Γιατί το ΠΑΜΕ δεν πάει πουθενά...

Υπάρχει ο ρεαλισμός. Και υπάρχει και το ΠΑΜΕ, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο για όσους ξέρουν από καλούς αγώνες, όπως μπορεί να ξέρουν κι από καλά κρασιά. Το ΠΑΜΕ λοιπόν για πολλοστή φορά θα ταλαιπωρήσει όσους σε πείσμα της χαράς της ζωής - αυτού που οι πολύξεροι σ’ αυτά Γάλλοι λένε joie de vivre -εξακολουθούμε να ζούμε και να εργαζόμαστε στην Αθήνα και μάλιστα καλοκαιριάτικα ξεκινώντας, από αύριο, νέο κύκλο απεργιακών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων εναντίον των κυβερνητικών ρυθμίσεων σε εργασιακά και ασφαλιστικό. Η κορδέλα των εγκαινίων των καλοκαιρινών αγώνων θα κοπεί σε συγκέντρωση αύριο το πρωί στην Ομόνοια αλλά και σε προσυγκεντρώσεις στην πλατεία Κλαυθμώνος και αλλού. Τι διεκδικεί από αύριο το ΠΑΜΕ; Διεκδικεί ‘δουλειά για όλους’ - σύμφωνοι, αυτό και ποιος δε θα το ήθελε, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται -, με ‘πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα’ - κι αυτό μια χαρά ακούγεται -, ‘5θήμερο, 7ωρο, 35ωρο’. Και κάπου εδώ αρχίζουν να… ξεφεύγουν τα πράγματα και οι απαιτήσεις. Το ΠΑΜΕ απαιτεί: ‘1.400 ευρώ κατώτερο μισθό, επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ, σύνταξη στα 60 για τους άντρες και 55 για τις γυναίκες και κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ’. Νομίζω, χωρίς την παραμικρή διάθεση υπεράσπισης του εργασιακού κατεστημένου, από το οποίο έχω και προσωπικά υποφέρει και εξακολουθώ να υποφέρω, ότι 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό ή 1.120 ευρώ επίδομα ανεργίας ή κατώτερη σύνταξη ΔΕΝ θα μπορούσαμε υπό τις παρούσες συνθήκες αλλά και γενικότερα να δούμε στην Ελλάδα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και ότι ζητώντας κάτι τέτοιο απλώς δείχνουμε να έχουμε χάσει, δείχνουν να έχουν χάσει οι του ΠΑΜΕ, την όποια επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα την οποία, σαδιστικά, κάνουν ακόμα σκληρότερη ταλαιπωρώντας με τις συγκεντρώσεις τους χιλιάδες Αθηναίους, εργαζόμενους και μη. Δεν ξέρω αν νομίζουν οι του ΠΑΜΕ ότι ζουν σε κάποια άλλη χώρα ή αν απλώς έχουν κλειστεί σε ένα φανταστικό ρινγκ με την κυβέρνηση χωρίς να τους νοιάζει τι γίνεται τριγύρω, αλλά το να μπλοκάρουν το κέντρο της Αθήνας βασανίζοντας όσους ζουν ή εργάζονται σε αυτό κάθε λίγο και λιγάκι με συγκεντρώσεις ζητώντας πράγματα που δεν γίνονται, μόνο χειρότερα κάνει τα όσα ήδη πολλοί ζούμε και τραβάμε. Άραγε το έχουν σκεφτεί;