Μετά την Ακρόπολη, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Αποκλεισμένο από συμβασιούχους του ΥΠΠΟ βρίσκεται από το πρωί το σημαντικότερο ελληνικό μουσείο. Άνθρωποι δηλαδή που κάπου, κάπως, κάποτε 'τρούπωσαν' και υπέγραψαν συμβάσεις ορισμένου χρόνου στο ΥΠΠΟ προσπαθούν, δια της βίας, να γίνουν μόνιμοι, νομίζοντας ότι οι χώροι εργασίας τους, οι οποίοι τυχαίνει να αποτελούν κεντρικά κομμάτια όχι μόνο της εγχώριας αλλά και της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, τους ανήκουν. Και μπροστά στην πραγματοποίηση του ονείρου τους (του γνωστού
Greek Dream) δεν διστάζουν να παρουσιαστούν και να λειτουργήσουν σαν ιδιοκτήτες των μνημείων, των μουσείων της Ελλάδας. Πολλοί λένε ότι οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν τον τελευταίο τροχό της αμάξης, τον πιο αδύναμο κρίκο μιας σάπιας αλυσίδας ρουσφετοκρατίας, πελατειακών σχέσεων, χαμηλού επιπέδου πολιτικών και απελπισμένων ψηφοφόρων. Διαφωνώ. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και
επιλέγει να γίνει κομμάτι μιας αλυσίδας διαφθοράς. Και από εκεί και πέρα δεν έχει κανένα μα κανένα δικαίωμα να απαιτεί και να εκβιάζει. Υπήρξα και ο ίδιος και άνθρωποι του στενού μου περιβάλλοντος άνεργος για σειρά ετών αλλά ποτέ δεν μπήκα στον 'πειρασμό' να πάρω τηλεφωνάκια, να αφήσω για λίγο ή και για περισσότερο την αξιοπρέπειά μου στην άκρη προκειμένου να 'δέσω τον γάϊδαρό μου', να μπω στον τόσο βολικό ρόλο του τίμιου πλην απελπισμένου νέου. Γι' αυτό και δεν δικαιολογώ κάποιον ο οποίος όχι μόνο το έκανε, αλλά το χρησιμοποιεί και ως εφαλτήριο για αξιώσεις, διεκδικήσεις, άσκηση βίας. Ζούμε σε μια χώρα που υπέφερε και εξακολουθεί να υποφέρει από διεφθαρμένους πολιτικούς και απελπισμένους, σε βαθμό διαφθοράς, πολίτες. Μια χώρα χωρίς παραγωγικές δομές που στηρίζεται για την επιβίωσή της στο λιανεμπόριο που αργοπεθαίνει, στις υπηρεσίες που πουλάμε μέχρι τελικής πτώσεως ο ένας στον άλλο και στο πανταχού παρόν και πολυπρόσωπο κράτος. Ένα αμφιταλαντευόμενο κράτος, που με το ένα χέρι προσφέρει βοήθεια στους 'απελπισμένους' και με το άλλο παίρνει πίσω ό, τι έδωσε όταν αναγκάζεται να τηρήσει και τους νόμους. Οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ δεν είναι παρά άνθρωποι που, όπως πολλοί άλλοι, πάνω στην απελπισία τους δέχτηκαν να παίξουν ένα παιχνίδι που εξαρχής ήξεραν πολύ καλά ότι ήταν βρώμικο. Ας υποστούν τώρα τις συνέπειες.
8 σχόλια:
Γιατί να υποστούν τις συνέπειες? Στη Γερμανία είμαστε? :-)
Σοβαρά τώρα, νομίζω πως πλέον θερίζουμε ότι σπέρναμε 30 χρόνια τώρα. Μία ολόκληρη γενιά (η δικιά μας) μεγάλωσε μαθαίνοντας ότι δεν υπάρχουν συνέπειες, ό,τι κι αν κάνεις. Μία άλλη γενιά (οι γονείς μας), μάθανε να βολεύονται, και τους κάνει εντύπωση όταν ακούνε πως μπορεί και να σε απολύσουνε από τον ιδιωτικό τομέα ή όταν μαθαίνουνε πως δε σου δίνουνε "επίδομα πλυσίματος των χεριών", όπως διάβασα αυτές τις μέρες για τον ΗΣΑΠ.
