Μην πυροβολείτε το internet

Πιο σημαντική από την απόπειρα αυτοκτονίας Ζαχόπουλου ήταν νομίζω η πρόσφατη απόπειρα αυτοκτονίας - δένοντας και σφίγγοντας γύρω από το λαιμό του πετσέτα - ενός δεκαπεντάχρονου, βάσει οδηγιών που βρήκε στο διαδίκτυο.

Λέω πιο σημαντική για δυο λόγους. Ο πρώτος και προφανέστερος είναι ότι πρόκειται για ένα νέο παιδί που είχε όλη τη ζωή μπροστά του και μακάρι να βγει νικητής από αυτή τη δύσκολη μάχη στην οποία έβαλε τον εαυτό του. (Αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται σε κρίσιμη και σοβαρή κατάσταση στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ.)

Ο δεύτερος και λιγότερος προφανής λόγος είναι ότι τέτοια περιστατικά είναι νερό στο μύλο μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης στην Ελλάδα που δαιμονοποιεί το internet και το θεωρεί "πληγή". Σε αυτά τα πλαίσια δίνεται έμφαση και πέφτει πολύ φως στους κινδύνους που κρύβει το διαδίκτυο ιδίως για τα νέα παιδιά ως ένα νέο, περισσότερο διεισδυτικό και πιο επικίνδυνο ΜΜΕ, από το οποίο πρέπει να βρούμε εξίσου νέους τρόπους προφύλαξης. Σήμερα διαβάζω σε δημοσιεύματα ότι το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος απέτρεψε τρεις ακόμη αυτοκτονίες νέων παιδιών, εντοπίζοντας τα μηνύματά τους στο internet και ενημερώνοντας τις οικογένειές τους. Παρ' όλα αυτά νομίζω ότι είναι λάθος να ρίχνουμε το φταίξιμο και κυρίως την ευθύνη για τέτοιου είδους φαινόμενα στο διαδίκτυο, καλλιεργώντας φοβικές αντιλήψεις στον πληθυσμό.

Για το ότι τα παιδιά αυτά μπαίνουν σε αυτοκτονικά sites και όχι σε sites για την τέχνη ή τις επιστήμες δε φταίει το internet, αλλά πολλοί άλλοι βαθύτεροι παράγοντες. Παράγοντες όπως οι ίδιοι οι γονείς και οι αξίες, η καλλιέργεια και τα μηνύματα που παίρνουν αυτά τα παιδιά από το σχολείο, τον ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό τους περίγυρο αλλά και την τηλεόραση. Όπως ένα παιδί θα βρει στη Βικιπαίδεια ένα επιστημονικό άρθρο που θα του ανοίξει νέους ορίζοντες για τη σκέψη του έτσι κι ένα άλλο θα βρει στο internet τρόπους αυτοκτονίας. Ισχύει δηλαδή και για το internet το γνωστό: ό, τι ψάχνεις βρίσκεις. Αν πρέπει να μας προβληματίσει κάτι σε περιπτώσεις όπως αυτού του παιδιού δεν είναι το internet αλλά οι βαθύτερες ψυχοκοινωνικές αιτίες που οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα.