Μετρό και Μετροπόντικες...

Το Μετρό έστεκε, μέχρι σήμερα, ως το τελευταίο άθικτο κομμάτι σε ένα παζλ που μέρα με τη μέρα αποσυντίθεται. Ήταν η υπερηφάνεια κάθε Αθηναίου, κάθε Έλληνα, ένα νησί ευταξίας στη θάλασσα του νεοελληνικού παραλογισμού. Πάντα καθαρό, λειτουργικό, νοικοκυρεμένο, με ευγενικούς, συμπαθητικούς εργαζόμενους, αποτελούσε λαμπρή εξαίρεση στον κανόνα ανοργανωσιάς και διαφθοράς που τόσο στενά ακολουθείται αλλού. Μέχρι τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ότι, παρότι ιδιωτική εταιρεία, η ΑΜΕΛ ΑΕ λειτουργούσε με τρόπους που θυμίζουν δημόσιο: προσλήψεις αδιαφανείς στη βάση γνωριμιών σε προεκλογικές περιόδους, έλλειμμα και, βέβαια, τυφλή ‘συναδελφική αλληλεγγύη’ από τους εργαζόμενους στους συναδέλφους που ξαφνικά βρίσκονται εκτός νυμφώνος. Ένας Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης που έκανε τη δουλειά του, πολύ περισσότεροι εργαζόμενοι που αγωνίζονται για το ιερό δικαίωμα στην εργασία των συναδέλφων τους παρότι αποκτήθηκε με ανίερα μέσα, ακόμα περισσότεροι χρήστες του μετρό που ταλαιπωρούνται από τις απεργίες των ‘ευαισθητοποιημένων’ εργαζόμενων. Κάθε ιδιωτική εταιρεία έχει δικαίωμα να απολύει τους εργαζόμενούς της. Ακόμα περισσότερο όταν αποδεικνύεται ότι δεν τους απολύει καν αλλά απλώς δεν ανανεώνει τις συμβάσεις εργασίας τους, συμβάσεις που ήταν ανταλλάξιμο αγαθό στα πλαίσια μιας πελατειακής σχέσης με πολιτικούς, κόμματα, κυβερνήσεις. Και, βεβαίως, κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα στην απεργία. Αρκεί να έχει τη συνείδησή του καθαρή. Αρκεί να ξέρει ότι, όπως ο σκοπός (η εργασία) δεν αγιάζει τα μέσα (τα διάφορα ‘μέσα’ στην κυριολεξία που χρησιμοποιήθηκαν για την επίτευξη του εν λόγω σκοπού), έτσι και η ιδιότητα κάποιου ως εργαζόμενου δεν αγιάζει τη στυγνή επιδίωξη των στενών συμφερόντων του στις πλάτες εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών του.