Τώρα φαίνεται πως κάτι πάει να αλλάξει. Όχι επειδή το θέλουμε εμείς, αλλά επειδή (για μένα, ευτυχώς!) πάνε να μας το επιβάλουνε. Θα πάρει χρόνο για να δούμε αποτελέσματα. Ίσως άλλα 30 χρόνια...
Οδυσσέα αν περιμέναμε να το θέλουμε για να αλλάξει το οτιδήποτε στην Ελλάδα νομίζω θα περιμέναμε πολύ...
Μια και αναφέρθηκες στον ΗΣΑΠ θυμήθηκα πριν λίγα χρόνια που σε έναν ξενώνα στα Ζαγοροχώρια είχαμε με τη γυναίκα μου γνωρίσει έναν κατά τα άλλα συμπαθέστατο τύπο που ήταν κι αυτός εκεί με την οικογένειά του. Οδηγούσε ένα Cherokee και μας έλεγε και για ένα ιστιοπλοϊκό που είχε. Γενικότερα ο άνθρωπος φαινόταν να τα περνάει πολύ άνετα. Όλα ωραία και καλά λοιπόν, μέχρι που κάποια στιγμή πάνω στην κουβέντα μας είπε ότι εργαζόταν στον ΗΣΑΠ. Μας είχε τότε κάπως εκπλήξει αυτό αλλά όχι πλέον... ;-)
Αλλο η απαίτηση για μονιμοποίηση-αν και δεν είναι απράλογη για κάποιον που είναι εργασιακά όμηρος επί 10ετία σε σταθερή θέση-κι αλλο το να μην πληρώνει το Δημόσιο παρασχεθείσες υπηρεσίες και εργασία.
Εννοείται οτι αυτό δεν νομιμοποιεί τον αποκλεισμό της Ακρόπολης ή του Εθνικού Αρχ/κού,αλλά μάλλον δικαιούται να ομιλεί μόνο όποιος βρίσκεται στην μοίρα των από μήνες απλήρωτων...
squarelogic με το ίδιο σκεπτικό δικαιούται να ομιλεί για τους αποκλεισμούς των εθνικών οδών από αγρότες μόνο όποιος έχει υπάρξει αγρότης, για τις απεργίες των οδηγών φορτηγών μόνο όποιος έχει φορτηγό, κοκ. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπήκαν με τις νόμιμες διαδικασίες, μέσω ΑΣΕΠ, στο ΥΠΠΟ (όπως κάνουν τα 'κορόιδα' που δίνουν και ξαναδίνουν στους διαγωνισμούς), αλλά από λογιών παραθυράκια. Και τώρα που το βρώμικο παιχνίδι στο οποίο οικειοθελώς συμμετείχαν φαίνεται να τελείωσε, βγαίνουν ως... αδικημένοι. Επειδή ποτέ στη ζωή μου όσο απελπισμένος κι αν υπήρξα (και υπήρξα) δεν έψαξα για 'μέσα', δεν κοίταξα να παρακάμψω τις νόμιμες οδούς για να βολευτώ, δεν χρησιμοποίησα ως πρόσχημα και όχημα την απελπισία για να ξεχάσω τα πιστεύω μου και την αξιοπρέπειά μου, δεν τους λυπάμαι καθόλου. Και νομίζω ότι δικαιούμαι μια χαρά να ομιλώ. Και επιπλέον, προερχόμενος από τον ιδιωτικό τομέα, όπου είσαι (στην Ελλάδα) στο έλεος κυριολεκτικά του κάθε εργοδότη και των κεφιών του, θα τους έλεγα να αφήσουν τους αποκλεισμούς και να κοπιάσουν να πάρουν μια γεύση...
