Άνεργος ή δυστυχής;

Τα τελευταία έξι χρόνια (από τότε δηλαδή που βλακωδώς γύρισα στην Ελλάδα από το εξωτερικό και τις εκεί σπουδές) έχω αλλάξει έξι δουλειές. Από τις δυο έφυγα, από τις δυο απολύθηκα, στη μια συνέβη κάτι ενδιάμεσο (ο εργοδότης δεν μπορούσε να με πληρώνει) και πλέον βρίσκομαι στην έκτη, από την οποία σκέφτομαι να φύγω διότι - και αυτό μου συμβαίνει για πρώτη φορά σε δουλειά - με κάνει δυστυχισμένο. Έχω αναλάβει καθήκοντα που αναλογούν σε δυο ή τρεις ανθρώπους και απαιτούν καθημερινές υπερωρίες, με αποδοχές που δεν έχουν καμία σχέση με τον όγκο αυτό δουλειάς. Οι συνάδελφοι, αλλοτριωμένοι από τις κακές συνθήκες εργασίας και τις χαμηλές αποδοχές κοιτάνε ο καθένας το τομάρι του, με συνέπεια να μην υπάρχει καν μια ανθρώπινη επικοινωνία μεταξύ μας, πέραν του ‘καλημέρα’ πηγαίνοντας και του ‘καλό απόγευμα’ φεύγοντας. Έχω αρχίσει να κάνω κάποιες επαφές με άλλους υποψήφιους εργοδότες ώστε να προετοιμάσω τη διάδοχη κατάσταση, αλλά ασχέτως αυτού και του αν τελικά θα μπορέσω να εξασφαλίσω ένα δίχτυ ασφαλείας με τη μορφή μιας επόμενης απασχόλησης πριν υποβάλλω την παραίτησή μου, καθημερινά με απασχολεί το εξής δίλημμα: καλύτερα χωρίς δουλειά ή σε μια δουλειά από την κόλαση; Καλύτερα άνεργος ή δυστυχής εργαζόμενος; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δύσκολες, ιδίως όταν εκτός από την αφεντιά μου έχω και μια γυναίκα και ένα παιδί που περιμένουν από εμένα. Αλλά σε αυτή τη ζωή νομίζω ότι πρέπει, όταν το νιώθουμε, να κάνουμε κάποιες υπερβάσεις. Παρά τα όσα άλλα θα έπρεπε, υποτίθεται, να συνυπολογιστούν για να πάρουμε μια απόφαση ‘ψύχραιμα’. Και αυτό διότι ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη εποχή δουλειές βρίσκονται, αλλά η ψυχική μας υγεία, η προσωπική μας ισορροπία αλλά και η ισορροπημένη σχέση με όσους μας νοιάζονται και τους νοιαζόμαστε δύσκολα ξαναβρίσκονται αν κλονιστούν. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω. Και μπορεί να κάνω λάθος. Κάνω όμως;