Τελευταία μετακινούμαι αρκετά με το τραμ και το μετρό. Δυο νέα μέσα τα οποία διατηρούνται καινούργια και καθαρά, τόσο στους συρμούς όσο και στις στάσεις τους. Η συμπεριφορά των υπαλλήλων τους, υποδειγματική. Όποτε χρειάστηκε να ρωτήσω κάτι αποδείχτηκαν εξυπηρετικότατοι. Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι, σε γεμίζουν ικανοποίηση με την αξιοπρέπεια, τον επαγγελματισμό, την ευγένειά τους. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο, όταν μετακινείσαι με τα διάφορα νέα μεταφορικά μέσα, που θυμίζει παλιότερες εποχές. Εποχές, από εκείνες που ο κοσμάκης στριμωχνόταν κάθιδρος να μπει στα λεωφορεία, σπρώχνοντας και φωνάζοντας ταυτόχρονα σε όλους τους υπόλοιπους να μη... σπρώχνουν. Αυτό λοιπόν που μου έχει κάνει δυσάρεστη εντύπωση; Ότι κάθε μα κάθε φορά που θα περιμένω να επιβιβαστώ ή να αποβιβαστώ θα υπάρξουν διάφοροι βιαστικοί που θα σπεύσουν, με το που θα ανοίξουν οι πόρτες, να μπουν χωρίς να περιμένουν να κατέβουν όσοι βρίσκονται εντός του βαγονιού, παραμερίζοντας όσους άλλους περιμένουν να επιβιβαστούν. Μοιάζουν σα να φοβούνται μήπως ξαφνικά βγάλει φτερά και… απογειωθεί το βαγόνι του τραμ ή του μετρό που περίμεναν και μείνουν απ’ έξω. Νέα μεταφορικά μέσα, με άλλα λόγια, αλλά παλιές νοοτροπίες. Πολλές φορές όταν περιμένω να επιβιβαστώ βλέπω ότι είμαι ο μόνος που αφήνει να κατέβει και ο τελευταίος από όσους αποβιβάζονται πριν επιβιβαστώ ο ίδιος. Και παρότι μπορεί κάποιος από τους βιαστικούς να έφτασε μόλις στη στάση κι εγώ να περιμένω εκεί αρκετή ώρα, θα τρέξει να πλασαριστεί μπροστά μου για να μπει πρώτος, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Θλιβερό το βρίσκω όλο αυτό, ιδίως όταν το σκηνικό αποτελούν σύγχρονες, πεντακάθαρες στάσεις τραμ ή μετρό οι οποίες δε φαίνεται στο παραμικρό να επηρεάζουν κάποιους προκειμένου να… εκσυγχρονιστούν, να εξευγενιστούν και οι ίδιοι στις συμπεριφορές τους. Και το πιο λυπηρό; Όταν βλέπω νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να φέρονται λες και όλοι οι άλλοι επιβάτες αποτελούν εμπόδια που πρέπει να παρακάμψουν για να ανέβουν στο βαγόνι τους όσο γίνεται πιο γρήγορα. Ακόμα και όταν, όπως αυτές τις μέρες, τα βαγόνια πηγαινοέρχονται μισοάδεια, όπως μισοάδειες έχουν μείνει και οι αποβάθρες. Αλλά πάντα γεμάτες βιαστικούς...
