Aποστάσεις

Αυτές τις μέρες με επισκέφτηκαν η μητέρα μου κι η αδερφή μου από την Αθήνα, πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Και που, κάποια στιγμή, αποφάσισα να την αφήσω για τη Θεσσαλονίκη. Έχοντας ζήσει και στις δυο πόλεις, έχοντας γυρίσει και στις δυο πόλεις, μου αρέσει καμιά φορά να συγκρίνω. Θα έλεγα, ότι εν συγκρίσει με τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα οι αποστάσεις είναι μεγαλύτερες. Και αυτό κουράζει. Να διευκρινίσω, δεν εννοώ τις αποστάσεις που χρειάζεται να διανύσει κανείς για να βρεθεί από ένα σημείο της πόλης σε κάποιο άλλο. Γι' αυτές μπορεί να βοηθάει και το μετρό. Μιλάω για τις αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αποστάσεις, που δεν μπορεί κανένα μετρό, κινούμενο υπογείως, να εκμηδενίσει. Όταν περπατάς στη Θεσσαλονίκη, νιώθεις τους ανθρώπους πιο κοντά σου. Παρότι η πόλη δεν διαθέτει μετρό. Καμιά φορά υπερβολικά, ενοχλητικά - για ένα παιδί της Αθήνας όπως ο γράφων - κοντά. Αλλά κοντά. Στην πρωτεύουσα, έχω την εντύπωση ότι όσο δεν τηρούν τις αποστάσεις όταν οδηγούν, τα εκατομμύρια ανθρώπων της που σαν ακούραστα μυρμήγκια μπολιάζουν με τις ανάσες τους τα σπλάχνα της, όσο στριμώχνονται με τα αυτοκίνητά τους για να κερδίσουν την τελευταία σπιθαμή ασφάλτου, τόσο τις τηρούν όταν μένουν γυμνοί, απροστάτευτοι από τα λαμαρινένια τους καβούκια: όταν απλώς συνυπάρχουν με τους άλλους, απογυμνωμένους κι αυτούς από προστατευτικά τζάμια, χωρίς ενδιάμεσες λαμαρίνες και αναγκαστικά κινούμενοι με ταχύτητες χαμηλότερες. Τότε, οι αποστάσεις τηρούνται ευλαβικά. Σαν να τηρείται ένας άγραφος κώδικας κυκλοφορίας. Ή, μάλλον, ένας άγραφος κώδικας αδιαφορίας.