Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά τα τελευταία χρόνια η Αθήνα και ολόκληρη η Ελλάδα τελούν υπό καθεστώς μουντζουρώματος. Προσόψεις πολυκατοικιών και καταστημάτων, βαγόνια τρένων, ακάλυπτες επιφάνειες οιουδήποτε είδους μουντζουρώνονται αδιακρίτως. Αυτές τις μουντζούρες, κάποιοι τις αποκαλούν γκράφιτι. Και θεωρούν τα γκράφιτι τέχνη. Αν μιλάμε για μια τέχνη μίσους ενάντια στην κοινωνία εν τω συνόλω της, δεν θα διαφωνήσω. Διότι μόνο για μια τέτοιου είδους ‘τέχνη’ θα μπορούσαμε να μιλήσουμε. Και για έναν πόλεμο επιβολής με μια ολομέτωπη επίθεση ασχήμιας, η οποία δεν βρίσκει αντίσταση: κανένας διαχειριστής πολυκατοικίας, καταστηματάρχης, εργαζόμενος, πολίτης εν γένει δεν μπαίνει στον κόπο, δεν τολμά να σβήσει τις μουντζούρες. Διότι ξέρει ή μαντεύει ότι την επόμενη ημέρα θα ξαναεμφανιστούν. Σφραγίζεται έτσι η νίκη όσων μουντζουρώνουν ενάντια στα θύματά τους, που υποχρεώνονται να ζουν με την αισθητική που τους επεβλήθη: την αισθητική της μουντζούρας. Η έξαρση αυτής της τέχνης του μίσους ξεκίνησε, νομίζω, τον Δεκέμβρη του 2008 με τα τότε γεγονότα. Εξέφραζαν, τα γκράφιτι, την οργή κάποιων ενάντια σε όλους και όλα, έδιναν το στίγμα μιας επανάστασης μίσους, βίας και επιβεβλημένης ασχήμιας που τότε ξεκίνησε. Μιας επανάστασης που ήθελε να περάσει το μήνυμα ότι αυτή η χώρα έχει διαλυθεί εντελώς, ότι έχει παραδοθεί αμαχητί στο ασταμάτητο μουντζούρωμα, ότι έχει σηκώσει τα χέρια απέναντι στην ασχήμια που τα άτεχνα μουντζουρώματα επιβάλλουν με τη βία. Και πράγματι, αυτή την εντύπωση σχηματίζει κανείς. Οι χιλιάδες τοίχοι με τα ασυνάρτητα συνθήματα σε κάθε ακάλυπτη επιφάνειά τους στέκουν κάθε μέρα μάρτυρες αυτής ακριβώς της νίκης της αλητείας έναντι όχι της ‘καθεστηκυίας τάξεως’ βεβαίως αλλά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της αξιοπρεπούς, ανθρώπινης διαβίωσης στις ήδη άσχημες ελληνικές πόλεις που έγιναν, μουντζουρωμένες, ακόμη ασχημότερες. Πλέον οι πάσης φύσεως ‘επαναστάτες’ αυτού του είδους μπορούν, νομίζω, να αναφωνήσουν ‘νενικήκαμεν’: μπορούν να καμαρώσουν τη μουντζουρωμένη χώρα τους. Όσο για όλους τους υπόλοιπους; Όσο δεν αντιστεκόμαστε στην επέλαση του ό, τι να ’ναι, τόσο θα το βρίσκουμε μπροστά μας, στις πιο άσχημες, φασίζουσες μορφές του.
4 σχόλια:
Γεράσιμε, λες και τα πάντα "συνωμοτούν" για να χαλάνε τη διάθεση, να ρίχνουν το ηθικό. Μίσος κατά της "κακούργας κενωνίας", όλοι εναντίον όλων.
Η κρίση αυτή θα μπορούσε να είναι μεγάλη ευκαιρία για αυτοκριτική (ατομική και κοινωνική) και αλλαγές. Όμως οι έμποροι της μιζέριας είναι πολλοί και περιμένουν να εισπράξουν.
Ποια αυτοκριτική όταν δεν μπορούμε καν να δούμε ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα...
Αξίζει να αναφερθώ Γεράσιμε στο μουντζούρωμα με γκράφιτι (σχεδόν αποκλειστικά ποδοσφαιρικών συνθημάτων) πινακίδων οδικής σήμανσης - με προφανείς κινδύνους για τους αυτοκινητιστές. Το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Το μίσος και η παράνοια δεν στρέφονται εναντίον καμμίας καθεστηκυιας τάξης. Στρέφεται εναντίον της κοινωνίας. Και δεν υπάρχει κανείς να το σταματήσει στη χώρα του "έλα μωρέ τώρα". Και το μίσος συνδυάζεται με τη λατρεία της ασχήμιας και της καταστροφής.
Συνηθίσαμε την ασχήμια - την ασχήμια του ανθρωπογενούς πειβάλλοντος. Μήπως εντελώς υποσυνείδητα αναγνωρίζουμε ότι αυτή η τόσο όμορφη - από πλευράς φυσικού περιβάλλοντος - χώρα δε μας αξίζει; Και την καταστρέφουμε γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε - άσχημοι όντες - τόση ομορφιά;
Δεν ξέρω.. Και είναι δύσκολη η ομαδική ψυχοθεραπεία (group therapy) 11000000 ανθρώπων...
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η παθητική αποδοχή του μουντζουρώματος, της επιβολής της ασχήμιας. Μοιάζει να δηλώνει μια συλλογική παραίτηση, μια καθολική συνθηκολόγηση, μια απροσδιόριστη αλλά μαζική ήττα...
Δημοσίευση σχολίου