23 Ιουλ 2009
Nέα μέσα, παλιές συνήθειες
Τελευταία μετακινούμαι αρκετά με το τραμ και το μετρό. Δυο νέα μέσα τα οποία διατηρούνται καινούργια και καθαρά, τόσο στους συρμούς όσο και στις στάσεις τους. Η συμπεριφορά των υπαλλήλων τους, υποδειγματική. Όποτε χρειάστηκε να ρωτήσω κάτι αποδείχτηκαν εξυπηρετικότατοι. Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι, σε γεμίζουν ικανοποίηση με την αξιοπρέπεια, τον επαγγελματισμό, την ευγένειά τους. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο, όταν μετακινείσαι με τα διάφορα νέα μεταφορικά μέσα, που θυμίζει παλιότερες εποχές. Εποχές, από εκείνες που ο κοσμάκης στριμωχνόταν κάθιδρος να μπει στα λεωφορεία, σπρώχνοντας και φωνάζοντας ταυτόχρονα σε όλους τους υπόλοιπους να μη... σπρώχνουν. Αυτό λοιπόν που μου έχει κάνει δυσάρεστη εντύπωση; Ότι κάθε μα κάθε φορά που θα περιμένω να επιβιβαστώ ή να αποβιβαστώ θα υπάρξουν διάφοροι βιαστικοί που θα σπεύσουν, με το που θα ανοίξουν οι πόρτες, να μπουν χωρίς να περιμένουν να κατέβουν όσοι βρίσκονται εντός του βαγονιού, παραμερίζοντας όσους άλλους περιμένουν να επιβιβαστούν. Μοιάζουν σα να φοβούνται μήπως ξαφνικά βγάλει φτερά και… απογειωθεί το βαγόνι του τραμ ή του μετρό που περίμεναν και μείνουν απ’ έξω. Νέα μεταφορικά μέσα, με άλλα λόγια, αλλά παλιές νοοτροπίες. Πολλές φορές όταν περιμένω να επιβιβαστώ βλέπω ότι είμαι ο μόνος που αφήνει να κατέβει και ο τελευταίος από όσους αποβιβάζονται πριν επιβιβαστώ ο ίδιος. Και παρότι μπορεί κάποιος από τους βιαστικούς να έφτασε μόλις στη στάση κι εγώ να περιμένω εκεί αρκετή ώρα, θα τρέξει να πλασαριστεί μπροστά μου για να μπει πρώτος, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Θλιβερό το βρίσκω όλο αυτό, ιδίως όταν το σκηνικό αποτελούν σύγχρονες, πεντακάθαρες στάσεις τραμ ή μετρό οι οποίες δε φαίνεται στο παραμικρό να επηρεάζουν κάποιους προκειμένου να… εκσυγχρονιστούν, να εξευγενιστούν και οι ίδιοι στις συμπεριφορές τους. Και το πιο λυπηρό; Όταν βλέπω νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να φέρονται λες και όλοι οι άλλοι επιβάτες αποτελούν εμπόδια που πρέπει να παρακάμψουν για να ανέβουν στο βαγόνι τους όσο γίνεται πιο γρήγορα. Ακόμα και όταν, όπως αυτές τις μέρες, τα βαγόνια πηγαινοέρχονται μισοάδεια, όπως μισοάδειες έχουν μείνει και οι αποβάθρες. Αλλά πάντα γεμάτες βιαστικούς...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
όπως υπονοεί και μια γνωστή παροιμία,
πολλοί Μανωλιοί παρέμειναν ίδιοι και ας άλλαξαν τα ... "μέσα" τους.
Βασίλη όταν βλέπεις να ανακυκλώνονται και να επιβιώνουν οι ίδιες και οι ίδιες συμπεριφορές παρά το πέρασμα των χρόνων και των δεκαετιών, δεν απορείς πλέον που αυτή η χώρα παραμένει και γενικότερα ανεξέλικτη. Και δεν εννοώ μόνο τις συμπεριφορές στις αποβάθρες του μετρό ή των τραμ. Διαπιστώνω, όσον αφορά στους νέους, ότι από τότε που ήμουν εγώ εικοσάρης (αρχές δεκαετίας '90) δεν έχουν αλλάξει, αν και θα έπρεπε, πολλά πράγματα στα γούστα, στις νοοτροπίες, στις συμπεριφορές, στις συνήθειες των εικοσάρηδων. Σε Μύκονο και Σαντορίνη εξακολουθούν να στριμώχνονται με τις εκδρομές των φοιτητικών παρατάξεων οι φοιτητές, με φραπεδιά, τάβλι, μπάλα σε πλάσμα τηλεοράσεις και ενίοτε 'μπουζούκια' περνάνε τις ελεύθερες ώρες τους, τα ίδια ή και χειρότερα φτωχά ελληνικά βγαίνουν από τα στόματά τους (της πλειοψηφίας).
