Τα ρεμάλια ήρωες

Σήμερα έκανα μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Στην είσοδό του, ο Νίκος Κοεμτζής πίσω από ένα τραπεζάκι με βιβλία απλωμένα, αντίτυπα του βιβλίου του. Μπροστά στο τραπεζάκι ένα νεαρό ζευγάρι έχει σταθεί και του μιλά. Ή μάλλον ο Κοεμτζής παραδίδει διδάγματα στην κοπέλα 'σε λόγο σχεδόν έμμετρο', όσo ο νεαρός της συνοδός βιντεοσκοπεί, με δέος και συστολή, την όλη διδασκαλία από το σοφό δολοφόνο με μια μικρή κάμερα. Αυτή είναι η Ελλάδα που τρέφεται με την ίδια της την παρακμή, σκέφτομαι, βλέποντας το νεαρό ζευγάρι να θαυμάζει μπροστά στον διάσημο φονιά ρουφώντας τα κηρύγματά του. Τον Νίκο Κοεμτζή τον έχρισαν ‘μικρό άρχοντα’, τον έκαναν αναγνωρίσιμο πρόσωπο, τον στήριξαν και υποστήριξαν δημοσίως, πάσχισαν να του επιτραπεί να πουλά νόμιμα, ως μικροπωλητής, τα βιβλία του. Ποιοι; Μεγαλόσχημοι πολιτικοί, μουσικοσυνθέτες, πανεπιστημιακοί, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι. Δηλαδή όσοι, ‘επώνυμοι’ γαρ, νομίζουν ότι η χώρα αυτή τους ανήκει, ότι τους έχει παραχωρηθεί για να παίζουν τους κοινωνιολόγους, τους δικαστές, τους νομοθέτες, τους διαμορφωτές συνειδήσεων, αποφασίζοντας εν προκειμένω τι αποτελεί έγκλημα και τι κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Έχουν τη δύναμη να μυθοποιούν την ανθρώπινη βλακεία, να ηρωοποιούν τον κάθε θερμοκέφαλο. Κατάφεραν να αναδείξουν σε λαϊκό ίνδαλμα έναν τύπο που μαχαίρωσε τρεις ανθρώπους επειδή τόλμησαν να σηκωθούν να χορέψουν ένα ζεϊμπέκικο που είχε ‘παραγγείλει’ ο ίδιος. Μετέτρεψαν τον Κοεμτζή, εν μια νυκτί, σε ένα ιδιόμορφο, εντελώς νεοελληνικό είδος γκουρού. Παρουσιάζουν, οι ‘επώνυμοί’ μας, τους εκλεκτούς τους ως φυσιογνωμίες που με την απλότητά τους χαρίζουν διδάγματα – και όποιος δεν συνταράσσεται από τα βαθυστόχαστα μηνύματα του κάθε Κοεμτζή έχει ο ίδιος ελλειμματικές προσλαμβάνουσες –, βαφτίζουν ‘πολιτικές’ πράξεις εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, καταδικάζουν την άτιμη την κοινωνία και όχι τους θερμόαιμους μαχαιροβγάλτες για τους νεκρούς που αφήνουν πίσω τους. Γι’ αυτούς τους ‘επώνυμους’ που έχουν μετατρέψει τη χώρα αυτή σε προσωπικό τους καμβά, πάνω στον οποίο μεγαλουργούν κάνοντας ό, τι τους κατέβει, κανοναρχώντας, νομιμοποιώντας, αποφασίζοντας και διατάσσοντας, ο Κοεμτζής δεν υπήρξε ποτέ κοινός δολοφόνος. Πήραν τον άνθρωπο αυτόν και τον μετέτρεψαν, για να περάσουν δημιουργικά την ώρα τους ως γνήσιοι άνθρωποι του πνεύματος, σε εκφραστή μιας ιδεολογίας, σε υπερασπιστή μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης, σε πρωταγωνιστή μιας πανανθρώπινης σταυροφορίας ενάντια σε πάσης φύσεως ‘εξουσίες’. Ως ερασιτέχνες αντιεξουσιαστές, ως χομπίστες επαναστάτες της ταβέρνας, ως αρλουμπολογούντες τσιμπουκοφόροι, οι ‘επώνυμοί’ μας αποφάσισαν ότι ο Κοεμτζής θα γινόταν μια μορφή συμβολική. And the rest is history.