12 Απρ 2010

Άνεργος ή δυστυχής;

Τα τελευταία έξι χρόνια (από τότε δηλαδή που βλακωδώς γύρισα στην Ελλάδα από το εξωτερικό και τις εκεί σπουδές) έχω αλλάξει έξι δουλειές. Από τις δυο έφυγα, από τις δυο απολύθηκα, στη μια συνέβη κάτι ενδιάμεσο (ο εργοδότης δεν μπορούσε να με πληρώνει) και πλέον βρίσκομαι στην έκτη, από την οποία σκέφτομαι να φύγω διότι - και αυτό μου συμβαίνει για πρώτη φορά σε δουλειά - με κάνει δυστυχισμένο. Έχω αναλάβει καθήκοντα που αναλογούν σε δυο ή τρεις ανθρώπους και απαιτούν καθημερινές υπερωρίες, με αποδοχές που δεν έχουν καμία σχέση με τον όγκο αυτό δουλειάς. Οι συνάδελφοι, αλλοτριωμένοι από τις κακές συνθήκες εργασίας και τις χαμηλές αποδοχές κοιτάνε ο καθένας το τομάρι του, με συνέπεια να μην υπάρχει καν μια ανθρώπινη επικοινωνία μεταξύ μας, πέραν του ‘καλημέρα’ πηγαίνοντας και του ‘καλό απόγευμα’ φεύγοντας. Έχω αρχίσει να κάνω κάποιες επαφές με άλλους υποψήφιους εργοδότες ώστε να προετοιμάσω τη διάδοχη κατάσταση, αλλά ασχέτως αυτού και του αν τελικά θα μπορέσω να εξασφαλίσω ένα δίχτυ ασφαλείας με τη μορφή μιας επόμενης απασχόλησης πριν υποβάλλω την παραίτησή μου, καθημερινά με απασχολεί το εξής δίλημμα: καλύτερα χωρίς δουλειά ή σε μια δουλειά από την κόλαση; Καλύτερα άνεργος ή δυστυχής εργαζόμενος; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δύσκολες, ιδίως όταν εκτός από την αφεντιά μου έχω και μια γυναίκα και ένα παιδί που περιμένουν από εμένα. Αλλά σε αυτή τη ζωή νομίζω ότι πρέπει, όταν το νιώθουμε, να κάνουμε κάποιες υπερβάσεις. Παρά τα όσα άλλα θα έπρεπε, υποτίθεται, να συνυπολογιστούν για να πάρουμε μια απόφαση ‘ψύχραιμα’. Και αυτό διότι ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη εποχή δουλειές βρίσκονται, αλλά η ψυχική μας υγεία, η προσωπική μας ισορροπία αλλά και η ισορροπημένη σχέση με όσους μας νοιάζονται και τους νοιαζόμαστε δύσκολα ξαναβρίσκονται αν κλονιστούν. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω. Και μπορεί να κάνω λάθος. Κάνω όμως;

18 σχόλια:

Kirki είπε...

Οσα έγραψες με άγγιξαν πολύ.Αλλά κυρίως αυτό που ανέφερες για την έλλειψη ψυχικής επαφής με τους συναδέλφους σου.Αυτό κάνει τη δουλειά ακόμη πιο αφόρητη.Εχει χαθεί το νοιάξιμο μεταξύ μας.Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του.Κι ομως,πόσο ψυχοθεραπευτική είναι η αλληλεγγύη,ένα ειλικρινές χαμόγελο,το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον.
Πόσα χάνουμε όταν δεν τα έχουμε.
Δυστυχώς όλο και απομακρυνόμαστε ο ένας απ τον άλλον.Κι αυτό με φοβίζει πολύ.
Να σαι καλα και τις πιο ειλικρινείς ευχές μου στο να κάνεις τελικα την καλύτερη επιλογή για σένα.Και την λιγότερο ψυχοφθόρα.
Πρέπει να την προστατεύουμε την ψυχή μας.Γιατί όσο κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε είναι τόσο μα τόσο εύθραυστη και ευάλωτη-)

squarelogic είπε...

