Mόλις επέστρεψα από το θέατρο Εγνατία, όπου παρακολούθησα την 'Κατσαρίδα'. Πρόκειται για παράσταση που συζητήθηκε αρκετά, φέτος ανηφόρισε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη κι έτσι είχα την ευκαιρία να τη δω χωρίς να χρειαστεί το ταξίδι στην Αθήνα. Eδώ θα ήθελα να μοιραστώ μοιραστώ μαζί σας και κάποιες τελευταίες πληροφορίες που πήρα από τον blogger mad, που είναι φίλος ενός εκ των δύο πρωταγωνιστών:'Την άλλη Κυριακή είναι η τελευταία παράσταση και τα παιδιά σκοπεύουν να κάνουν κάτι πολύ πρωτοποριακό και διασκεδαστικό. Αν έχεις κάποιον που δεν την έχει δει πες του να κλείσει στην τελευταία αυτή παράσταση.' Αυτό για όσους από εσάς θα θέλατε να δείτε την παράσταση και είστε στη Θεσσαλονίκη.Τα παιδιά που πρωταγωνιστούν, ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Γιώργος Παπαγεωργίου πραγματικά "απογειώνουν" το έργο αυτό του Βασίλη Μαυρογεωργίου (που σκηνοθετεί επίσης). Το υποστηρίζουν με μπρίο και δυναμισμό, παίζοντας με την ψυχή τους. Αποδεικνύουν, αποκαλύπτουν θα έλεγα πόσο μπορεί να αναδείξει ένα αφήγημα η κεφάτη μεταφορά του από τον ηθοποιό στη σκηνή. Το κεντρικό νομίζω μήνυμα του παραμυθιού αυτού - μήνυμα απλό αλλά όχι απλοϊκό - με κεντρική ηρωίδα την κατσαριδούλα Ιωάννα που θέλει να φτάσει στο φεγγάρι, είναι ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο αρκεί να το πιστέψουμε και να επιμείνουμε. Επίσης πως ό, τι θέλουμε να πετύχουμε το έχουμε ούτως ή άλλως μέσα μας από τη στιγμή που γεννηθήκαμε: οπότε ας μην αγχωνόμαστε αλλά ας μην το βάζουμε και κάτω. Λέει σε μια συνέντευξη ο Γιώργος Παπαγεωργίου: 'Είχα διαβάσει στον πίνακα του σχολείου μου ένα μότο που είχαν γράψει κάτι παιδιά. Έλεγε: «Βάλε για στόχο το φεγγάρι. Τουλάχιστον αν αποτύχεις θα βρεθείς ανάμεσα στα αστέρια».' Αυτό νομίζω συνοψίζει και το βαθύτερο νόημα της παράστασης, ίσως μάλιστα αποκαλύπτει και κάτι από την αξιοπρόσεκτη βιοθεωρία των νέων αυτών παιδιών.
16 σχόλια:
Καλή εβδομάδα Γεράσιμε ;-)
Θα ήθελα απλά να συμπληρώσω ότι το έργο στηρίχθηκε και χτίστηκε πάνω στη μουσική του Κώστα Γάκη. Μάλιστα, το κομμάτι που δίνει η Ιωάννα στον Τζίτζικα αποτελεί ουσιαστικά τον "πυρήνα" του έργου, από εκεί που ξεκίνησε. Εγώ ξεχώρισα το ρόλο των διαφορετικών προσώπων του έργου στη ζωή της Ιωάννας. Εννοώντας την πληρότητα του κειμένου στο να προσωποποιήσει τις φοβίες μας και τα είδη ανθρώπων που μας περιβάλλουν μπρος στην επίευξη των ονείρων μας. Χαίρομαι που ευχαριστήθηκες την παράσταση όσο κι εγώ.
Και καλή Χρονιά που δεν τά 'παμε
με Υγεία και όνειρα...
mad καλή χρονιά και εβδομάδα. Πράγματι, το 'μωσαϊκό' των διαφορετικών προσώπων-επιρροών που πάνω τους έπεφτε η Ιωάννα ήταν επίσης ξεχωριστό στην παράσταση κι έχει ενδιαφέρον από μόνο του.
Πολύ καλή παράσταση. Η τελευταία φράση που παρέθεσες περικλείει όλα τα νοήματα του κόσμου :) χεχε καλή εβδομάδα Γεράσιμε!
roadartist καλή σου εβδομάδα. Αν μη τι άλλο αυτή η παράσταση σε αφήνει με μια καλή δόση θετικής ενέργειας.
Πρώτον να πω ότι μου άρεσε πολυ το σχολιο σου στον Αλλου για τους Αλεξις. Και κυριως εκει που λες για την Αλεξις της Δυναστείας. Ευστοχο, ευστοχο.
Για το θεατρικό, δεν εχω διαβάσει κριτικές, θα τοχω υπόψη μου όμως γιατί με ενδιαφέρει αυτό το είδος της παράστασης.
σ ευχαριστω
ριτς
Πολύ ωραίο το μοτο που έγραψαν τα παιδιά. Όταν κανείς βάζει υψηλούς στόχους ακόμα κι αν δεν τους πετύχει θα φθάσει κάπου ψηλά.