φίλε Γεράσιμε γειά
συμφωνώ απόλυτα με την άποψη σου, γιατί πρέπει επιτέλους να μπεί ένα τέλος. Αυτό, που με ενοχλεί ιδιαίτερα σε αυτές τις ιστορίες διεκδικήσεων απο δημοσίους υπαλλήλους ή επίδοξους δημοσίους υπαλλήλους είναι ότι δεν καταλαβαίνουν την προνομιακή μεταχείριση τους απο την πολιτεία. Αυτοί οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ, είχαν το προνόμιο να δουλέψουν με σύμβαση στο δημόσιο, εκτός ΑΣΕΠ (και όλοι ξέρουμε πώς τα κατάφεραν)και τώρα μιλάνε για ανεργία, ενώ χιλιάδες άλλα παιδάκια δεν είχαν ούτε αυτό το προνόμιο και όταν απολύονται απο την μικρομεσαία επιχείρηση που δούλευαν με τα μισά λεφτά, κανείς δεν συγκινείται. Οταν δε, ακούω αυτό περί πάγιων και διαρκών αναγκών στο δημόσιο με πιάνουν τα γέλια. Σε ένα δημόσιο με υπερπλεονάζοντες υπαλλήλους που όλοι έχουν φόρτο εργασίας και υπάρχει πάντα έλλειψη προσωπικού.
Απλά πιστεύω ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι πλέον αυτού του τύπου οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις έχουν χάσει την αποτελεσματικότητα που είχαν στο παρελθόν για τον απλό λόγο ότι ο κορβανάς έχει στερέψει.
Γεράσιμε μου, κατ’ αρχάς θέλω να σου πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για τη χθεσινή γιορτή σου. Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την οικογένεια σου.
Και τώρα στο θέμα μας. Κι εγώ, όπως όπως κι εσύ, μόλις άκουσα ότι κλείνουν την Ακρόπολη οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού, στράβωσα λίγο, δεν μου πολυάρεσε. Μετά όμως κάθισα και το σκέφτηκα, άκουσα και μερικούς απ’ αυτούς να μιλάνε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή (οι περισσότεροι δουλεύουν πολλά χρόνια στο Υπουργείο Πολιτισμού μέχρι και δέκα) και εν τέλει έδειξα κατανόηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ θα έκλεινα την Ακρόπολη, αλλά απλώς ότι κατανοώ τις θέσεις τους και τις κινητοποιήσεις τους που εν πολλοίς οφείλονται στην σχεδόν απελπιστική τους κατάσταση. Εξάλλου δεν απαγορεύουν πια την είσοδο στους τουρίστες, απλώς είναι εκεί, ενημερώνουν και τους αφήνουν να περάσουν χωρίς καταβολή εισιτηρίου. Όσον αφορά τώρα αυτό που αναφέρεις, ότι δηλ. εν γνώσει τους μετείχαν σε μια παράτυπη διαδικασία, έχω να προσθέσω τα εξής: Ναι, αυτό είναι αλήθεια, αλλά η κίνηση των παράτυπων διαδικασιών δεν οφείλεται σε δική τους υπαιτιότητα, αλλά των πολιτικών. Οι νόμιμες διαδικασίες έχουν μείνει η εξαίρεση στην πρόσληψη υπαλλήλων του Δημοσίου. Δυστυχώς σε ελάχιστες θέσεις πια χρησιμοποιείτο ο ΑΣΕΠ. Τι θα έκανε λοιπόν ένας άνεργος και ιδιαίτερα ένας αρχαιολόγος που η πιο πιθανή εργοδότηση του είναι το Δημόσιο? Θα καθόταν να περιμένει χρόνια και χρόνια, μήπως και προκηρυχθεί κάποια θέση μέσω ΑΣΕΠ ή θα προσπαθούσε να καταλάβει κάποια θέση συμβασιούχου, για να βρει επιτέλους μια θέση εργασίας? Νομίζω η απάντηση είναι εύλογη.
vassper νομίζω συμφωνούμε απόλυτα.
αθεόφοβε μάλλον κάπως έτσι έχουν τα πράγματα...
Mερόπη αν ΟΛΟΙ αυτοί που έβλεπα στην Ακρόπολη ήταν χρονίως άνεργοι αρχαιολόγοι που δεν είχαν καμία άλλη εργασιακή ευκαιρία στη ζωή τους (υποθέτοντας και ότι δεν έγινε κανένας διαγωνισμός ΑΣΕΠ την τελευταία δεκαετία στο ΥΠΠΟ), δέχομαι ότι έσφαλα. Αλλά κάτι μου λέει ότι ΜΠΟΡΕΙ και να μην έχουν ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου