Πούλα με

Σκέφτηκα να αναρτήσω το παραπάνω βίντεο χωρίς λόγια. Αλλά ύστερα θυμήθηκα ότι μεγάλωσα στη δεκαετία του ’80 και του ’90, σε μια Ελλάδα που σύσσωμη προετοιμαζόταν για τη λαίλαπα νεοπλουτισμού, κωλοπαιδισμού, δηθενισμού, μεγαλοαπατεωνισμού που θα ακολουθούσε. Και οι Πυξ Λαξ ήταν μια τόση δα, δειλή αχτίδα που τρεμόπαιζε μέσα στα σκοτάδια που πύκνωναν από παντού. Ήταν τότε, τα χρόνια εκείνα που άρχισε να σβήνει η φλόγα μιας αυθεντικότητας που είχε μάθει, προκειμένου να επιβιώσει, να κρύβεται στα πιο απίθανα μέρη: σε ταλαιπωρημένα ταβερνάκια, σε παλιές μονοκατοικίες που γίνονταν πολυκατοικίες με πυλωτή παρακαλώ, στα καλοκαιρινά βράδια που έπαιζαν την αιωνιότητα στα ζεστά τους δάχτυλα. Αργόσβησε η φλόγα αυτή, για να δώσει τη θέση της σε μια διογκούμενη φτήνια, που βρήκε τις κρυψώνες της παλιάς αυθεντικότητας και ρίζωσε εκεί και σε χίλια δυο ακόμη λαγούμια. Τότε υπήρχαν ακόμη λόγια με νόημα, όπως υπήρχαν και μουσικές που έσπαγαν τη μονοτονία της πλαστικοποίησης που ανελέητη είχε ξεκινήσει, τυλίγοντας με μια ζελατίνα που έφερνε ασφυξία τα πιο ζωντανά όνειρα, τα πιο δημιουργικά ξυπνήματα. Κάπου εκεί, τέλη της δεκαετίας του ’80, άνοιξαν τα πρώτα fast food, βγήκαν τα πρώτα τεύχη του ΚΛΙΚ, εγκαινιάζοντας θριαμβευτικά την εποχή του lifestyle: μια εποχή που θέλησε να μας μάθει πώς να ζούμε σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας, ξεχνώντας όμως στην πορεία να ζούμε. Κάπου τότε σήκωσε και τα στόρια η ιδιωτική τηλεόραση, άνοιξαν τα μαγαζάκια της που το ένα ανταγωνίζονταν το άλλο σε παραγωγή ευπώλητης ευτέλειας για να αποτελειώσει, να ισοπεδώσει ό, τι εξακολουθούσε να μένει όρθιο. Και οι μουσικές αυτές έπαιζαν παρ’ όλα αυτά, κόντρα στο πνεύμα των καιρών, κόντρα σε όλο και περισσότερα. Μέχρι που μια καρδιά, μια ψυχή δεν άντεξε άλλο. Καλό σου ταξίδι, Μάνο.