Μια ανεξήγητη επέτειος

Με διαδηλώσεις και πορείες σε πολλές πόλεις της χώρας, μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί τιμούν τη συμπλήρωση τριών χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στην Αθήνα, μαθητές και φοιτητές θα συγκεντρωθούν το μεσημέρι στα Προπύλαια, ενώ στις 6 το απόγευμα προγραμματίζεται συγκέντρωση αντεξουσιαστών.

Στην περυσινή επέτειο, οι μαθητές σε διάφορα σχολεία της χώρας απέκλεισαν συμβολικά δρόμους στις γειτονιές τους, ενώ ακολούθησαν πορείες.

Επί ποδός βρίσκονται 5.000 αστυνομικοί για την αποφυγή επεισοδίων.

Λόγω των διαδηλώσεων, στις 17:00 θα κλείσει ο σταθμός του μετρό στο Πανεπιστήμιο και στις 18:00 ο σταθμός στο Σύνταγμα.

Τα παραπάνω από τις σημερινές εφημερίδες. Για μια επέτειο που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω πώς και γιατί προέκυψε. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένα παιδί όπως πολλά άλλα της ηλικίας του, που του άρεσε να κάνει βόλτες στην Αθήνα. Κάποια στιγμή βρέθηκε στο - εντελώς - λάθος μέρος τη λάθος ώρα και, από το όπλο ενός θερμοκέφαλου, βρήκε το θάνατο. Το ότι τα Εξάρχεια - το λάθος μέρος που λέγαμε - έχουν τις τελευταίες δεκαετίες υποβαθμιστεί σε στέκι τοξικομανών, "αντιεξουσιαστών", περιθωριακών κάθε είδους που προκαλούν συχνά πυκνά επεμβάσεις ή επιχειρήσεις "σκούπα" της αστυνομίας, το ξέρουν κι οι πέτρες. Το ότι ένας δεκαπεντάχρονος βρέθηκε εκεί και είχε την κατάληξη που είχε ήταν πραγματικά κάτι θλιβερό. Κάτι τραγικό για την οικογένειά του.

Αλλά από εκεί και πέρα: ως τι έγινε "ήρωας" ο Αλέξης; Τίνος πράγματος αποτελεί σύμβολο; Μήπως "αντίστασης" σε μια θεωρούμενη ως αδίστακτη αστυνομοκρατία, που στα ματωμένα της χέρια θεωρείται ότι βρίσκουν το θάνατο αθώα παιδιά; Και η οποία - αστυνομία - αποτελεί εφεξής τον "ιδεολογικό" αντίπαλο, τον "απέναντι" κάθε γυμνασιόπαιδου ή λυκειόπαιδου; Το να μεγαλώνουν μαθητές Γυμνασίων ή Λυκείων, μια ολόκληρη γενιά εφήβων ή και επόμενες, με έναν τέτοιον "ήρωα", του οποίου ο θάνατος έχει κατ' αυτόν τον τρόπο συμβολοποιηθεί, αποτελεί νομίζω αναμφισβήτητη ένδειξη μιας κοινωνίας άρρωστης, ανεξέλικτης, "κολλημένης".

Μιλάμε για την κοινωνία την ελληνική, η οποία πασχίζει, παλεύει να βγει από κολλήματα, παθογένειες, ιδεοληψίες της μεταπολίτευσης ή, ακόμα παλιότερα, του Εμφυλίου, να κλείσει ανοιχτές πληγές που την σημάδεψαν, που δεν της επέτρεψαν να εξελιχθεί. Μια κοινωνία που αντί να πάει - επιτέλους! - παρακάτω βλέποντας ότι έχει καταντήσει κατακερματισμένη, ημιδιαλυμένη, δημιουργεί φρέσκα φαντάσματα, καινούργιους διχασμούς, νέας κοπής "καλούς" και "κακούς". Γιατί; Για να έχουν οι μελλοντικές γενιές
τα ολόδικά τους "πατήματα" εύκολης ανυπακοής ή "αντίστασης", κούφιας, ανέξοδης "αμφισβήτησης", σαν αυτή που κανείς βλέπει στην Ελλάδα από συνδικαλιστές ή άλλους αυτόκλητους "φίλους του λαού"; Νομίζω το τελευταίο που χρειάζεται η Ελλάδα είναι περισσότερη "επανάσταση", περισσότερα "επαναστατικά" σύμβολα. Τι χρειάζεται; Να ξαναβρεί την χαμένη της αξιοπρέπεια, οι κάτοικοί της να καταφέρουν να ανακαλύψουν όσα τους συνδέουν, όσα τους εμπνέουν, σαν συμπολίτες και όχι μέλη του ενός ή του άλλου στρατοπέδου. Και μια τέτοια επέτειος, ένα νέο Πολυτεχνείο, δεν βοηθά. Μα καθόλου.