Ανασύνταξη

Οι γραμμές αυτές φεύγουν από το πληκτρολόγιο στην οθόνη υπό τους ήχους φλάουτων και (ίσως) κλαρινέτων από το Γ' Πρόγραμμα. Αυτές τις μέρες, όλη σχεδόν την εβδομάδα, την πέρασα χτυπημένος από μια ίωση που καθώς είχα χρόνια να αρρωστήσω, μου έδωσε και κατάλαβα. Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ή μάλλον καλών, πολλών καλών. Με τον πυρετό, δεν άντεχα ανοιχτή τηλεόραση κοντά μου, έτσι έχει μείνει μέρες κλειστή. Και όχι μόνο δε μου έλειψε, αλλά εν τη απουσία της, είδα η ζωή μου να αποκτά μια άλλη ποιότητα. Μια άλλη χροιά. Σαν να άλλαξε η ροή, η υφή του χρόνου που κυλάει. Ίσως επειδή γινόταν κι αυτή - η τηλεόραση - όλο και χειρότερη. Όσο αυτή η Κρίση γινόταν πιο βαθιά, τόσο η ιδιωτική ιδίως τηλεόραση γινόταν πιο ρηχή. Με αποτέλεσμα να μην ξέρει κανείς από που να ξεφύγει, το σκοτάδι της χρεοκοπημένης έξω πραγματικότητας ή το τηλεοπτικό απόλυτο σκοτάδι, όπως λεγόταν κι ένα τηλεπαιχνίδι που έβαζε ανθρώπους να εξευτελίζονται για να γελάμε οι υπόλοιποι και να πάρει ένας απ’ αυτούς κάποιο παραδάκι.

Με κλειστή λοιπόν την τηλεόραση και σχετικά κλειστό το κομπιούτερ - καθότι δεν είμαι μόνος σπίτι - κάπως ηρέμησαν οι σκέψεις μου, ξεπέρασα την μόνιμη, ενσωματωμένη ταραχή του τηλεθεατή που αποχωρίστηκε το αγαπημένο του ναρκωτικό. Και ανασυντάσσομαι. Χθες, καθώς έβγαζα ό, τι μελωδίες μπορείς να φανταστείς από το παιδικό πιανάκι της κόρης μου, εντυπωσιάζοντας τη γυναίκα μου (έχω αυτό που λένε 'μουσικό αυτί', παρότι ποτέ δεν κατάλαβα τι νόημα έχει αυτή η φράση, μικρός νόμιζα ότι παίζει το αυτί μας κάποια δική του μουσική που το ξεχωρίζει από άλλα αυτιά), σκέφτηκα να πάω να αγοράσω ένα αρμόνιο και να αρχίσω με τις παλιές μου παρτιτούρες (μου άρεσε και έπαιζα αρκετά παλιά) αλλά και καινούργιες, να παίζω στην οικογένεια μελωδίες. Νομίζω δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο απ' το να μεγαλώνουν παιδιά σε ένα σπίτι με μουσική, κόντρα στην έξω 'κακοκαιρία'. Και αυτό σκέφτομαι να κάνω. Όταν ξεσκουριάσω, ίσως ανεβάσω και κάποια μου μελωδία στο blog, θα δούμε.

Μια άλλη αλλαγή που θα 'θελα να δω θα ήταν να μπούμε ο ένας λίγο περισσότερο στη ζωή του άλλου, με τους γείτονες. Είμαστε μια γειτονιά νέων ως επί το πλείστον ανθρώπων με πολύ μικρά παιδιά στην ίδια ηλικία κι όμως, δε βλεπόμαστε, δεν πολυμιλιόμαστε, δεν επικοινωνούμε. Και το κυριότερο; Δεν ξέρω γιατί. Ζούμε την Κρίση αυτή ταμπουρωμένοι στα διαμερίσματά μας πίσω από τις κουρτίνες, οχυρωμένοι στα αυτοκίνητα μας πίσω από τα τζάμια τους. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός στον ίδιο όροφο της πολυκατοικίας ζούσαν άλλες δυο οικογένειες. Παρότι δεν ήταν άνθρωποι με τους οποίους οι γονείς μου θα έκαναν παρέα, περνούσαμε, τα παιδιά, αρκετές ώρες στα σπίτια του ενός ή του άλλου, υπήρχε μια 'πολιτική' ανοιχτών πορτών και αλληλοεξυπηρέτησης. Οι ώρες αυτές με τη συντροφιά γειτόνων που παρότι διαφορετικού στυλ ο καθένας ήταν πάντα έτοιμοι και πρόθυμοι να φιλοξενήσουν τα παιδάκια του διπλανού που κάτι του έτυχε ή να τους μαγειρέψουν έγιναν ζεστές αναμνήσεις, μιας εποχής χωρίς αχρείαστα τείχη μεταξύ των ανθρώπων. Σήμερα που χρειαζόμαστε, στη γειτονιά, όσο ποτέ ο ένας τον άλλο, δε λέμε μια καλημέρα, αλλά με αμηχανία στρέφουμε το κεφάλι στη θέα των γειτόνων, χωρίς να ξέρουμε γιατί. Δεν ξέρουμε τι μας χωρίζει, αλλά κάνουμε σαν να μας χωρίζουν πολλά. Ξέρουμε ότι πολλά μας ενώνουν, αλλά δεν θέλουμε να τα βλέπουμε. Και, με το μικρό μου το μυαλό, δεν καταλαβαίνω γιατί.