Όχι άλλη ‘πολιτική ευθύνη’

Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι η χωρίς νόημα αυτή φράση εκστομιζόταν από πολιτικούς για να ‘δικαιολογηθούν’ για σκάνδαλα που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας. Και για να ξεκαθαρίζομαι ως προς το τι εννοώ: το να δηλώνει ένας πολιτικός ότι αναλαμβάνει την ‘πολιτική ευθύνη’ για οτιδήποτε, σημαίνει βεβαίως ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για τυχόν κακούς χειρισμούς που έγιναν όσο ο ίδιος ήταν υπουργός, υφυπουργός ή εν πάση περιπτώσει κατείχε κάποιο δημόσιο αξίωμα με ευθύνες. Όταν όμως δεν μιλάμε πλέον για απλώς ατυχείς χειρισμούς αλλά για αξιόποινες πράξεις που τιμωρούνται – μάλλον ΔΕΝ τιμωρούνται, στην Ελλάδα τουλάχιστον – με διαφόρων ειδών ποινές και κρίνονται όχι σε δημοσιογραφικά πηγαδάκια ως χειρισμοί αλλά στα δικαστήρια ως αδικήματα, αλλάζει το πράγμα. Και η ‘πολιτική ευθύνη’ χάνει το νόημά της, από τη στιγμή που χρησιμοποιείται σε αντικατάσταση και για αποφυγή της πραγματικής, ουσιαστικής ευθύνης που φέρει ο οιοσδήποτε πολιτικός για οποιοδήποτε σκάνδαλο.

Σήμερα, μαθαίνω ότι με επιστολή τους από τη φυλακή οι Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης και Κώστας Γουρνάς αναλαμβάνουν λέει και αυτοί όχι την ευθύνη αλλά την ‘πολιτική ευθύνη’ για τη συμμετοχή τους στον Επαναστατικό Αγώνα. Με άλλα λόγια, μας λένε ότι για τις καταστροφές δημόσιας περιουσίας, πιθανώς και τον θάνατο του 15χρονου αγοριού από τη βόμβα που πριν λίγο καιρό έσκασε στα χέρια του και ποιος ξέρει πόσα ακόμα άστοχα, τυφλά ‘χτυπήματα’, φέρουν όχι την πραγματική ευθύνη, αλλά μια ευθύνη ‘πολιτική’. Δηλαδή βάσει της ιδεολογίας τους έκριναν ότι δικαιολογούνται όσα έκαναν στα πλαίσια της διάδοσης των ιδεών τους, του περάσματος μηνυμάτων στο ‘αντίπαλο στρατόπεδο’ ή ποιος ξέρει τι άλλο, γι’ αυτό και δεν μπορεί να τους καταλογιστεί παρά η ‘πολιτική’ ευθύνη για τα εγκλήματά τους. Νομίζω ότι όταν η ευθυνοφοβία αυτού του είδους διαχέεται από τους πρώτους διδάξαντες πολιτικούς και στους τρομοκράτες, έχουμε πρόβλημα. Διότι πλέον βλέπουμε ότι και οι υποτίθεται ‘εναλλακτικοί’ στον τρόπο σκέψης και δράσης αυτοί άνθρωποι διακατέχονται από παρόμοια νοοτροπία με τους ‘αντιπάλους τους’, πολιτικούς. Και βάζουν μπροστά μια λέξη πασπαρτού, την ‘πολιτική’, για να δικαιολογήσουν πράξεις όχι απλώς αξιόποινες, αλλά και στερούμενες νοήματος.