Έχεις απόλυτο δίκο να δίνεις προτεραιότητα στην ψυχική σου υγεία και στην ικανότητά σου να λειτουργείς σαν άνθρωπος με την οικογένεια σου μετά την επαχθή δουλειά-δουλεία.
Θέλει τόλμη και γενναιότητα κάτι τετοιο,και συνήθως κι ενα διχτυ ασφαλείας οικονομικό/οικογενειακό,αλλιώς είναι ακόμα πιο δύσκολη η υπέρβαση.
Αλλά και δίχως αυτό,όταν το κάνεις και απαλλαγείς από άρρωστες καταστάσεις απορείς μετά που δίσταζες αρχικά.Εύχομαι την καλύτερη έκβαση...

αντωνης είπε...

Ειναι μεγαλο το διλημμα.
Εχοντας περασει ενα παρομοιο διλημμα παλιοτερα (αλλά χωρις να εχω παιδι, ενω ημουν παντρεμενος) τοτε παραιτηθηκα. Ευτυχως ημουν τυχερος και βρηκα γρηγορα δουλεια.

Αλλά σημερα (μετα απο 9 μηνες στην ανεργια και με ενα παιδι πλεον), αν ξαναβρισκομουν στην ιδια θεση δεν θα υπεβαλλα παραιτηση πριν βρω νεα δουλεια.

Γιατι η κλονισμενη ψυχικη υγεια μπορει να προελθει (και νομιζω σε χειροτερη μορφη) οταν συνοδευεται και απο την ανεργια.

Εγραψες "δουλειες βρισκονται". Δυστυχως η προσωπικη μου εμπειρια λεει οτι εχουν στριμωξει παρα παρα πολυ τα πραγματα.

gerasimos είπε...

Ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να σχολιάσετε ένα τόσο 'εσωτερικό' ποστ...

Κίρκη, αμοιβαίο το άγγιγμα. Όσα είπες με έκαναν να νιώσω την τόσο σπάνια πλέον αυτή ψυχική επαφή, που παρότι απλή έχει γίνει τόσο δύσκολη και κυρίως δυσεύρετη.

Squarelogic αμφιταλαντεύομαι και όσα είπες με έσπρωξαν αρκετά προς την κατεύθυνση να την πάρω τη ρημάδα την απόφαση ακόμα και χωρις γερό δίχτυ ασφαλείας. Γενικά σαν άνθρωπος - όσο κι αν ίσως φαίνεται το αντίθετο στο μπλογκ - είμαι παρορμητικός. Αλλά και - απ' ό, τι μου λένε - πάρα πολύ υπομονετικός. Γι' αυτό και με τη συγκεκριμένη δουλειά σκέφτηκα: αφού εγώ ο σούπερ υπομονετικός έφτασα μέχρι αυτό το σημείο να χάσω ας πούμε την υπομονή μου δε μπορεί, για καλό θα είναι αν αποφασίσω ότι μέχρι εδώ ήταν...

Αντώνη το δικό σου σχόλιο πάλι με... προσγείωσε. Αλλά έχοντας και ο ίδιος περάσει από τη ζοφερή ανεργία, έχω να πω, όσο κι αν ακουστεί κλισέ, ότι όσο ψάχνεις βρίσκεις. Όσο σε παίρνει από κάτω και δεν ψάχνεις, ε δεν θα βρίσκεις. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, ιδίως όσο χρονίζει η κατάσταση αυτή: από κάποιο σημείο και μετά αρχίζει να σε εγκαταλείπει η αυτοεκτίμησή σου, νιώθεις ότι ολόκληρη η κοινωνία σου έχει γυρίσει την πλάτη, ότι σε τιμωρεί για ένα έγκλημα που δεν έκανες. Αλλά κάθε μέρα ο ήλιος είναι καινούργιος, που έλεγε κι ο Ηράκλειτος...

FrapDigo είπε...

Γεράσιμε, πιστεύω πως περιγράφεις ένα θέμα που απασχολεί την πλειοψηφία του κόσμου στην Ελλάδα σήμερα.

Με κάλυψαν, βέβαια, όσα έγραψες, τόσο εσύ στο post όσο και οι προηγούμενοι σχολιαστές, αλλά ένα άλλο ερώτημα υπάρχει στο μυαλό μου. Για ποιούς λόγους αποκλείεις να φύγεις ξανά στο εξωτερικό;

Από το post συμπεραίνω πως αν δεν είχες επιστρέψει, το εργασιακό σου πρόβλημα θα ήταν λυμένο (και παραδείγματα γνωστών μου το ίδιο δείχνουν).Καταλαβαίνω ότι με την οικογένεια είναι δύσκολο, αλλά ας υποθέσουμε ότι αυτό ξεπερνιέται. Υπάρχουν άλλοι λόγοι;

Meropi είπε...

