Μια Παγκόσμια Ημέρα σε αναζήτηση νοήματος

Σήμερα, 3 Δεκεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Στο δημοσίευμα που θα οδηγηθείτε, πατώντας στον παραπάνω σύνδεσμο, θα δείτε και την Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων (ΕΛΕΠΑΠ) όπου κάποτε παραλίγο να εργαστώ (είχα περάσει από μια συνέντευξη, αλλά δεν είχε συνέχεια) καθώς με ενδιέφεραν αυτού του είδους ‘περιθωριακές’ εργασίες. Τι εννοώ με το ‘περιθωριακές’; Εννοώ ότι αφορούν άτομα του κοινωνικού περιθωρίου. Δηλαδή ΑΜΕΑ. Γιατί του κοινωνικού περιθωρίου; Εδώ θα σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Όταν για κάποια χρόνια στο παρελθόν έμενα και σπούδαζα στην Αγγλία, ζούσα σε μια πολύ μικρή, επαρχιακή κωμόπολη. Τόσο μικρή, που όλη κι όλη είχε έναν κεντρικό δρόμο με λογιών καταστήματα όπου κυκλοφορούσε ο κόσμος. Όταν λοιπόν πρωτοβρέθηκα εκεί, ένα πράγμα μου έκανε πριν απ’ όλα εντύπωση: έβλεπα σχεδόν παντού, στο σούπερ μάρκετ, το πάρκο της, τους δρόμους, τα φαρδιά πεζοδρόμια, ανθρώπους σε καροτσάκια, αμαξίδια. Τόσους πολλούς – συγκριτικά με ό, τι είχαν συνηθίσει τα μάτια μου – που αρχικά αδυνατούσα να καταλάβω τι γινόταν. ‘Μα καλά’, είχα σκεφτεί, ‘πώς βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι με αναπηρία σε αυτή την πόλη;’ Και απορούσα. Μέχρι που άρχισα να προσέχω καλύτερα. Και είδα ότι παντού υπήρχαν ράμπες πρόσβασης για καροτσάκια ή αμαξίδια (και όταν λέμε παντού εννοούμε παντού), όπως και σχετικές πινακίδες που διευκόλυναν την κυκλοφορία ή τη στάθμευση (αν επρόκειτο για αυτοκίνητα) για αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό που άρχισα τότε, σιγά-σιγά, να αντιλαμβάνομαι ήταν ότι δεν ήταν ασυνήθιστα πολλοί αυτοί οι άνθρωποι στη συγκεκριμένη πόλη. Απλώς, μπορούσαν να κυκλοφορήσουν. Να κάνουν τα ψώνια τους ή τις δουλειές τους, να πάνε τη βόλτα τους. Κάτι που δεν ίσχυε και εξακολουθεί να μην ισχύει στην χώρα απ’ την οποία προερχόμουν, την Ελλάδα. Το διαπίστωσα και ο ίδιος κυκλοφορώντας – πιο σωστά: φιλοδοξώντας να κυκλοφορήσω – τα τελευταία χρόνια με καροτσάκι, όχι αναπηρικό αλλά παιδικό, σε στενά, σπασμένα πεζοδρόμια, κλειστές από αυτοκίνητα διαβάσεις πεζών, να ψωνίσω σε καταστήματα χωρίς ειδικές ράμπες, να παρκάρω σε σούπερ μάρκετ όπου ο κάθε περαστικός παρκάρει στις θέσεις για ανάπηρους (όχι, αγαπητέ, η βλακεία δεν είναι αναπηρία) ή για οικογένειες με καρότσια για να βρίσκεται ακριβώς έξω από την είσοδο και να μη χρειάζεται να περπατήσει. Αν κάποια στιγμή επιτραπεί σε αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν, να κυκλοφορήσουν, να βγουν από το περιθώριο, από την κοινωνική αφάνεια, θα έχει και νόημα μια τέτοια μέρα. Μέχρι τότε, δεν ξέρω.