Μια μέρα χωρίς ειδήσεις

Ανηφορίζω με τα πόδια την Πειραιώς με κατεύθυνση προς Ομόνοια και τελικό προορισμό κάπου στη Γ' Σεπτεμβρίου. Μια μέρα σήμερα χωρίς μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς ειδήσεις – απεργούν και οι δημοσιογράφοι. Όμως τις ειδήσεις, την είδηση που λέγεται καταβύθιση του ‘ιστορικού κέντρου’ στην παρακμή, τις βλέπω μπροστά μου, τις προσπερνάω, φτάνει στα ρουθούνια ο καπνός των τσιγάρων τους, καθηλώνει το βλέμμα η θέα τους, με αξύριστα πρόσωπα, φτηνά ντυσίματα, λιγδωμένα μαλλιά από τα καυσαέρια που κάθονται με όλη τους την άνεση όπου λάχει. Σχεδόν κάθε διάβαση πεζών κλεισμένη. Μια από έναν τύπο με άσπρο φανελάκι και το χέρι του με ένα τσιγάρο να κρέμεται από το παράθυρο μιας μερσεντές: του λέω δυνατά κάτι, ούτε καν με κοιτάζει. Μια άλλη διάβαση κλεισμένη από δυο μουτζουρωμένους τύπους σε ένα φορτηγάκι: στα χέρια τους ανάκατα φραπέδες, σάντουιτς, τσιγάρα: το κοκτέιλ της θυσίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο βωμό του μεροκάματου. Και σ’ αυτούς λέω κάτι αλλά δεν χαμπαρίζουν. Γι’ αυτούς δεν υπάρχουν διαβάσεις, πεζοδρόμια, πεζοί: η καθημερινή εξαθλίωση αποτελεί μονόδρομο, χωρίς παρακάμψεις ή παρεκβάσεις. Εκνευρισμένοι από μποτιλιαρίσματα οδηγοί πατάνε στις μισοσβησμένες διαβάσεις χωρίς να κοιτάζουν γύρω. Μόνο μπροστά, στο πουθενά, έχουν κι αυτοί εγκλωβιστεί σε έναν μονόδρομο που δεν επιτρέπει λοξά κοιτάγματα. Κάποιοι από τους διαβάτες καπνίζουν περπατώντας, σαν να μην τους φτάνει το πανταχού παρόν καυσαέριο. Μπαίνοντας στη Γ' Σεπτεμβρίου μια κοπέλα κάνει – προφανώς – πιάτσα. Ώρα δέκα και μισή το πρωί! Μηχανάκια ανεβοκατεβαίνουν στα πεζοδρόμια. Άλλα, παρκαρισμένα, με αναγκάζουν με να κάνω συνεχή ζιγκ-ζαγκ για να μη μου χωθεί κανένα καθρεφτάκι στο στομάχι καθώς περπατάω. Το κέντρο της Αθήνας, το κέντρο της Ελλάδας, προσφέρει απλόχερα, σε μικρογραφία και μάλιστα σε ζωντανή μικρογραφία, όλα όσα μας λένε κάθε απόγευμα τα δελτία ειδήσεων. Και πολλά περισσότερα. Οι άνθρωποι αυτοί που περπατάνε καπνίζοντας στην Πειραιώς μπορεί σε ένα επόμενο συλλαλητήριο να μαζευτούν για να μουντζώσουν – όπως συνηθίζεται τελευταία – τη Βουλή. Αναρωτήθηκαν ποτέ τι μπορούν να κάνουν 300 νοματαίοι όταν ένας ολόκληρος λαός εκατομμυρίων δεν θέλουμε να βγούμε από την αθλιότητά μας, όταν αρνούμαστε να δούμε ή να ακούσουμε τους γύρω μας όταν μας μιλάνε, όταν τους κλείνουμε το δρόμο με το μηχανάκι ή το ΙΧ μας, όταν τους φυσάμε περπατώντας τον καπνό του τσιγάρου μας στo πρόσωπo;