Νύχτωσε νύχτα

Όπως έλεγα σε μια προηγούμενη ανάρτηση, σκεφτόμουν τις μέρες αυτές της Κρίσης να τις περάσω μουσικά περισσότερο παρά μπροστά στην τηλεόραση ή οποιοδήποτε άλλο μέσο αποβλάκωσης (και πλέον τρομοκράτησης). Αγόρασα λοιπόν ένα αρμόνιο, που έπαιζα και παλιότερα, βρήκα και κάτι ξεχασμένες, μισοδιαλυμένες παρτιτούρες, κι αυτές από τα παλιά. Και ιδού ένα πρώτο αποτέλεσμα (ανεβάζω το βιντεάκι που με τράβηξα μέσω ΥouΤube, καθότι αν περίμενα από τον Βlogger να το ανεβάσει, πραγματικά θα... νύχτωνε η νύχτα). Παρακαλώ για την επιείκειά σας, καθώς είχα πολλά πολλά χρόνια να παίξω (από τότε που το άφησα μεσολάβησαν σπουδές, δουλειές, χίλια δυο πράγματα) και δεν έχει ούτε μια βδομάδα που προσπαθώ, πάνω στο καινούργιο αρμόνιο, να 'ξεσκουριάσω' (και έχω πολύ δρόμο ακόμα). Επέλεξα αυτό το κομμάτι, των αδερφών Κατσιμίχα, γιατί μας έρχεται από κάποιες πιο ευαίσθητες εποχές, που ακόμα γράφονταν τέτοιες μελωδίες: μελωδίες που η ψυχή τις έχει τόσο ανάγκη αυτές τις δύσκολες, τις πεζές, τις μίζερες μέρες που ζούμε. Η μουσική έχει γίνει, σ' αυτές τις συνθήκες, μια διέξοδος, προσωπική, για μένα. Θα έλεγα να βρούμε ο καθένας μια δική του πριν να 'ναι πολύ αργά, πριν μας πάρουν εντελώς από κάτω τα σενάρια, οι προβλέψεις, οι καταστροφολογίες. Καλή ακρόαση. Και καλές διεξόδους, εύχομαι.