Πόσο σας καταλαβαίνω. Θλι βε ρό! Εκσυγχρονίζονται τα μέσα αλλά εμείς δεν αλλάζουμε ταυτότητα, έχουμε ακόμα αυτή του Έλληνα κάφρου. Κάθε φορά που μπαίνω στο τρένο του μετρο έχω άγχος μήπως και δεν μ' αφήσουν να βγω όλα αυτά τα ζωα που εισβάλουν και πέφτουν πάνω μου.
(Με το συμπάθιο)
Με εκνευρίζει αφάνταστα - κι όλο είμαι έτοιμος να "τους την πω", αλλά συγκρατούμαι... :-)
Όπως επίσης και με τους λίγους που δεν καταλαβαίνουν οτι πρέπει να στέκονται δεξιά στη σκάλα...
Μάξιμους ακριβώς, νέα μέσα με παλαιάς κοπής επιβάτες.
Προκόπη κι εγώ πολλές φορές έχω βρεθεί στα πρόθυρα του να πω κάτι, αλλά τελικά μένω να τους κοιτάζω απορημένος.
προσωπικά λίγες φορές συγκρατούμαι και αυτές όταν βλέπω ηλικιωμένους που δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ..
αλλά στους νέους δεν χαρίζομαι! "οφείλετε να περιμένετε, είναι θέμα πολιτισμού": το έχω πει τόσες φορές που έχω χάσει το μέτρημα πια...
και κάτι άλλο που παρατήρησα(ξανά) με αφορμή ένα ταξίδι στη Ρώμη: έχουμε ξεχάσει να λέμε τα "βασικά", καλημέρα, ευχαριστώ, παρακαλώ,καλό βράδυ...
Με το παραμικρό ο κόσμος έλεγε "grazie".Mια τόση δα λεξούλα που μπορεί να κάνει τον άλλον να γλυκάνει..Ακόμα και στις boutique τις επώνυμες οι υπάλληλλοι ήταν γλυκομίλητοι και προθυμοι να σε εξυπηρετήσουν, σε αντίθεση με κάτι μαγαζάκια,εδώ στη Θεσσαλονίκη, που νιώθεις ότι σου κάνουν χάρη που σου επιτρέπουν να μπεις στο μαγαζί τους. κάτι χάσαμε από την ανθρωπιά μας..
Έλλη καλό είναι να τα λέμε όλα αυτά κάπου κάπου, για να μην πέφτουμε από τα σύννεφα με τους διάφορους διεφθαρμένους πολιτικούς και τα μεγαλοσκάνδαλα ή μικροσκάνδαλα που τόσο συχνά βλέπουμε στις τηλεοράσεις. Μια βόλτα με το μετρό ή το τραμ αρκεί για να μας δείξει ποιοι τους ψηφίζουν και εν τέλει όχι μόνο ποιους αλλά και τι αντιπροσωπεύουν αυτοί οι άνθρωποι (οι εκλεγμένοι μας άρχοντες).
Γεράσιμε, το Μετρό και το Τραμ (και η Αττική οδός) δείχνουν ότι για να φτιάξεις κάτι σ' αυτή τη χώρα πρέπει να το φτιάξεις από το μηδέν, αλλοιώς είναι καταδικασμένο από τις μαφίες που υπάρχουν παντού στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Στα ενοχλητικά περιστατικά που περιγράφεις να προσθέσω και αυτούς που τρέχουν να μπούν από τις μισόκλειστες πόρτες λες και ο επόμενος συρμός θα έρθει μετά από μέρες.
Για τις σκάλες η άποψή μου είναι ότι όλοι θα έπρεπε να στέκονται δεξιά όπως στις περισσότερες Ευρωπαικές χώρες, οχι όμως για να περνούν οι επίσης ανάγωγοι βιαστικοί αλλά για να υπάρχει χώρος σε περίπτωση που θα συμβεί κάποιο πρόβλημα. Εδώ η πλειοψηφία είναι οι βιαστικοί κι αν κάποιος από αυτούς παραπατήσει οι υπόλοιποι θα ποδοπατηθούν.
Aπόγονε περιγράφεις πολύ ωραία νομίζω στο μπλογκ σου πώς συμπεριφέρονται αυτοί οι άνθρωποι και εκτός Αθηνών, στις διάφορες εξοχικές τοποθεσίες που τσιμεντοποίησαν για να περνάνε εκεί τις διακοπές τους...
Δημοσίευση σχολίου