Έχουμε το κράτος που μας αξίζει

Την τελευταία φορά - πριν δυο εβδομάδες περίπου - που κατέβηκα με το intercity στην Αθήνα φθάσαμε με 40 λεπτά καθυστέρηση χωρίς ΟΥΤΕ ΜΙΑ σχετική ανακοίνωση και βέβαια ΟΥΤΕ ΜΙΑ συγνώμη από τα μεγάφωνα του τραίνου. Είμασταν με τη γυναίκα μου και μου είπε για ένα γνωστό της Ολλανδό που σε αντίστοιχη περίπτωση στην Ολλανδία επειδή λόγω της καθυστέρησης έχασε ένα σημαντικό ραντεβού, έκανε καταγγελία εναντίον των oλλανδικών σιδηρόδρομων στο συνήγορο του πολίτη και έλαβε μεγάλη αποζημίωση. Από τους εκατοντάδες ταλαιπωρημένους επιβάτες του συγκεκριμένου τρένου, που ήταν γεμάτο, δε νομίζω να έκανε κάποιος ανάλογη καταγγελία. Για να αρχίσει όμως το ελληνικό κράτος να σέβεται, να εμπιστεύεται και να εξυπηρετεί τον πολίτη, πρέπει κι οι Έλληνες να μάθουν να διαμαρτύρονται και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Αν ο πολίτης δεν το απαιτήσει, το ίδιο το κράτος από μόνο του δεν έχει κανένα λόγο να εκσυγχρονιστεί ούτε θα αλλάξει ποτέ. Και δυστυχώς σε σχέση με άλλους Ευρωπαίους οι Έλληνες πολίτες δεν είμαστε και πολύ απαιτητικοί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση με το τρένο οι μόνοι επιβάτες που διαμαρτύρονταν ήταν κάποιοι ηλικιωμένοι όχι για την καθυστέρηση αλλά από την αρχή για το ότι δεν υπήρχε καπνιστήριο στο τρένο.

Πόσοι διαμαρτυρηθήκατε όταν πέσατε θύματα τέτοιων καθυστερήσεων; Πόσοι αντιδράσατε στην περιφρόνηση ή την αδιαφορία με την οποία σας αντιμετώπισε ο όποιος δημόσιος λειτουργός; Πόσοι, ερχόμενοι σε επαφή με την εφορία, τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, το ΙΚΑ, τις ΔΕΚΟ, τα ΚΕΠ, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, διεκδικήσατε το δίκιο σας όταν αισθανθήκατε να υποτιμάται η νοημοσύνη σας ή να ταλαιπωρείστε λόγω έλλειψης συστήματος on-line ή να σας ενοχλεί ο καπνός από το παράνομο πλέον σε χώρους εργασίας τσιγάρο του υπαλλήλου που σας εξυπηρετούσε; Πόσοι έχετε πάει έστω και μια φορά στο συνήγορο του πολίτη να διαμαρτυρηθείτε για κακομεταχείριση; Εγώ που τα γράφω αυτά ομολογώ πως δεν έχω πάει ούτε μια φορά. Μήπως όμως είναι πια καιρός να φτιάξουμε το κράτος που μας αξίζει;