Όνειρα θερινής νυκτός

Για τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη έχω ξαναμιλήσει. Πρόκειται για τον νεαρό επιστήμονα που άνθισε, φεύγοντας από την Ελλάδα, στο εξωτερικό και παρότι μόλις 28 διδάσκει ήδη στο ΜΙΤ των ΗΠΑ. Χθες συνάντησε, στο προεδρικό μέγαρο, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο συμπαθέστατος κύριος Παπούλιας εξέφρασε, πιθανότατα εμπνευσμένος από τη συνάντηση αυτή, αισιοδοξία ότι κάποτε ‘τα παιδιά μας απ’ έξω θα τα φέρουμε προς τα μέσα’, εννοώντας τις δεκάδες χιλιάδες παιδιά που φεύγουν από την Ελλάδα για να σπουδάσουν ή να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό, φέρνοντας τη χώρα μας στην πρώτη θέση πανευρωπαϊκά σε… εξαγωγή φοιτητών. Μεγάλη κουβέντα είπε ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η επιστροφή των παιδιών αυτών και η ενσωμάτωσή τους στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα εργασιακά, ερευνητικά, επιστημονικά, κοινωνικά, παιδιών πολλά εκ των οποίων έχουν ήδη εξελιχθεί σε ολοκληρωμένους επιστήμονες που εργάζονται, διδάσκουν σε πανεπιστήμια ανά την υφήλιο, αποτελεί πολυσύνθετο πρόβλημα. Για τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη τέτοιο ζήτημα επιστροφής στην Ελλάδα δεν τίθεται, τουλάχιστον προς το παρόν. Λέει, ο Κωνσταντίνος, ότι το πέρασμα από το ΕΜΠ στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ των ΗΠΑ (από το οποίο βρέθηκε στο ΜΙΤ) ‘ήταν κάτι σαν άλμα, για δύο λόγους: την ποιότητα των καθηγητών στην Αμερική και τις γνώσεις που είχα λάβει στην Ελλάδα, οι οποίες είναι ξεπερασμένες. Διδάσκουν τα ίδια και τα ίδια εδώ και τριάντα χρόνια, λες και δεν έχουν καμιά επαφή με όσα γίνονται στο εξωτερικό. Από την άλλη, επειδή στο ελληνικό πανεπιστήμιο όλα εξαρτώνται από το δικό σου μεράκι, αυτό με βοήθησε πολύ στην Αμερική’. Ουδέν κακόν αμιγές καλού σα να λέμε. Απαρχαιωμένες γνώσεις απ’ τη μια, δυνατότητες προσωπικής εξέλιξης αν το λέει η καρδιά σου, απ’ την άλλη. Και του Κωνσταντίνου, απ’ ό, τι φαίνεται, το έλεγε. Μακάρι να το έλεγε και η καρδιά όσων πολιτικών, υψηλά ιστάμενων δημόσιων λειτουργών, αρμοδίων και υπευθύνων κινούν τα νήματα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να αλλάξουν το σημερινό γκρίζο τοπίο.