Ένα δίπορτο πρόβλημα

Τις προάλλες στη δουλειά μιλούσα με μια μητέρα. Έχει δυο γιους, γύρω στα 24. Ο ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός, ο άλλος νομικός. Αριστούχοι και οι δυο, μου έλεγε πόσο απογοητεύονταν και δυσκολεύονταν, έχοντας πασχίσει να μπουν στις σχολές τους, όταν για παράδειγμα έχαναν συνεχόμενες εξεταστικές με καταλήψεις. Ακούγοντας για τις καταλήψεις, τη ρώτησα γιατί τα παιδιά της ή άλλα παιδιά που δε θέλουν κάθε λίγο και λιγάκι να χάνουν μαθήματα, δεν κάνουν κάτι, δεν αντιδρούν. Και μου απάντησε ότι ο ένας γιος, ο ηλεκτρολόγος μηχανικός νομίζω, είχε συμμετάσχει σε συνελεύσεις και ψηφοφορίες των φοιτητών για να δει αν θα μπορούσε να κάνει, να αλλάξει κάτι. Και ότι τη στιγμή της τελικής φοιτητικής ψηφοφορίας για κατάληψη ή κάτι παρόμοιο, έμπαινε στο σκηνικό ένας επιβλητικός φοιτητοπατέρας, έπιανε μια χούφτα ψήφους και τις έριχνε στην κάλπη, χωρίς κανένας από τους παρευρισκόμενους να τολμά να αντιδράσει. Και σφραγίζοντας κατ’ αυτόν τον… χειροπιαστό τρόπο το αποτέλεσμα των όποιων διαβουλεύσεων. Δεν μπορώ να διασταυρώσω αν όντως έτσι παίρνονται αποφάσεις για καταλήψεις σε ΑΕΙ (και προσωπικά δεν με ενδιαφέρει), αυτά όμως μου μετέφερε η προβληματισμένη αυτή μητέρα. Προβληματισμένη, γιατί και τα δυο της αγόρια φεύγουν στο εξωτερικό, άνοιξαν φτερά για άλλες πατρίδες, πιο έτοιμες για τα ταλέντα τους, πιο φιλόξενες για τα όνειρά τους. Και δεν ήταν η μητέρα αυτή η πρώτη τέτοια περίπτωση που μου έτυχε, μόνο η πιο πρόσφατη. Νομίζω η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που το μεταναστευτικό πρόβλημα το έχει… δίπορτο. Απ’ τη μια έχει ανοίξει μια πόρτα και φεύγουν οι πιο άξιοι, οι πιο φωτισμένοι, οι πιο ταλαντούχοι από τους νέους. Και από την άλλη, από μια άλλη πόρτα, μπαίνουν άνθρωποι φτωχοί, δυστυχισμένοι, ψάχνοντας μια καλύτερη τύχη. Οι περισσότεροι αμόρφωτοι, ανειδίκευτοι, δεν γνωρίζουν καν τη γλώσσα της χώρας στην οποία τους έλαχε να προσγειωθούν. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη, και της πόρτας της μεγάλης φυγής παιδιών σαν της μητέρας αυτής και της πόρτας της μεγάλης εισροής κατατρεγμένων από την εξαθλίωση που έχουν αμφότερες ανοίξει διάπλατα, δεν υπάρχει, από την ελληνική πολιτεία, καμία απολύτως πολιτική αντιμετώπισής τους. Για πρώτη νομίζω φορά στη νεοελληνική ιστορία βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα, που φαίνεται να μεταμορφώνει ριζικά την Ελλάδα σε ένα υπό μόνιμη χρεωκοπία φτωχοκομείο - και οι φτωχοί δεν είναι μόνο οι μετανάστες, αλλά, κυρίως, οι πολίτες της χώρας αυτής. Και για να μην παρεξηγηθώ ως ‘μεταναστόφοβος’, σπεύδω να διευκρινίσω ότι αν υπάρχει πραγματικά τρόπος οι μετανάστες από κάθε γωνιά της γης να αφομοιωθούν δημιουργικά και ανθρώπινα, ευπρόσδεκτοι όλοι τους (άλλωστε στο κέντρο της Αθήνας εργάζομαι και τα ψιλολέμε κάθε μέρα με νοηματική στο λεωφορείο, το τρόλεϊ ή το δρόμο). Αυτό που φοβάμαι δεν είναι οι μετανάστες. Είναι η ελληνική πολιτεία, που φαίνεται να έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά μπροστά σε αυτό το δίπορτο πρόβλημα, ανίκανη ή ανέτοιμη να κάνει οτιδήποτε.