Γεράσιμε μου,
πολύ δύσκολη απόφαση έχεις να πάρεις. Μη βιαστείς θα έλεγα εγώ. Η προσωπική γνώμη μου είναι ότι η ανεργία φέρνει μεγάλη δυστυχία, ιδίως όταν βρίσκεσαι σε μια ηλικία όπως εσύ, γι' αυτό μόνο αν βρεις νέα δουλειά, να παραιτηθείς από την παλιά.

Seagull είπε...

Θα μπορούσα να πω κι εγώ "το μακρύ και το κοντό μου", που λένε. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν αυτό που θέλεις είναι μια συμβουλή ενός τρίτου (από όλους εμάς τους "έξω από τον χορό" e-φίλους σου) και εάν, τελικώς, μια τέτοια "συμβουλή" θα μπορούσε να έχει αξία και σημασία. Ούτως η άλλως, η όποια επιλογή σου θα κριθεί από το αποτέλεσμα, από τη συνέχεια. Σου εύχομαι, λοιπόν, να κάνεις την καλύτερη επιλογή (και, αντιστοίχως, ειλικρινά πιστεύω ότι η επιλογή που θα κάνεις θα είναι η καλύτερη!...) Και να μην ξεχάσω να καταθέσω την κατανόηση και τη συμπαράστασή μου!... Να είσαι πάντα καλά!

Prokopis Doukas είπε...

Αν έχει νόημα η συμβουλή μου, σου λέω να μη φύγεις από την υπάρχουσα δουλειά, αν δεν έχεις εξασφαλίσει την επόμενη, αγαπητέ Γεράσιμε.

Όχι μόνο γιατί δεν ξέρεις τι απρόοπτο μπορεί να σε βρεί αν βρεθείς χωρίς εισόδημα, αλλά και γιατί, στο κάτω-κάτω, αλλιώς συζητάς μια νέα δουλειά (και αλλιώς εκλαμβάνεσαι από τον υποψήφιο εργοδότη σου) όταν εργάζεσαι, από το να είσαι υπό την πίεση της ανεργίας...

Κάνε λίγο υπομονή - και κυρίως εντατικοποίησε τις επαφές για νέα πρόσληψη.

hackaday είπε...

Στην επαρχία είναι που δε βρίσκονται με τίποτα. 8 μήνες άνεργος και τα έχω παίξει για τα καλά.

gerasimos είπε...

To 'αστείο' είναι ότι σήμερα εκμυστηρεύτηκα τις σκέψεις μου σε ένα συνάδελφο σε διευθυντική θέση (ας πούμε στον διευθυντή μου) και ενώ περίμενα κάπως να 'σοκαριστεί', μου απάντησε ηρεμότατος - σαν να με περίμενε - ότι τα ίδια έχει ακούσει από όλους τους άλλους συναδέλφους (μάλλον ήμουν ο... τελευταίος) και ότι και ο ίδιος ψάχνει να φύγει.

FrapDigo δυστυχώς και στο εξωτερικό δεν σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες πότε θα αποφασίσεις να επιστρέψεις για να σε αποκαταστήσουν επαγγελματικά. Ο ανταγωνισμός για δουλειές είναι και εκεί έντονος, οπότε άπαξ και φύγεις - όπως διαπίστωσα σε προσπάθεια να επιστρέψω πριν λίγα χρόνια - δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα....

Μερόπη αυτό ακούω και από άλλους, να μη σκεφτώ να 'πηδήξω' χωρίς δίχτυ ασφαλείας (αν και έχω ήδη... σαλτάρει κατά τα άλλα! :-P). Aυτό μου είπε και ο διευθυντής μου σήμερα, να βρω πρώτα κάτι άλλο και μετά...

SeaGulL σ' ευχαριστώ για τις ευχές... αυτό το ποστ το ανέβασα παρορμητικά θα έλεγα, νιώθοντας κάποια στιγμή την ανάγκη να τα πω όλα αυτά, να τα βγάλω από μέσα μου. Αλλά και για να δω τι γνώμη θα είχατε όσοι μπήκατε στον κόπο να σχολιάσετε.

gerasimos είπε...

