Την ώρα που τα δικά μας νιάτα ‘λιώνουν’ κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο με φραπεδιά και ταβλάκι, την ώρα που στα πανεπιστήμια οι πρυτανικές εκλογές στιγματίζονται από μια έκρηξη βίας και αρπαγές καλπών από θερμόαιμους, ‘πολιτικοποιημένους’ φοιτητές, την ώρα που εκ γενετής θυμωμένοι δεκαεξάχρονοι μουτζουρώνουν με μανία τους τοίχους της Αθήνας με σπρέι, μια νεαρή Αμερικανίδα, μόλις 16 χρόνων, θαλασσοδέρνεται στον Νότιο Ινδικό. Η Abby ξεκίνησε πριν λίγους μήνες από το Λος Άντζελες μπαίνοντας σε μια μεγάλη περιπέτεια: φιλοδόξησε να γίνει η νεαρότερη ιστιοπλόος που θα έκανε το γύρο της γης χωρίς στάση. Αλλά δεν τα κατάφερε. Αναγκάστηκε, το Μάιο, να πιάσει λιμάνι στο Κέιπ Τάουν λόγω τεχνικών προβλημάτων. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισε, αλλά αυτές τις μέρες τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα: κινδύνεψε να χάσει το σκάφος της και την ίδια τη ζωή της, αντιμέτωπη με κύματα ύψους 9 μέτρων. Σε αντίθεση με τη θαρραλέα αμερικανιδούλα, οι δικοί μας δεκαεξάρηδες νομίζω ότι γεννιούνται και μεγαλώνουν με μια κάπως νωθρή, αραγμένη και χαρακτηριστικά αρνητική άποψη της ζωής. Περνάνε την ώρα τους, τους μήνες τους, τα χρόνια τους καβαλώντας μηχανάκια, χαζεύοντας – όπως αναμφίβολα και εκατομμύρια αμερικανάκια – στο Facebook, πίνοντας γαλόνια φραπέ, καταβροχθίζοντας αναρίθμητα σουβλάκια, σέρνοντας τα βήματά τους στο κατώφλι της ζωής. Μπαίνοντας στο blog της Abby, απ’ όπου και η φωτογραφία της ανάρτησης (
εδώ για όσους ενδιαφέρονται), βλέπουμε μια άλλη άποψη των πραγμάτων. Και μια απλή, συνηθισμένη έφηβο που δοκιμάζει τις δυνάμεις της, τις αντοχές της, πρόσωπο με πρόσωπο με μια αδάμαστη, ασίγαστη, ανίκητη φύση, για την οποία δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε θαυμασμό. Παρότι δεν πέτυχε τον τεράστιο αρχικό της στόχο, νομίζω ότι η μικρή αυτή δείχνει ότι υπάρχει ζωή και πέραν του καναπέ ή του playstation. Αρκεί να μπορεί κανείς να τη δει να του κλείνει το μάτι…
4 σχόλια:
Μου θυμισατε την δική μου εκπληξη, οταν διαβασα για μια Σχολη ιστιοπλοιας στο Κιελο που διοικειται από παιδιά και απευθυνεται σε αυτά. (καπου τον Μαρτη ειχα γραψει σχετικα ενα μικρο κειμενο)
Την δική μας νεολαία....αφηστε την.Είναι για λυπηση όπως μεγαλωσε.
scarlett δεν υπάρχει νομίζω τίποτα πιο απογοητευτικό από μια πρόωρα γερασμένη σε νοοτροπίες νεολαία, όπως τα κομματόπαιδα στα πανεπιστήμιά μας και όχι μόνον...
Ένας Αμερικανός, Σκανδιναβός, Γερμανός κλπ μέχρι τα 30 του έχει γνωρίσει διάφορες χώρες στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο αντίστοιχος Έλληνας μέχρι τα 30 του, έχει γνωρίσει όλες τις ταβέρνες και τα φαγάδικα της περιοχής του και των γύρω νομών. Εντάξει, γενικεύω αλλά όλοι ξέρουμε ότι έχω σε γενικές γραμμές δίκιο.
Δεν μπορούμεε να κατανοήσουμε ότι το ζευγάρι των ξένων τουριστών που κάθεται στο ταβερνάκι μπροστά σε μια σαλάτα και δύο μπύρες, δεν έχει σαν πρωταρχικό σκόπο της ύπαρξής του τη μασαμπούκα. Έχουν έρθει εδώ για να γνωρίσουν την χώρα και τους ανθρώπους. Η μαγειρική βέβαια είναι σημαντικό στοιχείο της κουλτούρας μιας χώρας αλλά έστω ότι τους πχ Νορβηγούς δεν τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα, έχουν άλλες προτεραιότητες. Τί να κάνουμε;
Οι κακομαθημένες γενιές της μεταπολίτευσης, παιδιά ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν από πολέμους φτώχεια και κακουχίες, δεν διακατέχονται από το φιλομαθές και περιπετειώδες πνεύμα των αμερικανών πιονιέρων, παιδί των οποίων είναι η αμερικανιδούλα που αναφέρεις. Άλλοι άνθρωποι, άλλες κουλτούρες.
"Θα γνωρίσω τον κόσμο, καινούριες χώρες, άλλους ανθρώπους, θα γευτώ νέες εμπειρίες" από τη μιά.
"Βρες κάνα καλό παιδί/κορίτσι, κάνε παιδιά και προπαντός φάε - γιατί εμείς περάσαμε κατοχές και πείνες" από την άλλη...
CHRISTOPHER
Christopher θυμήθηκα, απ' τη μια, τους Άγγλους φοιτητές και το gap year, το ένα έτος 'διακοπών' δηλαδή που 'παραδοσιακά' μεσολαβεί μεταξύ της αποφοίτησής τους από το σχολείο και του πρώτου έτους στο πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια του gap year οι περισσότεροι ταξιδεύουν ανά τον πλανήτη, γνωρίζοντας διαφορετικές κουλτούρες και βγάζοντας τα έξοδά τους με ευκαιριακή εργασία όπως διδασκαλία αγγλικών. Και, απ' την άλλη, σκέφτηκα τους δικούς μας φοιτητές, να συνωστίζονται στη Μύκονο...
Δημοσίευση σχολίου