Τόσο μακριά, τόσο κοντά

Τελευταία ακούγονται διάφορα - προβληματισμοί, προτάσεις, διαπιστώσεις - περί του κύκλου της μεταπολίτευσης που έκλεισε και του τέλους του δικομματισμού. Κυρίως από τα "μικρά" κόμματα αυτό το τέλος του δικομματισμού αναμένεται περίπου ως πανάκεια απέναντι σε όσα δεινά ταλανίζουν το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Ας υποθέσουμε ότι εφαρμόζεται και στην Ελλάδα ένα πολυκομματικό σύστημα εξουσίας ή συμμαχικών κυβερνήσεων και έχουμε, υποθετικά πάντα, μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και δυο ή τριών μικρότερων κομμάτων. Μια ωραία πρωία ο υπουργός δικαιοσύνης, που προέρχεται ας πούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαναγκάζεται σε παραίτηση ύστερα από κατηγορίες για διαφθορά. Μαζί όμως με την παραίτηση αποσύρει και το κόμμα του τη στήριξή του στην κυβέρνηση, αφήνοντάς τη λειψή, παρά το ότι ο πρωθυπουργός έσπευσε να εκφράσει την αλληλεγγύη του στον παραιτηθέντα υπουργό, χαρακτηρίζοντάς τον θύμα οργανωμένου σχεδίου. Αποτέλεσμα; Αναγκάζεται ο πρωθυπουργός να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, την οποία όπως ήταν αναμενόμενο δεν παίρνει κι έτσι οδηγείται και ο ίδιος σε παραίτηση. Το πιθανότερο που ακολουθεί είναι πρόωρες εκλογές, αφού ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η προσφυγή στις κάλπες θα ήταν ο σχηματισμός κυβέρνησης προσωπικοτήτων, και η χώρα μας μπορεί να παράγει βαμβάκι, πορτοκάλια και ελαιόλαδο με τους τόνους αλλά τι να κάνουμε που η παραγωγή σε προσωπικότητες τελευταίως έχει μειωθεί δραματικά. Τις πρόωρες εκλογές λοιπόν φαίνεται να κερδίζει εύκολα ο Γιώργος Καρατζαφέρης, επικεφαλής συμμαχίας κεντροδεξιών κομμάτων, ο οποίος σύμφωνα με την πρόθεση ψήφου στις δημοσκοπήσεις προηγείται με διαφορά 10 με 12 ποσοστιαίες μονάδες.

Αυτά συμβαίνουν αυτές τις μέρες στη γείτονα Ιταλία. Με μόνη διαφορά ότι δεν είναι ο Γιώργος Καρατζαφέρης ο πιθανότερος μελλοντικός πρωθυπουργός αλλά ένας παλιός μας γνώριμος, ο "Καβαλιέρε" Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Και αναρωτιέμαι: μήπως δεν φταίει μόνο ή κυρίως ο δικομματισμός για όσα μας ταλαιπωρούν, για φαινόμενα όπως παραδείγματος χάριν η διαφθορά; Ακόμα κι αν, εν πάση περιπτώσει, αποφασίσαμε ότι θέλουμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας με πολυκομματικές κυβερνήσεις, μήπως τα συμβαίνοντα στην Ιταλία θα έπρεπε τουλάχιστον να μας προβληματίσουν;