Σ΄ ευχαριστούμε Γεράσιμε για την ενημέρωσή σου. Ωραίο το θέατρο αλλά ...αυτό τον καιρό που χρόνος!
ritsmas ευχαριστώ. Για την παράσταση δεν κατάφερα να βρω κριτική. Αφελώς κοίταξα στο Αθηνόραμα ξεχνώντας ότι ανέβηκε από την αρχή στη Θεσσαλονίκη φέτος.
marianaonice κι εμένα μου άρεσε, το βρήκα όμορφο. "Προσγειωμένο" και ταυτόχρονα οραματικό.
θα μυνήσω και τον Κοέλιο και την Κατσαρίδα
υγ μια εκπομπή ζήτησα η γυναίκα και τίποτα δεν γίνεται
υγ το χουμε μέσα μας και αηδίες!
κανατακι την εκπομπή την έχεις (μέσα σου)... απλά έχει πολλές διαφημίσεις ακόμα.;-)
@ Kanataki
Μα τίποτα δε συγκράτησες από την ανάρτηση! Σου λέει: Ευχήσου να βρεθείς από Σεπτέμβρη κεντρική broadcaster στο CNN. Ε... και θα βρεθείς με μεσημεριανό στον ΑΝΤ1!
Αντίστοιχα: ευχήσου να βρεθείς επιτυχημένος αρθρογράφος σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα και παγκοσμίως διάσημος συγγραφέας... και θα βρεθείς με ένα blog.
Ενδιαφέρουσα ακούγεται. Λες να πάμε με τη γυναίκα μου -αυτή είναι πολύ θεατρόφιλη- να τη δούμε;
Πάτε. Αν έχετε και παιδάκια πάρτε τα μαζί.
Bλέπω δεν χάνεις την αισιοδοξία σου!
Στον αντίποδα της παράστασης Κατσαρίδα θα αντιπρότεινα την παράσταση Κατερίνα Ισμαϊλοβα από το Θέατρο του Ν.Κόσμου.Η ηρωίδα υφαίνει ιστό θανάτου μιας παγίδας για την ίδια και οικείους της ως άλλη Λαίδη Μάκβεθ. Όπως η Κατσαρίδα και η Κατερίνα επιθυμεί και καταφέρνει να ικανοποιήσει αυτό που υπάρχει μέσα της, μέσα μας. Πρόκειται για την προαιώνια ερωτική επιθυμία και για την πλήρωσή της η Κατερίνα θα διατρέξει περιπέτειες στις οποίες δεν απαντάται η καθημερινή εμπειρία της ανθρώπινης ψυχής. Πολιτικά ορθές απόψεις και ζαχαρένια ευσεβείς πόθοι είναι terra incognita στην άβυσσο που θα περιπλανηθεί η μικρή Κατερίνα. Και σίγουρα δεν θα βρεθεί ανάμεσα στα αστέρια. Το αξίωμα του Κοέλιο δεν επιβεβαιώνεται στην υπόθεση του έργου. Και τότε είναι που η έκφραση της επιθυμίας αποκτά ενδιαφέρον και η σκηνοθεσία της Φριντζηλα γίνεται κατακλυσμιαία ευρηματική, οι περσόνες του Μαλκότση πιο πραγματικές από τη φυσική του υπόσταση,η ηθοποιία της Κεχαγιόγλου καταιγιστική και μας οδηγούν στη συνάντηση μας με αυτό που παραμονεύει στην άγρια γειτονιά του πόθου που δεν πέρασε ή μάλλον προσπέρασε το κατώφλι του κατηχητικού, των εξευγενισμένων αστικών επιδιώξεων και των κοριτσίστικων ονείρων.
balloοn ευχαριστώ για την ενδιαφέρουσα πρόταση. Εξίσου ενδιαφέρον βρίσκω το ότι και οι δυο παραστάσεις ξεκίνησαν από το ίδιο, αξιόλογο θέατρο του Νέου Κόσμου. (Στο οποίο είχα δει πριν καιρό και τις 'Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας' στην οποία συμμετείχε και ο αρκετά καλός Μαλκότσης.)
Αδικείς όμως νομίζω την 'Κατσαρίδα' στο σχόλιό σου τόσο με τις εκφράσεις που χρησιμοποίσησες όσο και στην αναφορά σου σε πολιτική ορθότητα. Η άποψη ότι αν ξέρουμε τι θέλουμε μπορούμε και να το πετύχουμε δεν θα έλεγα ότι είναι 'πολιτικά ορθή'. Αντιθέτως, τη βρίσκω πολιτικά και κοινωνικά ΑΝορθόδοξη (ΚΑΙ ΟΧΙ 'ορθή') και ριζοσπαστική σε μια χώρα και μια εποχή επικράτησης της αναξιοκρατίας, των 'κουμπάρων' και πολυεπίπεδων ανισοτήτων. Το να υποβαθμίζουμε μια παράσταση και την αξία της δε μας βοηθά να αναδείξουμε μια άλλη τοποθετώντας την στον αντίποδα της απαξιωμένης πρώτης. Αν μια παράσταση αξίζει στέκει από μόνη της χωρίς τέτοιου είδους συγκρίσεις.
Δημοσίευση σχολίου