Βουρ για τις παραλίες

Οι απεσταλμένοι του ΔΝΤ ήρθαν, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις μιλάνε για στρατιές ανέργων που έρχονται, για χίλια δυο δεινά που μας περιμένουν. Από παντού εκπέμπεται ένα μήνυμα: τα ψέματα τελείωσαν, ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό για χρόνια και χρόνια δανεικής καλοπέρασης. Και όμως, κάθε μέρα βλέπω τους ας τους πούμε συμπολίτες μου - στην Αθήνα έχει χάσει λίγο το νόημά της η λέξη -, τους συνοδοιπόρους στη σκληρή μάχη επιβίωσης που φαίνεται να έρχεται, να παρκάρουν τα τεράστια τους τζιποειδή το ίδιο άτσαλα, να πετάνε τα μισοτελειωμένα τους τσιγάρα το ίδιο αδιάφορα, να μιλάνε στα κινητά τους το ίδιο ανόητα, να ανεβαίνουν με τα μηχανάκια τους στα πεζοδρόμια το ίδιο βιαστικά, να αποφεύγουν τα βλέμματα των άλλων το ίδιο επιδέξια. Εξακολουθούν, εν ολίγοις, να ζουν εγκλωβισμένοι στη σαπουνόφουσκα του lifestyle που εδώ και κανα δυο δεκαετίες έχει καταπιεί κάθε τους κύτταρο. Γυαλιά ηλίου στυλάτα, κορμιά χτισμένα και μαυρισμένα, μαλλιά άψογα χτενισμένα και ψεκασμένα, κοριτσίστικα μάτια ωραιότατα βαμμένα αλλά με ανέκφραστο, απλανές βλέμμα, κινητά με οθόνη αφής, αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια και οδηγούς που με το ένα χέρι μιλάνε στα προαναφερθέντα κινητά, τύποι που χαζεύουν κάτω από αθλητικές εφημερίδες κρεμασμένες στα περίπτερα, νεαροί αραχτοί σε καφετέριες με φραπέδες και ατελείωτα τσιγάρα. Η χώρα αυτή, όπως όλα δείχνουν, παραμένει τραγικά ανεξέλικτη σε στάσεις, συμπεριφορές, νοοτροπίες, πεποιθήσεις. Και δυστυχώς όχι μόνο ανεξέλικτη αλλά και με έναν νέας κοπής μηδενισμό να διαποτίζει τη νεολαία της, έναν μηδενισμό που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του. Αφού όλα πάνε κατά διαόλου, σκέφτεται ο νέος, γιατί να κουραστώ για να μάθω να μιλάω και να γράφω ελληνικά που δε θυμίζουν παιδί δημοτικού σχολείου; Γιατί να ασχοληθώ με οτιδήποτε εκτός από την εξωτερική μου εμφάνιση, που φαίνεται να είναι και η μόνη που μετρά για μια καλή δουλειά αν βρεθεί και το ανάλογο μέσο; Γιατί να κάνω το παραμικρό για να αλλάξω όσα βλέπω που δε μου αρέσουν από τη στιγμή που εδώ και χρόνια έχω την καλύτερη δικαιολογία - την πανθομολογούμενη κοινωνικοπολιτική χρεωκοπία της Ελλάδας που πλέον έγινε και οικονομική - για να μην κάνω απολύτως τίποτα; Αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, λένε, απόλαυσέ τον. Και όλοι φαίνονται να ακολουθούν αυτήν ακριβώς τη βολική συνταγή: απολαμβάνουν τον βιασμό της ανθρωπινότητάς τους από το αδυσώπητο lifestyle, από όλα όσα οι ίδιοι επέτρεψαν να κουρελιάσουν την αξιοπρέπειά τους. Αφού βαδίζουμε προς το αναπόφευκτο, ας καθίσουμε να το απολαύσουμε όπως ξέρουμε: με φραπεδιά - καλοκαιράκι έρχεται άλλωστε -, τσιγαράκι και χαζοκουβέντα. Και ας αφήσουμε τους απεσταλμένους του ΔΝΤ ή της ΕΕ να ψάχνουν να βρουν πώς θα μας αλλάξουν, να 'πήξουν' ψάχνοντας λύσεις, μέτρα, προτάσεις...