα μας. Κάποια στιγμή το διάδρομο διασχίζει ένας κύριος μιας κάποιας ηλικίας με καβουράκι και ακορντεόν στα χέρια, παίζοντας μουσική. Στην άκρη του ακορντεόν στερεωμένο ένα ξέσκεπο τενεκεδάκι, για να ρίξουν τον οβολό τους όσοι φιλόμουσοι, καθήμενοι ή όρθιοι. Ξέχασα να πω ότι ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη αγόρασα μια Καθημερινή, στην οποία πασχίζω να συγκεντρωθώ. Ενημερώνομαι για τη συνάντηση Ομπάμα-Μεντβέντεφ υπό τους ήχους του ακορντεόν που πηγαινοέρχεται, βυθίζομαι σε ένα ενδιαφέρον κομμάτι περί λαϊκισμού με το αγοράκι στ' αυτιά μου να προσπαθεί εμφανώς να σπάσει τα νεύρα του παππού και της γιαγιάς φωνάζοντας αδικαιολόγητα και αδιάκοπα. Αγνοώντας τις φωνές του αγοριού με το αυτοκινητάκι, το ακορντεόν, το αδιάκοπο κουβεντολόι παππού και γιαγιάς περί ανέμων και υδάτων με έναν άλλο ηλικιωμένο, τις δυο νεαρές από πίσω μου που απλώνουν τα πόδια στην πλάτη του καθίσματός μου τραντάζοντάς με, το κινητό μιας κοπέλας παραδίπλα που δε σταμάτησε να χτυπάει από την ώρα που ξεκινήσαμε, σηκώνομαι να πάω στην τουαλέτα. Όταν φτάνω, βλέπω διάφορους νεαρούς όρθιους γύρω της ή ακουμπισμένους στην πόρτα της. Κάνω να μπω αλλά κάποιος άλλος ήταν μέσα, που δεν είχε κλειδώσει. Πάω στην άλλη τουαλέτα εκεί κοντά, αλλά αποδεικνύεται ακόμη πιο δύσκολο να πλησιάσω στην πόρτα. Επιστρέφω στο κάθισμά μου αποφασίζοντας στο υπόλοιπο του ταξιδιού να μην έχω υπερβολικές απαιτήσεις, να μη ζητάω τουαλέτες και άλλα τέτοια αλλόκοσμα πράγματα. Εν τέλει, ύστερα από έξι περίπου ώρες από την ώρα που ξεκινήσαμε, φτάνουμε στο Σταθμό Λαρίσης. Η ώρα, έξι και είκοσι το απόγευμα. Η ημέρα, 12 Ιουλίου. Αλλά ακόμα αναρωτιέμαι αν βρισκόμαστε στο 2009.