Προκόπη καλά τα λες και αυτό θα έπρεπε να κάνω αν σκεφτόμουν 'ψύχραιμα' - αυτό ΘΕΛΩ να κάνω αν τα καταφέρω. Αλλά υπάρχουν στιγμές, μέρες, ώρες, που φτάνεις πραγματικά στα όριά σου...

hackaday έχοντας ταλαιπωρηθεί με την ανεργία επί χρόνια στη Θεσσαλονίκη (η οποία αν και θα μπορούσε να έχει εντελώς άλλη εξέλιξη έχει καταντήσει μια υπερφυσική επαρχιακή κωμόπολη) νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι τι λες.

Σοφία είπε...

Χμ χμ χμ. Το μετάνιωσες που γύρισες; Δύσκολες εποχές για Ελλάδα Γεράσιμε. Εγώ που είμαι Βρετανία βέβαια τις περιμένω τις δύσκολες εποχές μετά τους εδώ Ολυμπιακούς. Για να δούμε.

apogonos είπε...

Γεράσιμε, πράγματι οι συμβουλές είναι δύσκολες σε τέτοια θέματα.
Εγώ σε ανάλογη περίπτωση κατανάλωνα όσο λιγότερη ενέργεια μπορούσα στην "κακή" δουλειά και έριξα όλο το βάρος στην αναζήτηση του επόμενου βήματος (εφαρμόζοντας αυτό που είχα διαβάσει σ' ένα βιβλίο: "get out before you burn out")

gerasimos είπε...

Σοφία όταν επέστρεφα ήξερα ότι η επιστροφή μου στην Ελλάδα ήταν λάθος αλλά το έκανα παρ' όλα αυτά... άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Απόγονε αυτό προσπαθώ να κάνω αλλά η δουλειά είναι τόση πολλή που πραγματικά δεν σε αφήνει, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πώς θα εξοικονομήσεις ενέργεια για την αναζήτηση καλύτερης...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα,δεν σε γνωρίζω,αλλά με όλο το θάρος του ομοιοπαθούς,νομίζω ότι το καλύτερο είναι να αφήσεις να σε διώξουν και να αποζημιωθείς.Πως θα γίνει αυτό;να βρείς το ρυθμό που πρέπει ώστε να κάνεις μόνο τη εργασία που προσλήφθηκες.Το να είσαι υπερβολικά ευγενικός και να μην φέρνεις αντιρήσεις είναι μεγάλο ελάτωμα στις μέρες μας.Όπου και να πας θα έχεις πρόβλημα αν έχεις μόνο υποχωρητική συμπεριφορά.Αντί να υποχωρείς,τραγούδα,και πέρνε αναρωτικές για κάθε αιτία που μπορεί να σταθεί,π.χ.αυχενικό,ιώσεις,ιλλίγους κ.τ.λ.θυμήσου τις ασκήσεις θάρρους στους 10 μικρούς Μήτσους,καιαπαραίτητα γέλα μισή ώρα κάθε μέρα,και θα τα καταφέρεις.Μην τους χαρίζεσαι.

gerasimos είπε...

Ανώνυμε ευχαριστώ, απ' ό, τι έχω αντιληφθεί κι άλλοι εκεί αυτό περιμένουν, να απολυθούν για να πάρουν την αποζημίωσή τους. Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο κακό: δεν σε διώχνουν εύκολα, ιδίως σε ένα πόστο όπως το δικό μου (τα δικά μου θα έλεγα, διότι κάνω τη δουλειά πολλών ανθρώπων) γιατί δύσκολα θα βρουν άλλο κορόιδο...

NdN είπε...

Γεράσιμε στο πνεύμα που κινήθηκαν οι περισσότεροι και εγω. Το καλύτερο είναι να φύγεις απο μία δουλειά όταν έχεις βρει την επομενη. Εχω "αποχαιρετήσει" εκατονταδες φίλους και γνωστούς που απολύθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια στο Λονδίνο και πειδή με αρκετούς είμαι σε επαφή, το διάστημα που είσαι στην ανεργία σου δημιουργεί μόνο προβλήματα. Και οικονομικά και ψυχολογικά.

Πολύ σημαντικό είναι και αυτό που είπε ο Προκόπης. Αλλιώς συζητάς μια νέα δουλειά όταν εργάζεσαι, από το να είσαι υπό την πίεση της ανεργίας.

Ανώνυμος είπε...

Γεράσιμε αυτό το τραγούδι ίσως βοηθήσει http://www.youtube.com/watch?v=7VLMTegJDcQ