Ένας μικρός Τιτανικός...

Πάει καιρός τώρα που σταμάτησα να σκέφτομαι φωναχτά στο blog. Ίσως γιατί διαπίστωσα ότι όσο και να τις φωνάξω, οι σκέψεις μου, όπως και οι σκέψεις κάθε πτωχού πλην τίμιου blogger, παραμένουν στην καλύτερη περίπτωση μια σταγονίτσα σε έναν ωκεανό δακρύων, ιδρώτα και σάλιου, που ξοδεύεται όλο και πιο άσκοπα σε τηλεπαράθυρα, παρεοκουβέντες, ανταλλαγές απόψεων κάθε είδους γύρω από την περίφημη κρίση. Σήμερα λέει κατεβαίνουν σε διαμαρτυρία στο κέντρο της Αθήνας ιδιοκτήτες κεντρικών μπαρ εναντίον των αντικαπνιστικών μέτρων. Ανέκαθεν το τσιγάρο μου έμοιαζε με σήμα κατατεθέν μιας υποκουλτούρας γκρίνιας, μιζέριας, κακομοιρισμού, που νομίζω μας χαρακτηρίζει ως λαό. Και όλοι μα όλοι κάνουν ό, τι μπορούν για να μην αλλάξει. Όπως κάθε τι στραβό στον μουντζωμένο αυτό τόπο. Αυτό σκέφτομαι όταν πέφτω σε κουβέντες μεταξύ οδηγών τρόλεϊ και επιβατών ή άλλες τέτοιες, καθημερινές ευκαιρίες να κρυφακούσω τη φωνή του νεοέλληνα. Σε κάτι τέτοιες συζητήσεις ακούω για το πώς η παρούσα κυβέρνηση εκτελεί ένα σχέδιο καταστροφής της χώρας ή υποδούλωσής της σε κάποια αόρατα αλλά φοβερά συμφέροντα, έχοντας ως κύριο στόχο και θύμα της τον νεοέλληνα σε κάθε του μορφή – τον φορτηγατζή, τον δημόσιο υπάλληλο, τον ιδιοκτήτη μπαρ. Και πάντα, εννοείται, σε συμπαιγνία με τους έχοντες και κατέχοντες, σε βάρος των φτωχών και καταφρονεμένων. Ως ταπεινός αλλά και υπερήφανος – διότι θεωρώ άκρως τιμητικό το να ΜΗΝ έχεις κάνει λεφτά σε αυτή τη χώρα – εκπρόσωπος των τελευταίων, έχω να πω ότι ουδεμία συμπαιγνία βλέπω, κανένα σκοτεινό σχέδιο αποδιάλυσης της Ελλάδας. Αυτό που βλέπω είναι μια χώρα η οικονομία της οποίας στηρίζεται δυσανάλογα στο λιανεμπόριο και τις υπηρεσίες, η οποία επιτέλους πληρώνει το τίμημα για το ότι οι κάτοικοί της αρνούνταν πεισματικά να το δουν αυτό. Και επέμεναν να (θέλουν να) ζουν όπως οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Ιταλοί ή όποιοι άλλοι, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά. Βλέπω μια χώρα της οποίας οι καλύτεροι φεύγουν, εγκαταλείποντας ένα πλοίο στο οποίο, παρότι βυθίζεται, η ορχήστρα στο σαλόνι εξακολουθεί να παίζει υστερικά, με τους ξεχασμένους επιβάτες της πρώτης θέσης να χορεύουν ασταμάτητα και τους υπόλοιπους να περιμένουν τη σειρά τους για την πίστα. Το πλήρωμα εξακολουθεί να μην μπορεί καν να δει σε τι είδους παγόβουνο έχουν βρει και το χειρότερο; Οι σωσίβιες λέμβοι δεν φτάνουν για όλους…